woensdag 29 december 2010

superieure kennis

      Faust beter dan god
sloot een pact met de duivel
     en verkocht zijn ziel

walpurgisnacht

                                                  de heksensabbat
                                           wederkomst op de aardbol
                                               nacht van de vrijheid

 

uranus

                                                                      onafhankelijk
                                                           als een arend in zijn vlucht
                                                                 watermans vrijheid

toverlantaarn

                                                                    licht in het duister
                                                               bespiegeling van de geest
                                                                     duidelijk zichtbaar
                                                 

bewustgeworden

                         toen de zondvloed kwam
                     werden mens en dier gedoopt
                              een wereld bewust

 

luchtspiegeling

                                                              dit duinkonijn kan
                                                            een fata morgana zijn
                                                              in een zandwoestijn

geraakt

                                                            stervend op het pad
                                                        een aangeschoten konijn
                                                                  myxomatose

visualiseren

                                                                       laterale blik
                                                            observerend het geheel
                                                             laat zich niets ontgaan

esmeralda

                 de spaanse schone
      een jeugd van twaalf ambachten
                   niet ongelukkig

(1966)

zaterdag 11 september 2010

de dingen de baas


In de jaren zestig las ik graag de bizarre verhalen uit Belcampo's Bevroren vuurwerk. Vooral is me nog sterk bijgebleven: de dingen de baas  
Een verhaal waar niet de mensen maar de dingen het voor het zeggen hebben. 

Toen ik vandaag op: http://www.dumpert.nl/mediabase/1105511/c773c5fc/storm_vs._pacific_sun.html   dit korte filmpje zag, flitste het verhaal door m'n hoofd.

Je zit onmiddellijk in een ogenschijnlijk onwaarschijnlijke wereld die zeer reëel blijkt te zijn.

zondag 29 augustus 2010

schorpioen of kreeft

Toen ik gisteren met mijn  little red rooster een ritje Rondehoep maakte en rijdend langs rivier de Waver, die hier en daar buiten haar oevers was getreden, genoot van rust en stilte met uitzicht op het plassen- en moerasgebied Botshol, zag ik plots in een bocht een vrachtwagen midden op de smalle weg stilstaan.
Twee mannen stonden gebogen over een zwart bewegend iets met een lengte van ongeveer acht centimeter. De een schoof er zachtjes met z'n schoen tegenaan. Bij wijze van begoocheling meende ik op enige meters afstand het dier dat over de weg kroop te herkennen als een schorpioen maar tegelijkertijd miste ik de staart met gifstekel. 

Dat is een rivierkreeft, mevrouw, wellicht door de hoge waterstand de weg kwijt geraakt en aan wal gegaan, legden ze me uit.
De hulpvaardige verhuizers van de vrachtwagen tilden het verdwaalde diertje op en zetten het weer liefdevol terug in z'n eigen biotoop.
Vriendelijk groetend ging ieder zijns weegs.


 

zondag 22 augustus 2010

Little Feat

Dat ik ooit nog eens naar een live concert van een rock bluesband zou gaan, had ik niet zo gauw meer verwacht maar deze uitnodiging komt zo verrassend en kort dag dat ik weinig tijd heb om in een dilemma te raken. Bovendien is het een optreden in Paradiso, de Amsterdamse poptempel, sinds eind jaren zestig door mij regelmatig in die tijd bezocht. 
Kaarten zijn nog lang niet uitverkocht dus met stille hoop op niet al te veel drukte zit ik vrijdagavond zomaar in een optreden van Little Feat.
Little Feat, opgericht in 1969, blijft de cultstatus behouden. Je zou het een undergroundgroep kunnen noemen zoals  Frank Zappa's Mothers of Invention, Velvet Underground en Grateful Dead. Blues met een vleug Rhythm 'n Blues, Rock-'n-Roll en Country & Western.
Ik ben geen liefhebber van Country, zoals bijvoorbeeld een Jimmie Rodgers- of Dolly Parton-gekweel, ik hou meer van het ruigere werk.
Veel popconcerten heb ik niet meegemaakt maar m'n eerste openluchtconcert was in 1971 in het Amsterdamse Bos met onder andere Pink Floyd. 

Verder herinner ik mij het legendarische optreden van de Rolling Stones op 30 mei 1976 in het Zuiderpark te Den Haag. 
Vorig jaar ging ik naar een openluchtoptreden van Cuby & The Blizzards waarin ik me nogal onaardig heb uitgelaten over een eerder bijgewoond concert van Bob Dylan in de gigantisch grote Heinekenhal en de megaprojecten van de Rolling Stones. In tegenstelling tot laatstgenoemde valt het me op dat Little Feat prettig zichzelf is gebleven oftewel trouw aan eigen idealen. 
Hoewel ik straks met tutende oren naar huis ga, vind ik dit optreden fantastisch.
De zaal stroomt binnen met grijze postduiven van mijn generatie, het overgrote deel mannen, sommigen vergezeld door zoon of dochter: kind, kijk nou maar eens waar vader vroeger vanuit z'n dak ging...
Na een prachtige plek te hebben vooraan op de verhoging aan de zijkant van de zaal waar ik goed zicht heb op het podium en waar het tot mijn grote vreugde redelijk rustig is, zit bij het eerste nummer de swing, zowel bij de groep als mijzelf, er onmiddellijk in. 

Bekende nummers van de bij me thuis liggende lp Waiting voor Columbus worden ten gehore gebracht, nu met andere loopjes dan de vanouds begaanbare paden. Verrukkelijk slepende nummers met jankende gitaren en af en toe een kwinkslag onderling of met het publiek.
Het bekende nummer: don't Bogart that joint my friend  -te beluisteren op bijgevoegde you tube uitvoeringwordt traditioneel rekkend naar een hoogtepunt gebracht waarbij als muzikaal orgasme de catharsis ademloos plaatsvindt.




donderdag 19 augustus 2010

sail

Vandaag liet ik me overhalen om mee naar Sail te gaan. In het stille havengebied aan het Noordzeekanaal kom ik geregeld op een plekje waar nog oude woonboten liggen, bevolkt met een handjevol kunstenaars, krakers en randfiguren. Het is een landtong in het water. Deze locatie leek me uitermate geschikt om in alle rust Sail aan me voorbij te laten trekken.
Mijn interesse gaat niet a priori uit naar boten en/of schepen, al helemaal niet als men met hele volksstammen er naartoe trekt. Algehele stilte had ik dan ook niet verwacht vooral gezien Sail als hot item.
In colonne trok de parade stroomopwaarts door het Noordzeekanaal richting Amsterdam. Je kon tientallen grote zeilschepen met drie- en viermasters, waarvan de zeilen helaas gestreken waren, bewonderen. Duizenden schepen en bootjes voerden mee waarvan verschillende met allerhande bobo's strak in 't pak of verkleed als matrozen of piraten. Vanaf de wal waren de tall ships moeilijk te zien omdat ze omringd werden met plezierbootjes die als een soort groupies er omheen plakten.
Het was enigszins uitzicht vervuilend want het nam zicht weg op het anders zo zichtbare imposante tuigage.
Hieronder een greep uit zo'n negentig foto's die ik maakte.












