woensdag 31 december 2008

nieuwjaarswens 2009

vlammen vuur en licht
geven allicht
aan een zwartwit uitzicht
een kleurig inzicht

donderdag 11 december 2008

kaketoe


Tom Turbeau heeft een kaketoe. De vogel kan duidelijk haar ei niet kwijt want voor de tweede keer sinds korte tijd lijdt zij aan een cloaca prolaps. Cloaca, dat vanuit het latijn letterlijk 'riool' betekent, is de opening in het lichaam van sommige dieren waardoor zowel ontlasting, urine en genitale afscheidingen (eieren) worden afgegeven.
Bij een prolaps komt een gedeelte van de darmen door de cloaca naar buiten. Vaak een probleem bij vrouwelijke vogels. Neurologische problemen of legnood zijn doorgaans de oorzaak bij deze verzakking of uitstulping. Als er niet operatief wordt ingegrepen, kan dit tot de dood leiden.
Dat betekent een veroordeling tot de dierenarts.
Vorige week ging hij met het arme beestje naar de dokter. Natuurlijk moeten we blij en dankbaar zijn dat er specialisten voor onze gevederde vrienden bestaan maar je wordt niet vrolijk van wat ze rekenen voor zo'n behandeling. Deze specialist heeft het monopolie op het gebied van vogels hier in Amsterdam, dus kan hij vragen wat hij wil.

Hieronder de gespecificeerde nota van de dierenarts. Kijk even met mij mee:
1 consult papegaai (15 min) 43.60
35 min. operatie 138.50
30 min. assistente 18.00
1 Vicryl hechtmateriaal 13.10    (drie draadjes!)
7 Isofluraan inh. narcose 46.50
1.4 Vibramycine (1ml) injektie 14.43
1 gebr. steriele set instrum 17.70
1 set chir. Hadschoenen 4.20
1 sondevoeding 3.15
0.08 rimadyl injektie 1 ml 9.55
10 ml Baytril 10% 13.75
2 opname vogel 16.00
Totaal:  338.48  euro

Je zult nu maar een arm, eenzaam mens zijn, gelukkig en tevreden met hond, kat en kanariepiet die de lust in je leven zijn. Godzaljebewaren als een van je dieren iets overkomt: ziek worden of een ongeluk krijgen.
Geld heb je niet, laat staan voor de abominabele bedragen die een dierenarts vraagt. Je beestje waar je zoveel om geeft wil je niet laten verkommeren en financiële clementie vanuit een dierenpraktijk bestaat niet. Met je rug tegen de muur dus, naar de bank van lening en de gaarkeuken.
Zolang ik te eten en drinken heb, een dak boven mijn hoofd en een warme kachel, interesseert geld me niet. Mijn prioriteiten liggen doorgaans elders.
Mocht ik echter aspiraties krijgen tot kapitalist word ik in mijn volgend leven beslist dierenarts.

maandag 8 december 2008

de kortste dag van het jaar


Toen ik vandaag bij de Amstel vele kippen zag lopen, werd ik bevangen door nostalgie en dacht met heimwee aan de hoenders van enige jaren geleden. Iedere dag weer een indrukwekkend frivool tafereeltje in eigen tuin totdat een steenmarter er rigoureus een einde aan maakte. Hij had drie van de hennen de halzen opengereten en uitgezogen. Net bezig zijnde met nummer vier kon ik, gealarmeerd door heftig spektakel en gegil in het hok, schijnend met de zaklantaarn, hem op heterdaad betrappen. De andere waren zo in shock, dat het nooit meer is goedgekomen. Als een dief in de nacht was het roofdier het hok ingeslopen en had zo zijn destructieve dracula-achtige daad verricht. Hij zou ieder moment weer kunnen toeslaan, de moordenaar. De lol was er toen voorgoed vanaf.
Wat eraan vooraf ging: 