zaterdag 10 juli 2010

vijf jaar

Mijn kleinzoon was jarig. Omdat kinderen tegenwoordig worden overstelpt met dure en vooral onzinnige plastic rotzooi en vergiftigd door de expansiedrift van de volwassenen had deze grootmoeder bedacht het roer om te gooien en op educatieve wijze een en ander bij elkaar te sprokkelen.
Eerst had ik de interesse van kleinzoon verkend. Omdat ik buitengemeen geïnteresseerd ben in de magische microwereld had ik een paar weken eerder op de Noordermarkt een microscoop (vergroot 45x) met lichtje aangeschaft. Ik had het nonchalant op tafel laten slingeren toen hij op bezoek kwam, lateraal in de gaten houdend of hij er iets mee zou doen. Dit zou onder andere het criterium zijn om hem eveneens op z'n aanstaande verjaardag zo'n gadget te schenken.
Na nog geen twee tellen had hij het ontdekt, bekeek het van alle kanten en was het eerste uur zoet.
Allereerst het bestuderen van z'n huid, een willekeurig puistje, moedervlek of andere ongeregeldheid. Er werd een haar uitgetrokken. Daarna vond er een uitgebreid onderzoek plaats over tafel, zijden lapjes of een in de hoek bestoft tafeltje: opoe, je mag weleens stof afnemen... Daarna de tuin in en de grassprietjes observeren.
Welnu, ik wist wat hij voor zijn verjaardag zou krijgen.
Al jaren had ik een klein licht houten kistje met drie laatjes onder het bestofte tafeltje liggen waar ik zelden kwam. Ooit had ik dat van een markt meegenomen onder het motto: daar ga ik nog weleens wat mee doen. Toevallig  kreeg ik afgelopen weekend een nijvere bui, ging met mijn stofzuiger naar het verloren hoekje en vond daar het vergeten kistje.
Ik dacht in een kwartier het kistje te beschilderen. Uren later, inmiddels diep in de nacht, was ik nog bezig. De regenboog moest qua kleur uitvoerig aanwezig zijn. Gezien zijn leeftijd een pentagram, de vijfster, een aloud mij geliefd symbool. Ook mijn handtekening S mocht, uiteraard onder het voetstuk, niet ontbreken.
Waarmee werden de laatjes gevuld:
* veren van de papegaaien Ko en Thor,
* stenen (o.a. pyriet) en schelpen,
* het microscoopje met een opgezette kever 
* onder het dekseltje bladeren uit de tuin die ik in een boek gedroogd had.
Voldaan verpakte ik het in een antiek zwart fluwelen doek met zilveren draad erom heen.
Ook de schelp van de smakelijk verorberde oester nam ik mee ter determinatie. Een wond're wereld op zich.
Op zolder vond ik een juten zakje en een doos met oude munten, overblijfselen uit diverse landen: een buidel vol dukaten.
Kleinzoon kon z'n geluk niet op. Volledig verdiept in z'n toverdoos nam hij alles onder de loep.


















zaterdag 17 april 2010

Vulkaan Eyjafjallajökull‏

                                           dankzij eruptie
                                geen overlast van schiphol
                                        streeploze hemel

 

vrijdag 19 maart 2010

filosofisch testament

geschreven door Theo de Mare

Wat is voor mij het aantrekkelijke van taoïstische wijsheid?
Tao als weg naar een betere wereld?
Samenvattend:
1) Het is diep verbonden met de natuur. Dat betekent dat het groene denken, waarin ecologie, duurzaamheid centraal staan, kunnen bogen op een eeuwenoude levende filosofische traditie. Ik ben van mening dat het groene denken hier inspiratie kan vinden.
2) De dynamiek van het taoïsme, als procesfilosofie, dat primair gericht is op gebeurtenissen, spreekt me meer aan, dan een dingmatige filosofie.
3) De verbondenheid met waarheid.
4) Ik heb niet zo veel affiniteit met een religie, maar ik kan wel meer met beschaving. Binnen de taoïstische religie is de taoïstische grootmeester verantwoordelijk voor het streven naar beschaving. Dat maakt me toch wel nieuwsgierig naar deze religie!
5) Dat het taoïsme het lichamelijke voorrang geeft boven het denken. Veel Westerse filosofie negeert het lichamelijke en dat vind ik nogal eenzijdig.
6) De opvatting van Wu-Wei als een vorm van handelen, waarin natuurlijke spontaniteit duidelijk voorrang heeft boven het bewuste doelmatige handelen. Het gaat wel om handelen, maar zonder bedoelingen en vooral zonder obsessies. Voor mij is dat met name het geval bij spontane creativiteit (zie ook mijn nawoord, punt 10).
7) Dat leegte, stilte, rust en kalmte en harmonie belangrijke waarden van het taoïsme zijn. Ik breng leegte in relatie met mijn persoonlijke ervaringen: een langdurige baanloosheid.
8) De radicale openheid van het taoïsme. Het is verbonden met woorden zoals leegte, niets en stilte. Deze openheid zie ik als een sleutelwoord voor creativiteit. Zonder openheid blijf je hangen in het bestaande.
9) Dat het taoïsme het talige denken in termen van tegenstellingen (dualisme) weet te overwinnen. Harmonieuze gevoelens vervloeien in conflictueuze gevoelens en omgekeerd. Woorden blijven kunstmatige hulpmiddelen. Ze beletten ons het diepe inzicht in de dynamiek van de werkelijkheid als proces, als gebeurtenis, als ontstaan en vergaan.
10) Mijn nawoord is een pleidooi voor creativiteit, die ik zie als bron van hoop voor een betere wereld.

Uitwerking:

1) Het uitgangspunt is dat Tao verbonden is met de natuurprocessen (Tao van de Hemel, Tao van de Aarde) en de Tao van de mens en die vind je weer het sterkst in het pas geboren kind. Tao is het onuitsprekelijke en alles doordringende principe van het heelal. Het is datgene wat aan alles voorafgaat en waarin alles terugkeert. Dit beginsel omvat de twee grote krachten in de natuur, het Yin en het Yang, zoals het manlijke en het vrouwelijke.
Alles in de natuur is ontstaan en vergaan. De hele levende en niet-levende natuur is steeds bezig met veranderen, met vernieuwing. De natuur is een eeuwig recyclingproces. Is dat aantrekkelijk voor mij? Ja!
2) Het aantrekkelijke van het taoïsme voor mij is, dat het verbonden is met dynamiek, met worden, met creativiteit, met werkwoorden in plaats van met dingen, met essenties van dingen. De mens is in essentie een wordingsproces van ontstaan en vergaan, dat ontstaat en opgaat in het grote(re) geheel. En dat is aantrekkelijk voor mij, omdat veel Westerse filosofie draait om (dode) dingen (= SUBSTANTIEFILOSOFIE), of om levende wezens die in (verstarde) essenties vastgelegd zijn. Substantiefilosofie leidt dan snel tot een statische, schematische manier van denken.
3) Een van de aantrekkelijkste aspecten van het taoïsme is, dat het (ALS PROCESFILOSOFIE) voor mij de meest waarheidsgetrouwe benadering is van de werkelijkheid. Ik voel me al veel jaren verbonden met een procesbenadering van de werkelijkheid in plaats van de werkelijkheid opgevat als ding. Nadeel: het is ook veel lastiger, omdat het dingmatige tastbaar is, beschrijfbaar is, terwijl het procesmatige je steeds ontglipt. Kies je voor houvast, dan kan je dus beter niet voor het taoïsme kiezen.
Het wordende is niet te definiëren, omdat het levensproces in constante verandering is. Er bestaat ook een dynamische procesfilosofie in de Westerse filosofie, zoals bij Heracleitos, Bergson en Whitehead. Maar deze filosofen vertegenwoordigen een kleine minderheid van de Westerse filosofen.
4) Een ander aantrekkelijk aspect van het taoïsme is, dat het religieuze taoïsme verbonden is met het streven naar beschaving. Ik voel me daartoe aangetrokken als een richtinggevend ideaal. Verder spreekt het religieuze taoïsme me niet zo aan. Wat me vooral niet zo aanspreekt is, dat het bestaat uit een wagonlading van rituelen, waarmee ik totaal niet vertrouwd ben. Ook de voorouderverering staat als westerling heel ver van me af. Dat is het vervelende van de eigen conditioneringen, dat je dan niet meer geheel open kan staan voor andere culturen!
5) Het filosofische taoïsme, van mensen zoals Patricia de Martelaere spreekt me veel meer aan. Dat heeft onder andere te maken met de lichamelijke oriëntering van het taoïsme. Daarbij valt bijvoorbeeld te denken aan de klassieke Chinese geneeskunde (de acupunctuur), waarin energie en energiebanen een centrale rol spelen. Maar het heeft ook met Merleau-Ponty te maken, die op het einde van zijn leven zag dat het filosoferen vanuit het hoofd (:Descartes) failliet was. Een uitweg uit de crisis was voor hem aandacht voor het lichamelijke.
6) Wat me ook erg aanspreekt, is dat het loslaten en vergeten uitgebreid aan de orde komen. Het gaat dan vooral om het loslaten van obsessies van bijvoorbeeld de obsessie van het praktische nut, van het doelgerichte denken en handelen. Dat is de essentie van Wu-Wei = niet-handelen.
Ben ik dan tegen elk praktisch belang, praktisch nut? Nee, zeker niet. Maar ik ervaar in het doelmatige (theoretische) denken iets gekunstelds, iets dat eerder tot verkramping leidt, dan tot resultaten. Ik ervaar het theoretiseren meestal als iets onvruchtbaars. Ooit was ik bijvoorbeeld doelgericht bezig om de theorie van de artistieke creativiteit te formuleren. Daar ben ik tientallen jaren mee bezig geweest, maar het heeft geen enkele bijdrage gegeven aan mijn eigen artistieke productiviteit.
Filosoferen heeft dus voor mij ook met een praktische houding te maken. Dat lijkt in strijd met het denken van mensen zoals Zhuang Zi. Omdat ze meer waarde lijken te geven aan een zgn. nutteloze boom, in het nutteloze filosoferen in grote nutteloze woorden, zoals leegte, het Niets, de stilte en de uitgestrekte ruimte. Wat is het praktische nut van leegte, van Niets, van stilte? Van uitgestrekte ruimte van het niet-bestaan?
7) Ik heb ervaren dat een jarenlange werkloosheid (nauwkeuriger "baanloosheid") baanloosheid voor mij persoonlijke een bron van rijke ervaringen is geweest. Ik ben in contact gekomen met zeer kleurrijke interessante mensen, zoals de creatieve organisatieadviseur Aad van Deudekom die samen met een kring van mensen (randfiguren zoals ik) een interessante vrije tijdsbesteding wisten te scheppen. Dat je ook met relatief weinig geld een leuk leven kon hebben.
Ik denk aan mensen van de Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam, waar we een leuk anarchistisch tijdschrift over alternatieve arbeid uitgaven. Of aan Harrie Pieron en anderen, die een Bond voor Gestudeerden in de Bijstand (voor mensen met hoge studieschulden) en een Bijstandsacademie hebben opgericht.
Ik denk aan de mensen die een persoonlijke groeiclub hebben opgericht voor gescheiden en werkloze mensen.
Ik ben door deze ervaringen anders gaan denken over baanloosheid. Voor veel mensen zijn ervaringen als baanloosheid negatief gekleurd. Veel mensen kunnen hier niet goed mee omgaan. Verveling, weinig geld horen erbij, en zijn niet leuk, maar helpen om inventiever te zijn met geld. Ik weet ook dat baanloosheid mij een grote ruimte heeft geboden voor hele waardevolle ervaringen en ontmoetingen, die ik zonder die baanloosheid waarschijnlijk nooit zou hebben meegemaakt. En dat geldt waarschijnlijk ook voor anderen.
8) Baanloosheid associeer ik met een open of lege agenda en dat kan een bron zijn van veel goeds. Dat is wat ik heb ervaren. Het is waarschijnlijk door bovenstaande ervaringen dat ik het taoïsme, waarin een radicale openheid of leegte of Niets, of niet-handelen zo prominent aanwezig zijn, zo op waarde ben gaan schatten.
9) Misschien vind ik het overstijgen van de tegenstellingen van woorden, van de taal wel het leukste en interessantste aspect van de taoïstische wijsheid. Het gaat dan om een woordloze dimensie van wijsheid, waarin tegengestelde begrippen in elkaar overvloeien. Ik denk dan bijvoorbeeld om de tegenstelling harmonie en conflict. Het is in mijn ogen onvruchtbaar om het streven naar harmonie geheel los te zien van conflict. Omdat gevoelens van harmonie en conflict nooit geheel van elkaar te scheiden zijn. In harmonie zit altijd al een potentieel van een conflict en omgekeerd. Dit geeft een dynamisering van het denken die me veel verder heeft geholpen in mijn denken over harmonie, dan te denken in een hokjesgeest van alleen maar harmonie.

10) Nawoord

Uitstapje naar creativiteit als teken van hoop voor een betere toekomst.

Mijn jarenlange onderzoek naar creativiteit (en harmonie) heeft me in contact gebracht met Aad van Deudekom, die mijn blikveld van creativiteit verruimd heeft met een sociale dimensie. Voor mij is hij een visionair. Hij geloofde in mensen. Hij had vertrouwen in het organisatietalent van mensen.
Een andere visionair was de beeldhouwer Ralph Prins die geloofde in het motto " Samen Spelen, Samen leven". Een bekendere visionair was Piet Mondriaan, die als niet-figuratief schilder heilig geloofde in een toekomstige harmonie voor de mensheid. Steeds was hij bezig te experimenteren om de dynamiek te vinden in die harmonie.
Ook ik ben van mening dat het spelen en het experimenteren hoogst noodzakelijk zijn om een vroegtijdige verstarring van jezelf te voorkomen. Jezelf ontwikkelen maakt het leven leuk!
De maatschappij kan niet zonder zulke creatieve visionaire mensen. Mensen die de hoop te voeden in een betere toekomst. Die heeft elke samenleving hard nodig. Ik zie leegte (soms aangeduid als verveling) of radicale openheid als belangrijke voorwaarden voor (spontane) creativiteit.
Zo zie ik scheppen en vernietigen als ogenschijnlijk tegenstellingen. Kijk je naar de natuur, dan zie je telkens weer dat na het massale afsterven in de natuur nieuw leven ontstaat.
We leven nu in tijden van crisis. In tijden van crisis zijn mensen met fantasie, verbeeldingskracht, kortom mensen met spontane creativiteit nodig. We staan in Nederland voor grote uitdagingen. Er is sprake van een kunstmatige tegenstelling tussen samenwerking of strijd. Het gaat om beiden. Er is sprake van een kunstmatige tegenstelling tussen hard bezuinigen, gematigd bezuinigen of investeren. Het gaat om onconventionele antwoorden, die de huidige grenzen van de partijpolitiek te boven gaan.
De hoop op een betere wereld wordt volgens mij het meest gevoed als het (ogenschijnlijke) onverzoenbare toch samenwerkt. Zie met name punt 9.
Pretenties van wijsheid, van moreel boven de ander verheven te zijn, zouden moeten worden losgelaten. Dat geldt ook voor alle pretenties. Jezelf op een voetstuk zetten, of de beginselen en opvattingen van anderen bij voorbaat als moreel verwerpelijk bestempelen, wat op hetzelfde neerkomt, maken de tegenstellingen alleen maar erger.
De hoop op een betere wereld wordt volgens mij het meest gevoed als wij in staat zijn tot een grotere openheid naar elkaar. Zodat het (ogenschijnlijke) onverzoenbare zich toch met elkaar kan verzoenen. Ik ben van mening dat het taoïsme daarom een positieve rol in onze crisis kan spelen.