2003.
Het wordt leeg en kaal in de tuin hoewel het onkruid welig tiert. De brandnetels, balsemien, berenklauw en distels staan manshoog te wuiven in de wind. Het jong ontluikende groen wordt ieder jaar meedogenloos weggepikt door onze tuinbewoonsters. Geen blad blijft onberoerd. Na een ijverig speuren hebben ze het hele landje kaalgegraasd. De laatste Oen die haar naam dankt aan ultiem sullig gedrag was ooit -in haar jonge jaren- een struise brahma met bevederde poten en fraaie donzige onderbroek. Nu strompelt ze vertwijfeld als ma Flodder door het struweel en laat haar staart hangen. Ze eet bijna niet meer, zit in een hoekje, maakt zich niet meer schoon en rouwt om haar net overleden zus. Het is een trieste aanblik. Huize Avondrood heeft haar kleur verloren.
We besluiten enige jonge hennen te adopteren. Vier kuikens halen we bij een kinderboerderij. Zij mogen achterop de fiets. Om een niet nader te verklaren reden denken we dat er misschien wel hanen tussen zouden kunnen zitten. Dat is echter niet te realiseren in een stadstuin gezien hun enthousiaste gekraai. Menig gefrustreerde buur zal zich hierover ergeren, weten wij. Daarom willen we er voor de zekerheid nog twee hennen bij.
Kort daarna op een mooie warme dag gaan we met de bus naar Marken. Mijnheer Peereboom aldaar heeft twee jonge leghorns te koop volgens een advertentie. Op het eerste gezicht vallen we als een blok voor een zwarte met bruine kraag en de andere nemen we er op de koop toe bij. Op de terugweg stinken de twee de doos uit. We hebben sterk de indruk dat ze met visresten zijn gevoerd. Voordeel is dat iedereen in de bus op veilige afstand blijft van enige meters.
Thuis aangekomen laten we de twee Markenaars kennismaken met de andere kippen. Zoals altijd zullen we onze adopten een naam geven. Dit mag echter niet over één nacht ijs gaan omdat de naam iets met het dier zelf te maken moet hebben. Door nauwlettend gadeslaan ontstaat het in de loop der tijd vanzelf.
Inmiddels weten we dat het allemaal hennen zijn. Zes stuks in totaal, niet helemaal de bedoeling. Dat worden heel wat eieren van de zomer.
De Noord-Hollandse blauwe heet Sok daar zij de kleur en structuur van een geitenwollensok heeft.
Dan is er de witte hen -de meest opvallende behalve wanneer er sneeuw ligt- die de kont van de Oen schoon houdt doordat ze alle vastgeplakte en verkleefde veren wegpikt. Daarom noemen wij haar Kappertje. Zij bezorgt onze Oen predikaat Miss World Geriatrie.
De bruine Welsumer Geus genaamd, wegens democratisch en moedig gedrag, is de enige liberaal waar nog menig VVD’er een puntje aan kan zuigen.
De vijftenige grijskleurige Dorking heet Dorrestijn gezien de overeenkomst met onze cabaretier en zijn weemoedige blik. Haar zelfspot, melancholieke kijk op de wereld en schuchter voorkomen vormen de basis van haar bestaan.
Onze favoriet uit Marken, een bastaard Leghorn en iets onbestemds hebben we Peereboom genoemd omdat het de naam is van haar vorige eigenaar. Haar zus de bruine Leghorn heet Holmaat gezien haar schaduwhouding en imitatiegedrag naar Peereboom.
De Oen wordt opperbevelhebber over het grut. Zij is Dame en Meesteres over het stelletje anarchisten dat met moeite binnen de perken blijft. Ze is gewassen en geschoren door het Kappertje, is geheel opgefleurd sinds het kroost rond haar heen rent, eet zich weer barstensvol en ziet eruit alsof ze een facelift heeft gehad. Men behandelt haar met gepaste eerbied en respect. Zij staat bovenaan de hiërarchie.
Peereboom blinkt vanaf de eerste dag uit in buitengewoon gedrag. Een echte autonoom. Ze trekt zich nergens wat van aan en rent je spontaan en onbevangen tegemoet als je naar buiten komt. Bovendien is ze duidelijk intelligenter dan haar medezusters.
Qua slimheid, uitgezonderd het eieren leggen, heb ik niet zo’n hoge pet op van een kip. Na honderden keren realiseren ze zich nóg niet dat ze op een hek moeten springen om ergens te komen en er niet tegenaan. Hardleersheid is hen niet vreemd. Deze Peereboom echter heeft een pientere blik, wikt, beschikt en doet wat ze doen moet. Zij is de enige die tegen zonsondergang voor ons venster komt kijken en met haar snavel tegen het raam tikt: komt er nog wat van, wij willen graan!
Deze week, de kortste dag van het jaar, staan we weer eens de loftrompet te blazen over Peereboom: wat een schitterende ranke kip, wat een prachtige rode kam en lellen, wat een heerlijk eigen-wijs karakter. 
We raken niet uitgepraat over onze lieveling: wat kakelt ze toch alsof ze haar ei niet kwijt kan.   
Maar kippen leggen geen eieren in de winter, dat gebeurt pas in het voorjaar.
Ja, tenzij ze een lamp in het hok hebben om door langer licht de dag te verlengen.
En daarmee zeker de kippenclan besodemieteren.
Nee, dat willen we toch niet. Dan maar volgens het natuurlijke ritme zoals het hoort want er is al zoveel verstoord.
Ineens is Peereboom verdwenen en rent even later plotseling, nu hard kakelend, door de tuin. We kijken in het hok en daar ligt in de hoek een schattig eitje. Uniek te noemen in onze twintigjarige kippengeschiedenis. Het is de kortste dag van het jaar. En onze legster is voorlopig nog niet uitgelegd.

Wat eraan vooraf ging:  de pikorde

zondag 7 december 2008

zwarte kip met de gouden eieren

                                                                  ter herinnering
                                                            aan de mooiste eieren
                                                            van jou mijn kraaikop

vrijdag 5 december 2008

canta



Als ik mezelf reflecteer, denk ik dat mijn empatisch vermogen flink ontwikkeld is. Desalniettemin begrijp ik vaak niets van de wereld. Zeker als het gaat om lichamelijk of psychologisch zinloos geweld. Dat geldt ook voor materiële agressie. Moedwillig andermans spullen vernielen is mij een raadsel.
Onlangs was ikzelf de pineut.
Ruim vier jaar lang heb ik met veel plezier en vrijheid op een scootmobiel rondgereden. M'n beschreven avonturen kun je in twee columns nalezen, schertsend genoemd: de elektrische stoel (deel I) + de elektrische stoel (deel II)
Toen ik afgelopen winter een flinke kou had gevat met als gevolg longontsteking en ruim zes weken huisarrest wist ik dat dit grandioze vervoermiddel in kou en nattigheid niet te doen is. Sowieso ben ik genetisch ruimschoots bedeeld met astmatische bronchitis en allergie: graspollen, huisstof, huismijt, paarden, konijnen, cavia's, honden en vooral katten, waar ik zo gek op ben.
De positieve kant is dat ik vanwege aanvallen van benauwdheid begin jaren zeventig me ben gaan verdiepen in de yoga. Ademhalingsoefeningen waren een logisch gevolg. Ik was er toen nog niet van doordrongen dat het later mijn beroep zou worden. Het heeft me heel wat benauwdheden bespaard en mijn bewustzijn verruimd door te leren loslaten en ontspannen.
Ook past het woord slijmbal bij mij. Ik hoestte me het afgelopen jaar twee liesbreuken. De longarts constateerde een bronchiëctasie, een blijvende verwijding van de bronchiën als gevolg van herhaaldelijke ontstekingen. Hierdoor worden de luchtwegen abnormaal vergroot. Er vormt zich extra slijm, hoopt zich daar op en kan niet makkelijk worden verwijderd. Vaak is longinfectie dan het gevolg.
Sinds zes weken rij ik nu in een Canta. Een heerlijk smal behendig mobiel, dat me een ongelooflijk onafhankelijkheids- en vrijheidsgevoel geeft.
Zelfs 's avonds kan ik nog eens ergens heen.
In de vooravond hadden bewoners naast mij wat oud meubilair op straat gezet. Toen ik in de ochtend bij het ontwaken keek of het regende, zag ik tot mijn grote verbazing een krukje op het dak staan van mijn Canta. Ook hing de ruitenwisser erbij. Het portiek stond vol met het grof vuil van buurman en mijn huisdeur was gebarricadeerd.
Ik schoof een en ander opzij en baande mij een weg naar buiten. Bij nadere inspectie bleek een band lek te zijn en hingen twee spiegels slap aan weerszijden omlaag. De ene kon ik nog terugduwen, de ander was geheel ontwricht.
Nu heb ik weleens gehoord dat de Canta een dankbaar voorwerp is voor hoon en spot. Vernieling schijnt dan ook schering en inslag te zijn. Soms worden ze zelfs voor de lol de gracht ingeduwd, op z'n kant gegooid of in de fik gestoken.
Tja... en een naamkaartje staat er nooit bij.