Theo de Mare
Amsterdam, 19-3-2010

dinsdag 9 maart 2010

Thor


Eigenlijk geloof ik in niks. Wat ik wel geregeld in m'n leven tegenkom zijn coïncidenties en synchroniciteiten. Vooral wanneer je je oor te luister legt, je ogen opent, verder kijkt dan je neus lang is en je intuïtie op scherp staat, kruisen ze geregeld je pad.
In 2002 startte ik met het schrijven van mijn boek Verborgen jaargangen.
In die tijd zette ik mijn zinnen op een papegaai. Neen, het moest geen jonkie worden, gezien het behalen van hoge ouderdom bij zo'n kromsnavel in relatie tot mijn eigen leeftijd, maar een oude gezelligerd.
In mijn genoemde boek schreef ik een passage over Papa, de gefantaseerde papegaai.
Ik schreef letterlijk Ko, die ik toen nog niet kende, naar mij toe.
Kort daarop kreeg ik te horen, via een toevallige ontmoeting met een oude vriend, dat hij een goed tehuis zocht voor zijn papegaai. Hij had er zo weinig tijd voor. Dezelfde avond nog zat Ko hier thuis.
Zoals bekend is Ko vier maanden geleden overleden: necrologie van Ko
Een maand later heb ik een oproep de ether ingezonden: papegaai gezocht  en dat bij diverse dierenwinkels opgehangen met een link naar mijn blog.
Lange tijd hoorde ik niets. Tot voor kort. De geschiedenis herhaalde zich nagenoeg identiek: een telefoontje van een vrouw die de papegaai van haar moeder, die in een bejaardentehuis zit, verzorgde.
Ze was veel uithuizig en de papegaai zat geregeld alleen. Ze had mijn oproep gelezen en het verhaal over Ko sprak haar bijzonder aan, vooral ook de vrijheid van een klimboom waar hij in zou huizen.
Diezelfde dag werd lorre, die toevallig ook Ko heet, gebracht.
Bij de voordeur zeiden we als uit één mond verrast: Jij?
Het toeval wilde alweer dat we elkaar vroeger diverse keren in een kroeg waren tegengekomen.
De vogel, een pracht van een Amazone, een van het grote soort, verdiende de naam Thor. Hij was z'n leven lang omringd geweest door vrouwen en daar gaat dan ook z'n voorkeur naar uit.
Hoe kon ik echter zo naïef zijn te veronderstellen dat Thor, genoemd naar de god die donder en bliksem teweeg brengt, deze vrijheid aan zou kunnen na vijftig jaar kooileven.
Het voorbeeld van het vallen van de Berlijnse Muur lag nog vers in m'n geheugen, wetende dat deze vrijheid geen vrijheid was voor mensen die hun leven lang zogenaamd veilig werden geregeerd door het regime.
Deze vogel kwam als donderslag bij heldere hemel na zoveel jaar vertrouwde omgeving in een volslagen vreemde  ambiance, zag mensen die hij nog nooit eerder had gezien en kreeg niet eens de kans daaraan te wennen in zijn eigen kooi.
De volgende dag kwamen er wat vrienden op bezoek en hij viel onmiddellijk vanuit de boom iedereen die man was aan en hing aan mouw of broekspijp. Ik zag taferelen van Hitchcock  met z'n birds.
Ik had een terrorist in huis.
De kooi werd opgehaald en daar kon hij lekker in bijkomen.
Inmiddels is me duidelijk geworden dat Thor zeer humeurig kan zijn. Vooral in de ochtend. Aanvankelijk had ik nog Izegrim als naam in gedachte, kortom Grimm, vanwege zijn nukken maar bij nader inzien klonk Thorrr beter.
Hij buigt gelukkig z'n kop voor me zodat ik z'n nek mag aaien.
Toen mijn dochter langskwam, was hij op slag verliefd. Hij viel als een blok voor haar. Jubelde en juichte toen hij haar zag, sjeesde door z'n kooi, hing als een vleermuis aan het dak en sloofde zich verschrikkelijk uit.
Hij heeft een sonore prachtstem en kan heel leuk lachen en geluidjes maken. Hij is van een schoonheid à la vogel art deco, daarom kijk ik graag naar hem. Hij vertedert me. Samen zingen en murmelen we duetjes in variante toonhoogten.
Wanneer hij gesis in de pan hoort of de maaltijd op tafel staat, hoor ik: Koekje. 
Dat kan soms timide klinken maar wordt allengs sterker qua volume als je niet meteen reageert. Hij is zeer handig met een lepel lekkernijen. Die houdt hij keurig met linker poot rechtop wanneer hij deze aangereikt krijgt en ervan peuzelt.
Het is duidelijk een zeer dominante en ongelooflijke machovogel maar ook een grapjas. Als hij helemaal gewend is en zich gedraagt mag hij de kooi uit en uitstapjes maken naar de klimboom.
Dat zal een feest worden.

zondag 28 februari 2010

tunnelvisie

door de tunnel van verleden
zie ik het heden
aan mij weerspiegeld
toekomst ligt aan mijn voeten
vol leed en vermaak

verheugd het feit
dat ikzelf de keuze ben
in het stijgen en dalen
en die angst
te pletter te vallen

tevens vertrouwen
uit dit diepe dal
omhoog te klauteren
een stuk zelf versterkt

1976

begoocheling

me terugvindend
in een authentiek veld
van werkelijkheid
maya

sluier van illusies
met het licht
als snelheid
voortvliedend

in een kosmisch veld
waar kracht
elektriciteit magnetisme
ineen gebundeld

doorgang vindt
naar ruimere dimensie
vervloeiend
in onbegrensde ruimte

1976

vrijdag 26 februari 2010

plastische power der flegmatiek

door vogels onbevangen verbond
een vliegende mussige fladderaar
die je recht wil raken
of links laten liggen

verlossend het blote broodje
van je bord pikt
onverwacht dat onverwachts
niet onverwacht meer is

verwondering verwarring
verblijding schept
een onbezonnen bezinningsvol
zwerversbestaan leidt

werkelijke en nietwerkelijke
woorden afwikt en weegt
woorden van je eigen wonderlijke wetten

well well well well well

1976

zaterdag 20 februari 2010

vrijdag 19 februari 2010

donderdag 18 februari 2010

dinsdag 16 februari 2010

eS zeventien


in liefde vermorzeld

Spiegelbeeld

vijfenzestig winters


Vijfenzestig jaar gelee werd ik in de barre hongerwinter geboren.
Met ingang van deze jaardag heb ik de status van bejaarde verworven en ga genieten van mijn AOW.

Volgaarne wil ik de scheppers van dit creatuur memoreren. In 1954 kreeg ik voor mijn verjaardag een poesiealbum. De eerste twee gedichtjes zijn geschreven door mijn ouders.

Of deze waterman de wijze raad van vader en moeder nou ter harte heeft genomen en zomaar klakkeloos opgevolgd, valt te bezien. In ieder geval heeft het wel bijgedragen tot een vrijheids- en levensgenietend persoon.


17 februari
't Was in Sprokkelmaand 1945
Dat omstreeks het zestiende uur
Onz' Esje werd geboren

Er waren vele zorgen
Want het land dat was in nood
Maar met Gods hulp
Werd jij, mijn kindje, groot

Onz' Esje is nu negen jaar
En lang reeds op de school
Verleden tijd is nu geschiedenis
Leef kindje in de jool

Maar wat ik je nu raden moet
Voor het leven dat nog komt
Houd steeds je oog op God gericht
In voor- en tegenspoed

Wees altijd goed voor mens en dier
Gehoorzaam thuis, op school
Leef altijd in de reine deugd
En houd je ogen fier

Zorg dat jij je nooit behoeft te schamen
voor houding of gedrag
En toon de wereld altijd steeds
Een vrolijk, gulle lach

Je liefhebbende vader



Ook moeder wil in je boek
Een klein gedichtje schrijven

Wat een herinnering is
En je steeds bij zal blijven

Ik wens je een gezond
En een lang gelukkig leven

Dat is mijn kind
Dat God alleen je kan geven

Wees altijd een braaf
en een deugdzaam kind

Dan word je steeds
Door iedereen bemint

Je liefhebbend moeder

maandag 15 februari 2010

eSmeralda

 
als Spaanse Schone
 

zondag 14 februari 2010

zaterdag 13 februari 2010

mijn oudste broer en ik


25 mei 1952
eerste communie

mijn oudste zus en ik

25 mei 1952
eerste communie

1951

donderdag 11 februari 2010

zondag 7 februari 2010

woensdag 3 februari 2010

Greta Grimm (1)

Ik was blij vandaag niets om handen te hebben op een bezoek bij buurvrouw Greta Grimm na. Het arme mens dat inmiddels de eerbare leeftijd van 95 had bereikt, was al jaren aan haar bed gekluisterd en wilde niet naar een verzorgingstehuis. Trouwens daar was toch geen plaats. Ze was zowel lichamelijk als geestelijk behoorlijk afgetakeld. Thuiszorg? Ho maar! Ze moest het doen met de door het rijk zo veel geloofde en geprezen mantelzorg. Familie, vrienden, kennissen en buren werden vriendelijk doch dringend verzocht aan te rukken.
In een vlaag van verstandsverbijstering had ik ooit de sleutel geaccepteerd van een familielid. Wil jij contactpersoon zijn, buurvrouw, jij woont pal naast haar, dat lijkt ons wel gemakkelijk.
Ja reuze makkelijk dacht ik later, toen ik de consequenties overzag van deze roekeloze instemming. Ik zat er aan vast voor lange tijd. Wie had kunnen bevroeden dat die ouwe taaie haar val van destijds al drie jaar lang zou overleven. Natuurlijk dacht iedereen dat de toen 92-jarige mevrouw Grimm het loodje zou leggen om het maar eens oneerbiedig te zeggen nadat ze vier dagen onderkoeld in haar huis in haar eigen uitwerpselen had gelegen. Op zich vond ik het niet zo erg een boodschapje voor haar te doen of een kopje thee te zetten. Haar eeuwige claimgedrag echter was bijna niet te verteren. Al haar fantastische verhalen en tirades van kliemen en klagen. Niets was goed of het deugde niet. Boodschappen neerzetten en er van door gaan, je kon het vergeten.
En dan te weten dat ik met Greta, het prototype van de ouwe vrijster, alweer bijna een kwart eeuw geleden, menig avondje gezellig was doorgezakt. Ze was toen lerares Duits en een interessante welbespraakte dame van goede Duitse komaf, een rots in de branding. Geregeld paste ze op mijn dochter als ik ‘s avonds uitging. Al op jeugdige leeftijd dreunde mijn oogappel vol trots het rijtje voorzetsels op die de vierde naamval regeren: durch - für - ohne - um - entlang - bis - gegen - wieder. Het mag gezegd worden, dankzij Greta spreekt ze bijna vlekkeloos Duits.
Deze dagelijkse zorg nu voelde ik als een verplichting die ik bijna niet meer kon opbrengen. De kring van hulpvaardigen werd hoe langer hoe kleiner. Moest ik Greta nou aan haar eenzaamheid overlaten. Dat was dus het lot of noodlot als je ouder werd, ten prooi vallen aan de willekeur van een passant. Gruwelijk. De hoogbejaarde vrouw was de laatste tijd wel erg wantrouwig. Ze ‘zag’ donkere mannen door haar tuin lopen, inbrekers en ander gespuis in de bomen zitten en mannen met witte jassen aan die haar weg wilden komen halen.
Nee mevrouw Grimm, zei ik, uw deur zit goed op slot en er kan niemand in uw tuin komen.
Je liegt, je liegt, gilde ze over haar toeren met overslaande stem alsof ik in een tegen haar beraamd complot zat. Jullie spannen allemaal samen, allemaal tegen mij, jullie willen mij opsluiten, brieste Grimm met verwijtende blik en het schuim op de lippen.
Eigenlijk had ik er schoon genoeg van maar ik had haar ooit beloofd zolang het binnen mijn vermogen zou liggen haar buiten het bejaardentehuis te houden. Greta wilde thuis sterven.
Voor wat hoort wat maar voor hoe lang nog. Nooit meer zou ik ooit nog eens zo’n belofte doen.

Greta Grimm (2)

Ik kwam net bij Grimm vandaan. Het werd hoe langer hoe gekker met de oude dement wordende vrouw. Greta had weer iets in haar hoofd gehaald. De jonge verpleger die me komt wassen, is verliefd op mij, vertelde ze. Met een verheerlijkt gezicht deed ze het verhaal uit de doeken: Hij was vandaag voor het eerst gekomen, kwam de kamer binnen en had gezegd: Dag Mevrouwtje Grimm, lekker geslapen vannacht, ik ben Christiaan.
Op het eerste gezicht leek hij op haar grote liefde van 73 jaar geleden die ook toevallig Christiaan had geheten.
Jou ken ik, had ze gezegd. Jij bent de man van mijn dromen, mijn Casanova, mijn Christiaan. Ik heb je gezocht mijn leven lang. Dankzij God heb jij mij eindelijk gevonden. Ze had haar nachthemd omhoog getrokken en gezegd: Kus mijn borsten.
Ik had quasi ontsteld gestameld: Maar mevrouw Grimm, dat kan toch niet.
Ja, ging ze met een ondeugend gezicht verder en weet je wat hij toen deed? Hij pakte het aangebroken pakje margarine waar ik vroeger de karbonaadjes in bakte en heeft me helemaal daarmee ingesmeerd en gemasseerd, eerst van achteren en toen van voren, voegde ze er schalks aan toe. Wil je het verhaal nog verder horen? Greta kon er niet genoeg van krijgen en zonder mijn antwoord af te wachten: Hij schoof me op in bed, kleedde zich uit en is dicht tegen me aan komen liggen en… de rest vertel ik niet, besloot ze ineens met vastberaden en uitgestreken gezicht.
Ik was lichtelijk onpasselijk geworden.
Jij vertelt toch niets aan mijn vader en moeder hè buurvrouw, fleemde ze.
Nee mevrouw Grimm, ik zal zwijgen als het graf. Wat zal ik vandaag voor u meenemen, een broodje halfom?
Nee, doe mij maar zes washandjes, zes handdoeken, zes theedoeken, voor mijn uitzet.
Wat moest ik met Greta, dit kon toch niet langer.