maandag 1 december 2008

monsterdam

door Jorge de la Piedra

die eerste blik
ik moest weg
verdreven door monsters
monsters van beton

zullen zij mij eten
nooit zal ik weten
heg noch steg
opgevreten

verscheurd in die muil
duistere ingewanden nog te zien
door ogen zo nat zo zwart
nostalgie naar groene velden
eindeloos gehuil

stad die mij heeft verslonden 
liefde heeft gezogen
stad die Amsterdam heet
nooit heb ik u gemogen

donderdag 27 november 2008

wederom een skelet toegevoegd


Was ik vorige week nog zo blij met mijn doodskoppenhemd, afgelopen dinsdagavond werd ik verrast met een gedeelte van een skelet.
In herhaling hoef ik niet te vallen over mijn passie voor de vergankelijkheid. Deze heeft in mijn column van vorige week alweer een schedel erbij rijkelijk aandacht gehad.
Een van mijn mede bridgegenoten was opgevallen dat ik een zwak heb voor het geraamte, mede door het dragen van het shirt met schedel. Zij vertelde lerares biologie te zijn op een middelbare school en had een skelet voor mij in de aanbieding. Het stond daar geruime tijd doelloos in een lokaal en functioneerde min of meer als sta in de weg.
Natuurlijk had ik er vreselijk oren naar en mocht de schoonheid weldra aanschouwen. Een pracht van een torso. Juweeltjes van ribben die de kast vormen om hart en longen te beschermen. De ribben staan paarsgewijs, vanuit de ruggengraat zijn er twaalf die in het borstbeen bijeenkomen. Daaronder nog een paar zwevende. Geen wonder dat Adam een rib uit zijn lijf werd weggenomen om de vrouw geboren te laten worden.
Verder vertoont zich mij een wervelkolom waaraan nog geen greintje osteoporose te zien is.
Helaas zijn de ledematen spoorloos en heeft er tevens een ontschedeling plaatsgevonden.
Na nog even mijn compendium erop nageslagen te hebben, kan ik volmondig bevestigen dat verder alles volkomen anatomisch correct is.
De ruggengraat bestaat uit vijfentwintig wervels die bovenop elkaar staan, waarvan zeven nekwervels. De bovenste wordt de atlas genoemd. Deze ondersteunt de schedel. Het onderste deel heet de stuit of het staartbeen.
De stuit bestaat uit doorgaans vier samengegroeide wervels en is aan het heiligbeen bevestigd. Eigenlijk bedoeld ter ondersteuning van de staart maar volgens de evolutietheorie is deze functie allang verloren gegaan.
Om er dan maar een stukje esoterie aan toe te voegen: Aan de basis van de ruggengraat in de stuit heeft elk mens een sterke, maar slapende kracht van energie. Deze bron is bekend als het perineum of muladhara chakra, vanwaar drie subtiele kanalen, de nadis, omhoog stromen door de ruggengraat om daarna de hersenen te bereiken. De middelste nadi heet sushumna en aan beide kanten hiervan bevinden zich ida en pingala. Op vijf andere punten van hoog geconcentreerde energie komen ze samen bij de wervelkolom en verdelen dan opnieuw in drie kanalen terwijl ze verder rijzen. De sushumna verspreidt de energie alle richtingen op als een straling van statische energie. Deze wordt verder vervoerd door de meridianen.
De spirituele kracht in de mens noemt men kundalini of het slangenvuur, dat de opgerolde betekent.
Bij ontwikkeling komt de oerenergie vrij en stijgt langs de wervelkolom omhoog. Deze energie kan door vele kanalen uitstromen in de aura. Dit energielichaam is niet zichtbaar, dus niet van stoffelijke aard.
Omdat de slang haar huid afwerpt als ze eruit gegroeid is, is ze ook een symbool van dood en wedergeboorte.
Dit concept is nauw verbonden met de alchemisten en hun symbolische transformatie van lood in goud. Als doel kan men met het verstrijken der tijd hogere wijsheid verwerven.

zaterdag 22 november 2008

de rokende doodskop

Zo langzamerhand weet iedereen wel die mij kent, dat ik een liefhebber ben van vergankelijkheid. De herfst is een door mij zeer gewaardeerd jaargetijde, vanwege het verval. Daar waar anderen depressief raken, word ik juist beschouwend en geeft het mij een overmaat aan inspiratie. Niet slechts vanwege de stormen, buien en vlagen maar vooral omdat de naderende dood -winter- zich in al haar schoonheid manifesteert. Het verkleuren en vallen der bladeren, de langzaam wordende kaalheid, het inkrimpen en afsterven. Buitengewoon boeiend om dat jaarlijks te mogen aanschouwen.
Opvallend is dat de meest ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven zich hebben afgespeeld in de herfst, zowel de hoogte- als dieptepunten. Van verliefdheid, prille liefdes en vernieuwing tot scheiding en verlies.
Vandaar waarschijnlijk mijn fascinatie voor de dood, die inherent is aan het leven. Doodsangst zie ik dan ook als angst voor het leven.
Graag ben ik me bewust van mijn toekomst, wend me er niet voor af maar zie haar graag speels in de ogen.
Aangenaam verrast ben ik als mij op mijn wekelijks bridgeavondje door een van mijn bridgegenoten een pakje wordt aangereikt.
Es, voor jou, zegt Wiske met een ondeugende blik in haar ogen.
Nieuwsgierig ontwikkel ik het pakje en tot mijn grote blijdschap openbaart zich een shirt met aan de voorkant een schedel als opdruk. Aan de achterkant twee keurig in het pak zittende skeletten met rokende doodskoppen en een hoed op hun hoofd, Black Label Society genoemd naar de gelijknamige heavy metal band. Inmiddels uit elkaar, speelden ze blues rock, messcherpe gitaarsolo's afgewisseld met indrukwekkende ballades.
Wel eerst wassen hoor, adviseert ze me.
Wiske kennende zit er een verhaal aan vast en ze vertelt me dat een van haar leerlingen op het regionaal opleidingscentrum dit shirt aanhad.
Wil ik van je kopen, zei ze tegen hem.
Mag je hebben, riposteerde hij en trok ter plekke het shirt uit.
Ben ik even blij.
Mijn collectie skeletten en doodskoppen groeit met de dag.

zondag 16 november 2008

Zuidelijke Wandelweg

In de bibliotheek kwam ik onlangs, toevallig, het boek Zuidelijke Wandelweg van Paul Gellings tegen.
Hierin schrijft hij over de buurt waar hij is geboren: zijn jeugd in Amsterdam-Zuid.

Inhoudsbeschrijving:
Net als in zijn veel geprezen roman Witte Paarden toont Paul Gellings zich in Zuidelijke Wandelweg weer een meester van de herinnering. In zijn nieuwe roman neemt hij de lezer mee naar het Amsterdam-Zuid van zijn jeugd, de buurt waar Anne Frank woonde, tien jaar voor hij daar zelf werd geboren, en waar nog steeds een geur van angst en collaboratie hangt. Aan één figuur heeft de verteller van de geschiedenis een bijzondere herinnering, Leonard Grûnewald. Er zijn destijds dingen met Leonard gebeurd die de hoofdpersoon nog altijd niet kan begrijpen en waarover hij met zichzelf in het reine wil komen.
uitgeverij: de Geus

Aangezien ik in Amsterdam-Zuid geboren en getogen ben, raakte ik zeer geïnteresseerd. In een adem heb ik het boek uitgelezen. Voelbaar is de sfeer uit die periode. Zeer herkenbaar, knap beschreven, maar ook boeiend en aangrijpend.
Tijdens het lezen was ik weer terug in de tijd en ben met de schrijver meegelopen door de voor mij o zo bekende straten in de rivierenbuurt.

Op zijn website: www.zuidelijkewandelweg.nl/archief/ingezonden/153.htm kun je je eigen ervaringen over Zuid beschrijven. Hij publiceerde daar twee van mijn verhalen.
memoires der vijftiger jaren
dilemma's
Amsterdam

donderdag 13 november 2008

Fries de Vries

Gisteren vernam ik dat Fries de Vries is overleden. Een gedreven dichter, die prachtige sonnetten schreef en publiceerde onder zijn pseudoniem Blauwe Druif.
Als eerbetoon aan hem publiceer ik enige van zijn recent geschreven gedichten.