Greta Grimm (3)

Weet je dat Suze Slettenhaar en ik vandaag gewonnen hebben met klaverjassen buurvrouw, opende Grimm haar monoloog.
Daar gaan we weer, dacht ik. Wat zal ik vandaag voor fantastisch verhaal te horen krijgen?
Ik zag het wel hoor dat Helga Holle de kaarten had gemerkt en naar Frieda Freiburg zat te lonken. Ze waren aan het seinen. Mij hoeven ze niks meer wijs te maken. Desondanks zijn Suze en ik kampioen geworden. Grimm hield zich vast aan de greep boven haar bed en hees zich trots omhoog. Ik wilde haar feliciteren met haar overwinning en haar in haar waan laten maar zover liet ze het niet komen, luisteren deed ze allang niet meer.
Zal ik je es wat zeggen, Suze heeft ons iets in vertrouwen verteld, een groot geheim.
Het zal wel, dacht ik. Ik kende freule Slettenhaar, mevrouw Holle en Freiburg van vroeger. De twee laatsten waren oude Duitse vriendinnen van Grimm vanuit haar jeugd toen ze nog in Hamburg woonde. Een halve eeuw geleden waren ze naar Amsterdam gekomen en daar gebleven. Freule Slettenhaar was de dochter van een barones had Grimm me ooit verteld. Wekelijks kwamen ze bij elkaar voor hun kaartavondje onder het genot van een Schnapps of het gepimpel van een citroentje met suiker. Ze waren kort na elkaar overleden jaren geleden. Grimm was de laatste der Mohikanen.
Kopje thee, mevrouw Grimm?
Greta negeerde mijn vraag en ging onverstoorbaar verder op fluistertoon: Suze heeft een geheime liefde en dat mag Johan, haar man, niet weten. We hebben haar moeten zweren het nooit aan iemand door te vertellen. Suze, heb ik gezegd, ik zweer je op het graf van mijn moeder dat ik nooit iets zal verraden. Helga zwoer op de bijbel. Frieda verklaarde plechtig: Nooit, nee nooit freule Slettenhaar zal ik uw trouweloosheid openbaren en stak twee vingers in de lucht. Schön ist es auf der Welt zu sein, had Suze opgelucht gekweeld, schonk de glazen nog eens vol en proostte: op ons geheime genootschap. Grimm liet haar oogleden half over haar ogen zakken en zei ineens met dubbele tong: Vandaar dat ik wat aangeschoten ben, ik heb een beetje teveel gedronken.
Er was een actrice aan haar verloren gegaan, dacht ik. Die vrouw moest haar leven lang alles verdrongen hebben en ik fungeerde kennelijk momenteel als biechtvader.
Ze herstelde zich razendsnel, was plots weer ‘ontnuchterd’ en keek me voor het eerst recht aan: Buurvrouw, als je mijn vriendinnen ziet, laat je écht niets merken hè. Dit is een geheim tussen jou en mij, trouwens volgende week komt Suze niet naar ons kaartavondje, heeft ze gezegd, dan gaat ze eh… je weet wel… Wil jij dan voor haar invallen. Dan spelen wij samen. Je zult zien dat we zullen winnen, laat dat maar aan mij over.
Daarbij knipoogde ze naar me met een samenzweerdersgezicht.
Wie weet, zei ik en ging thee zetten.

kroniek

Hier verschijnt een dezer dagen de eerste van een zesdelige kroniek over de avonturen van een aan spiritualiën verslaafd fenomeen mens.

Fragmenten uit: Verborgen jaargangen.

kroniek (1)


Ik zat flink te balen. Had ik me verdomme toch weer laten strikken voor een afspraak. Martha, mijn alcoholische zorgenkindje zou langskomen.Toen de bel ging stond ze triomfantelijk met een fles champagne voor de deur. Het liefst zou ze uren over haar eenzaamheid en haar zogenaamde emotionele afhankelijkheid willen praten. Haar manische depressiviteit kende geen grenzen. Of ze zat in haar manie met de nodige euforie of ze was 'zo depressief als een deur', zoals ze dat zelf noemde. Uiteraard was alcohol haar probleem maar daar mocht je het niet over hebben. Ze noemde zich lesbisch maar was ook op z’n tijd niet vies van mannen. Vooral getrouwde vrouwen vond ze buitengewoon interessant. De respectievelijke echtgenoot nam ze er dan maar op de koop bij.
Ik stelde pesterig voor dat een kop thee wel zou smaken. Een verwijtende blik was het gevolg. Uiteraard had ik me moeten schamen voor zoooo weinig empathisch vermogen en haastte mij de champagne te openen. Op het moment dat ik aan mijn tweede slok toe was, had Martha haar glas reeds geledigd. Er moest en zou een tweede achteraan en wel onmiddellijk. Mijn ergernis sloeg toe. Irritant die eeuwige inhaligheid. Natuurlijk lust ik hem zelf ook maar dat probleemdrinken was van een geheel ander kaliber. Na de champagne had ze haar zinnen op de bruine rum gezet en na het zoveelste glas zette ze de fles aan haar mond.
Opeens had ik schoon genoeg van haar georeer, trok haar van de stoel, zette haar op haar benen en onder een: -Zo kind, het is wel weer leuk geweest voor vandaag, sommeerde ik haar naar huis te gaan. Lekker met tramlijn 13.
Waarom moest ze nou eigenlijk naar huis. Het was net zo gezellig, zag ik haar denken. Natuurlijk had ze ’m wederom flink geraakt en ik dacht even aan de vorige uit de hand gelopen logeerpartij waar ze uiteindelijk bij de gratie gods zowaar mocht blijven slapen omdat ze ’m om had. Op een lullig dekentje had ze mogen liggen maar dat deerde haar niet. Tja, ze had toen wel een aantal sigarettenpeuken op de houten vloer uitgedoofd, een halve fles wijn over de oude pers laten lopen en haar natte onderbroek op de grond gelegd omdat ze niet meer bijtijds de wc kon halen.
Toen ik om zes uur ’s ochtends zelf naar het toilet moest en even de kamer inkeek, zat ze daar -ja inderdaad- even te roken. Dat was tegen alle huisregels in want roken deed je niet bij mij in de huiskamer. Ik hield niet van die stank. Roken gebeurde in de keuken. Razend was ik. Ik had haar bij de kraag gepakt en de deur uitgegooid: naar tram 13.
Ik zag hoe ze wederom door de gang zwabberde.
-Ik kom er zelf wel uit hoor, lispelde ze.          
-Je ziet maar, grijnsde ik.
Nauwelijks had ze de deur achter zich dichtgetrokken of ik hoorde haar met haar flesjes Amstel Gold het stenen trappetje afstuiteren. Ik wist dat ze zo om een taxi zou vragen en ja hoor vijf minuten later ging alweer de bel.
-Pak de telefoon maar, zei ik op ironische toon.
Wankelend op haar benen jammerde ze over een gat in haar hoofd dat bij nadere inspectie slechts een schrammetje bleek te zijn. Nog aanstellen ook. Toen het vervoermiddel voorreed en een keurige dame het portier openhield, rechtte Martha haar rug en ging nagenoeg zonder omwegen recht op haar doel af: de taxi.

kroniek (2)


Ik was net vijf minuten thuis toen de telefoon ging. Martha meldde zich. Ze was extreem euforisch en vertelde dat ze in de kroeg een man had ontmoet, zó fantastisch, zó intelligent, zó spiritueel.
Als ze dat zegt, moet je altijd oppassen. Iedereen die ze ontmoet, wordt op een voetstuk gezet en kan er later alleen nog maar verschrikkelijk aftuimelen. Martha mist een bepaald selectief vermogen. Nuanceren is haar vreemd.
-Iedereen heeft wel een goddelijke vonk, beweerde ze.
-Jaren zeventig gelul, zei ik.
-Deze man, van Zuidamerikaanse origine is zooooo spiritueel, hij heeft gitaar voor me gespeeld en voor me gekookt. Daarna hebben we elkaar gestreeld en de liefde bedreven.
-Met of zonder condoom, kon ik niet nalaten te vragen.
-Zonder natuurlijk, ik heb die dingen niet in huis, zei ze lichtelijk geïrriteerd.
-Dat is dan niet zo slim, Martha, bovendien hoe zit dat nou met jou, je valt toch niet op mannen, opperde ik moralistisch.
-Ach, bij gebrek aan wat anders. Ik heb geprobeerd hem de lesbische liefde te leren maar het is een echte fucker. Ik voel me wat rauw van binnen.
Na deze suggestieve opmerking zette ik mijn voorstellingsvermogen even op nul en vroeg ironisch wanneer ik de uitnodiging voor hun verloving kon verwachten.
-Nou, je zult raar staan te kijken, ging ze enthousiast verder, volgens mij zou dit best weleens serieus kunnen worden. Dan ben ik eindelijk van mijn vrouwenliefde genezen.
Welja, typisch Martha, de prins op het witte paard gevonden en lekker hard van stapel lopen.
-Hoe gaat het met de drank? stelde ik mijn niet gewaardeerde vraag.
-Goed, zei ze kortaf.
-Hoe goed? drong ik aan.
-Gestaag, je weet wel.
-Juist ja en hoe gaat het met eten?
-Slecht, ik krijg weer geen hap door mijn strot en kom nu ook niet meer de straat op.
In een zin gaf ze de situatie weer.
-Maar die fucker heeft toch lekker voor je gekookt?
-Ja, maar dat heeft hij zelf opgegeten.
Het is niet de eerste keer dat Martha met een dergelijk verhaal komt.
Een vreemde bijkomstigheid is dat Martha qua uiterlijk en gedrag iets van greta grimm I , mijn oude buurvrouw van 95 lentes, weg heeft. Ik kan het niet nalaten haar soms pesterig mevrouw Grimm te noemen, waarbij ze onmiddellijk de beledigde uithangt. De laatste tijd lijdt ze sterk aan 'incidenteel geheugenverlies', dat wekt bij mij de indruk dat ze met een stuk theater bezig is, net als Grimm. Bij Martha moet ik sterk mijn grenzen aangeven anders walst ze er genadeloos overheen. Ondanks haar zelf gecreëerde zieligheid is ze een expert in het manipuleren en chicaneren. Iedereen voor haar wagentje spannen zoals het haar uit komt en oeverloos doorzeuren. Uiteindelijk krijgt ze alles wat ze wil voor elkaar.
Af en toe moet ik naar haar blaffen: 'Terug in je mand', om haar duidelijk te maken dat ze zich op de rand van vrijpostigheid bevindt. Ze accepteert dat onmiddellijk en dat is maar goed ook.
-Nou Martha, veel plezier met je fucker, zei ik en hing op.

kroniek (3)


Martha in radeloze toestand aan de telefoon.
-Hoe gaat het met je? Dat is altijd een leuke binnenkomer.
-Z'n gangetje, Martha, maar hoe gaat het met jou?
-Nou, erg slecht eigenlijk. Ik heb al tien dagen niet meer gegeten. Ik kan geen voedsel binnenhouden omdat ik steeds moet kokhalzen. Daardoor ben ik duizelig en sta te trillen als een rietje. Ik zak door mijn benen en heb koorts en natuurlijk kom ik niet meer op straat. Ik heb vreselijke angsten.
Wat een mens zichzelf al niet kan aandoen. Wat een verval, verzwakking en verwaarlozing, wat een arme ik.
-Hoe gaat het met de drank?
-Nou, niet meer dan twee flessen port per dag, want wijn kan ik niet meer verdragen en een paar scheutjes rum ’s morgens in de koffie, dus dat valt wel mee.
Die was zich echt permanent iets aan het wijs maken. Het was vreemd dat ik geen compassie voelde, eerder irritatie. In het kader van: ieder mens creëert zijn eigen wereld, vond ik dat ze tegen beter weten in er iedere keer een enorme puinhoop van maakte.
-En nu, ben je met een stille zelfmoordactie bezig? Die vraag had ik al zo vaak gesteld.
-Nee, ik wil eigenlijk niet dood maar ik kan ook niet leven, dat is nou juist mijn probleem en mijn ziekte.
-En dan te weten dat je zoveel kwaliteiten hebt Martha, je verkwanselt je leven, zei ik zedenpredikend.
-Ik weet het maar het gaat niet anders, klaagde ze.
-Zijn er nog opnames in het verschiet?
-Ja, de huisarts is geweest en ik heb het voor elkaar, zei ze ineens triomfantelijk, als het een beetje meezit, word ik na het weekend opgenomen in de Detox van de Jellinek.
-Om voor de zoveelste keer af te kicken, bij te komen, op de rails gezet te worden en weer van vooraf aan te beginnen, klonk ik meedogenloos.
-Nee, als ik terugkom en weer helemaal op orde ben dan ga ik naar Zuid-Afrika. In Pretoria wonen vrienden van me. Ze maken hun eigen wijnen en ik ga daar druiven plukken. Ze hebben me al uitgenodigd. Zoals je weet heb ik daar vroeger gewoond toen ik twintig was en...
-Grootse plannen Martha, maar om even bij de les te blijven: eerst zien en dan geloven. Dit verhaal kwam me bekend voor, dat hoorde ik gedurende het laatste decennium minstens vier keer per jaar.
-Maar dit keer gaat het gebeuren, je zult het zien, riep ze euforisch.
-En hoe gaat het met je fucker? provoceerde ik tot slot.
-Daar wil ik het nu niet over hebben, dat is allang weer van de baan. Die dacht maar aan een ding: copuleren.
-Wat had jij dan gedacht?
Ze wilde duidelijk niet meer aan meneer de macho herinnerd worden.
Zonder antwoord af te wachten, wenste ik haar op ironische toon sterkte, kracht en vooral veel wijsheid toe en hing op.

kroniek (4)


De telefoon ging en ik nam op. Als dat Martha niet was.
-Zal ik je eens vertellen wat ik nu weer heb meegemaakt?
-Ik dacht dat jij in de Jellinek zat?
-Dat is uitgesteld maar er is wel iets anders gebeurd, iets heel bijzonders, riep ze geheimzinnig euforisch. Van haar depressie van enige dagen geleden was niet veel meer te merken.
-Steek van wal, zei ik.
-Ik heb je toch weleens verteld over m’n maatje Ans, uit de Jellinek?
-Geen idee, maar ga door.
-Zij heeft sinds pas een interieurverzorger dus ik vroeg of hij ook wat voor mij kon doen, zoals boodschapjes halen en het huis stofzuigen. Enfin, hij wilde wel wat bijverdienen dus je begrijpt, hij komt hier ook enige uren per dag.
-Zo Martha, dat heb je dan mooi voor mekaar.
-Dat kun je wel zeggen. Gisteren toen hij aan het stofzuigen was, heb ik op zijn rug gezeten. We hebben gelachen, joh. Daarna zette ik de muziek heel hard en hebben we gedanst. Hij is fantastisch. Hij kookt en eet met zijn handen. Ik heb zelf ook weer gegeten omdat hij me gevoerd heeft. Ik heb zelfs zijn vingers afgelikt zo lekker was het. Ik heb nog nooit zo’n mooie jongen ontmoet. Hij is pikzwart en lacht voortdurend zijn parelwitte tanden bloot.
-En nu ben je hem de lesbische liefde aan het leren? herhaalde ik haar eigen woorden die ze sprak bij een vorige bijna identieke gelegenheid.
-Hoe raad je het. Hij wil de hele dag wel en is zo potent als wat.
Ik zag het voor me, dat witte gratenpakhuis samen met die zwarte.
-Fantastisch Martha maar bespaar me de details. Uit welk land komt Romeo dit keer?
-Uit Ethiopië. Ik heb hem gezegd dat hij bij me mag intrekken en dat komt goed uit want hij is hier net een maand illegaal en heeft op dit moment geen vaste woon- of verblijfplaats. Hij is nu even weg om zijn spullen te halen en komt met een half uur terug, vandaar dat ik jou bel om het te vertellen.
Moest ik nu voor de zoveelste keer zeggen dat ze stom bezig was?
-Goed gedaan kind, verder nog iets?
-Je klinkt helemaal niet enthousiast, je kunt toch wel blij voor me zijn dat ik eindelijk weer iemand heb.
-Natuurlijk Martha, wellicht kun je met hem in het huwelijk treden maar dan wel in de Gibbi, het keizerlijk paleis in Addis Abeba.
-Adies-wie-ba? vroeg ze.
-Ad-dis A-be-ba, de hoofdstad van Ethiopië.
-Oh dat… En wil jij dan mijn bruidsmeisje zijn?
-Allicht, dan rijden we na de plechtigheid door de met eucalyptusbomen omzoomde lanen. Ik hoop dat jullie nog lang en gelukkig leven en de groeten aan Romeo, zei ik en hing op. In wat voor wespennest begaf ze zich nu weer.
Nog geen twee uur later, Martha in lichte paniek aan de telefoon: -Hij is er nog steeds niet, snap jij dat nou, hij had nog wel zo gezegd dat hij meteen weer terug zou zijn, ik maak me ongerust, wat moet ik nou?
-Geen idee.
-Hij heeft namelijk mijn sleutels meegenomen en ik heb hem mijn bankpasje meegegeven zodat hij meteen een paar flessen port voor me mee kan nemen.
-Buitengewoon slim Martha, dus je hebt ook je pincode gegeven?
-Natuurlijk, anders kan hij toch niet pinnen.
-Juist ja, dat was ik even vergeten.
-Oh wacht, ik hoor de sleutels in het slot dat zal hem zijn, ik bel je nog.
-Je ziet maar.

kroniek (5)


Ik had amper mijn ontbijt genuttigd en de helft van de krant gelezen of de telefoon ging.
- Hallo met Martha, stoor ik?’
- Ik ben aan m’n laatste hap toe en lees net de laatste pagina van het ochtendblad.
- Er is weer iets vreselijks met mij. Ik kom net van de huisarts vandaan. Ik heb last van condyloma.
- Wat is dat in normaal Nederlands?
- Ik heb wratten rondom mijn geslachtsdelen.
- Nou, dat heb je dan goed voor elkaar Martha van wie heb je ze opgelopen?
- Weet ik veel, ik heb ze nou eenmaal en daarmee uit, zei ze enigszins vinnig.
- Daarmee niet uit maar kan de pret juist beginnen, beklemtoonde ik nadrukkelijk.
Dat was nou typisch Martha. Je moest naar al haar verhalen luisteren maar mocht geen enkel commentaar leveren. Eigenlijk was een ja en nee genoeg. Bij mij werkte dat als een rode lap op een stier. Altijd opnieuw was zij een van de weinigen waarbij ik het koekje van eigen deeg teruggaf op een wat ironisch, moralistische manier. Ik kon niet anders. Ze riep het gewoon bij me op.
- Welke pret bedoel je eigenlijk?
- Wat had je gedacht van krabben omdat het jeukt bijvoorbeeld.
- Daar heb je gelijk in, ik krab me suf.
- Je weet toch wel dat die bloemkolen zeer besmettelijk zijn en snel groeien. Ze verspreiden zich als een gek.
- Ja dat weet ik, ik heb ze nu rond m’n anus, op m’n schaamlippen en m’n vagi...
- Martha, alsjeblieft bespaar me zoals gewoonlijk de details, ik heb net m’n laatste hap brood op.
- Sorry, maar het is behoorlijk pijnlijk en het geeft een branderig gevoel.
- Tja, wie zich brandt moet op de blaren zitten, zei ik m’n meest toepasselijke cliché uit de kast trekkend.
- Ja en dan zal ik je nog wat vertellen. Ik was net van m’n schaamluis af.
- Je bedoelt die grijsachtige insecten in je schaamhaar, ter grootte van een speldenknop, in de volksmond ook wel 'platjes' genoemd?
- Precies, heb jij dat weleens gehad omdat je het zo goed weet?
- Godzijdank nee, ik hou niet zo van die venerische aandoeningen.
- Wat had je gedacht van mij, je denkt toch niet dat ik het leuk vind?
- Beter uit je doppen kijken, lijkt mij, trouwens als je toch zo bezig bent, ik zou me maar eens op Aids laten testen.
- Hoezo Aids? Ik voel dat ik dat niet heb.
- Juist ja, dat kun je heel goed voelen, wees maar weer lekker naïef, kind. Hoe gaat het eigenlijk met Addis Abeba, wanneer gaan jullie trouwen?
- Oh die, die heb ik de deur uitgegooid, hij kwam me alleen maar uitvreten en ging volledig zijn eigen gang.
- Het is toch niet waar.
- Het is wél waar.
- Oh.
- Allemaal hetzelfde met die buitenlanders, het is ze maar om een ding te doen.
- Nee toch!
- Echt, ik ben er nu achter gekomen, je had gelijk, ik moet beter opletten. Ik had je toch verteld dat hij mijn bankpasje had meegenomen. Ik sta nu helemaal rood. Hij heeft honderden euro's voor zichzelf gepind. Ik moet zelfs hier en daar wat lenen.
- Ach, wat vervelend nou toch.
- Dat kun je wel zeggen maar hoe is het eigenlijk met jou?
- Goed.
- Met jou is het altijd goed, heb jij nou nooit eens iets te vertellen?
- Genoeg, maar niet nu.
- Wanneer dan wel.
- Te zijner tijd.
- Oh.
- Verder nog iets Martha? Ik heb nog ’t een en ander te doen.
- Wat dan wel?
- Dingen die jou niet interesseren.
Martha ineens obstinaat: -Je hebt het helemaal mis, natuurlijk ben ik in jou geïnteresseerd maar je vertelt me nooit wat, je bent zo gesloten, met jou gaat het altijd goed.
- Ach Martha dat heeft zo z’n reden, hè. Als ik je nu iets vertel en je bent het over twee minuten weer vergeten, heeft het voor mij weinig zin om nog maar iets te zeggen. Dan kan ik net zo goed tegen die muur hier tegenover me staan te lullen. Zonde van m'n energie. Dus met andere woorden, ik zwijg gewoon.
- Oh, waait de wind uit die hoek.
- Juist ja, uit welke dacht jij dan.
- Mag ik nog even iets zeggen?
- Ga je gang, je hebt nog drie minuten.
- Ik ga overmorgen naar de Jellinek, daar blijf ik dan een week dus als je me wilt komen opzoeken, zou ik dat zeer op prijs stellen.
Ik dacht even aan mijn laatste bezoekje Detox. Ik zag daar in een deprimerende ruimte onze voor het moment afkickende alcoholisten gezellig met z'n allen om de tafel geschaard. Blauw van de rook. Koppen koffie waren dit keer hun verslaving. Mens erger je niet had hier geen gek figuur geslagen.
- Ik peins er niet over, kind.
- Dat is dan jammer, ik had me er zo op verheugd dat je zou komen.
- Het zij zo, een prettige week in het gesticht. Dag Martha.

Diezelfde nacht kreeg ik wonderbaarlijk bezoek: beschouwingen van een virus