HET GAT VAN NEDERLAND sonnet
godin Begeerte, slijmpoliep in de klasse
kommerkwallen, zwelgt in bloed en zeerte
nabij het Hollands Diep, kraakt ons bankgeheim
mengt arsenicum met thijm, bewaakt in het geniep
de groene drakenstallen, verleidt tot gulzig
kopen op krediet, grift twijfel in de ziel, jaagt
ons stuipen op het lijf tot verdriet van allen
Begeerte heeft ons aangeraakt, het puntje van de
tong, het neusje van de zalm, ze kruipt in man
en wijf, stookt ze op in rook en walm, vloekt ze
lijp, doet ze zuipen, kroelen, kuipen in kroeg en knijp
Begeerte is vannacht bevallen aan een top
bankier met ballen, durfkapitaal staat pal en
kiest als onderpand het Gat van Nederland
amsterdam, 28 oktober 2008


IN OPLEIDING VOOR SCHELDKANON
sonnet
Gouden Eeuw – gebed
Goede God, leer mij uitzinnig schimpen leer
mij schompig schelden op de Staat, gun mij
de tintelende termen die de rijkdom krimpen
laat, smeed voor mij het apparaat dat
elites trillen doet op maat, ik schaaf en
schuur mijn argumenten, de Kerk verbergt
haar centen: gestolen rente en legaat
de geuzen waken op de schepen, zij laken
schuld en schande op de beurs, sturen
branders naar de kusten, op hun hoede voor
malheurs, door toeleg van de staatsgezinden
- de wet verzet, de Prins gepakt komt Oranje
voor de vierschaar: de rechtvaardigheid gered,
Goede God, behoed de waarde van het scheldsonnet
amsterdam, 23 oktober 2008

GRUIZEL
sonnet
dag zottekop, dag narrenkap, dag weerwolf
achter glas, wijsneus wil wel weten wie je
in wezen was: een vrome flemer, een gifslang in het gras,
een gladde vleier van het
binnenvetter – ras, een klerelijer met
een aktetas, een vrouwenvrijer met grimas
een godvergeten bal, een zak met rode das
vergaap je aan je fijngeknepen lippen
je scheve bek, de bruine stippen in je
stierennek, die verrekte nicotine-
vlek, – waar schuilt dat grammetje gevoel
voor het kind in mij, ik zie mijzelf weer in je
boze oog, gooi je lamme arm omhoog, omhels
me, vergeef hoe ik je verachtte en bedroog

amsterdam, 23 oktober 2008
Blauwe Druif | 23 oktober 2008

koffie verkeerd

Ik ben dol op melk en op alles wat met zuivel te maken heeft. Nu wil het verhaal dat de ideeën hierover ieder jaar weer anders zijn. Vanuit mijn kindertijd kan ik me de traumatische kwartliter flesjes schoolmelk herinneren. Vooral als het warm weer was, werden we onaangenaam verrast met die halflauwe vloeistof. Het bleek belangrijke stoffen te leveren zoals calcium, eiwitten en vitamine D.
Goed voor botten en tanden, werd gezegd.
Melk is goed voor elk, zo luidde de slogan. De reclamespotjes hadden als motto: melk, de witte motor.
Vervolgens kwamen de deskundigen met hun vernietigende oordeel dat het drinken van melk voor (jong)volwassenen ongezond zou zijn. Het zou de kans op hart- en vaatziekten vergroten en voor babies bedoeld zijn.
In tegenstelling tot eerdere tijden zou je er -zo wordt beweerd- juist botontkalking door kunnen krijgen. Het is natuurlijk niet slecht om zelf vinger aan de pols te houden en niet alles klakkeloos aan te nemen.
Yoghurt en karnemelk zouden een aardig alternatief zijn. Deze zijn minder rijk aan verzadigde vetzuren. Zo drink ik iedere dag een glas acidophilusmelk, heerlijk, fris en ligt qua smaak tussen karnemelk en melk in en is tevens goed voor de darmflora.
Van kaas kan ik niet genoeg krijgen. Mijn favoriet is momenteel de Meshanger. Op de zaterdagmarkt -Lindengracht- haal ik eens in de paar weken een paar pond tegelijk en laat het vacuüm trekken om het langer goed te houden. Ook het geitenkaasje is niet te versmaden. Om maar te zwijgen over de franse kazen. Je kunt me er in de nacht, bij wijze van spreken, voor wakker maken.
Koffie zwart hou ik niet van. Wellicht omdat mijn moeder zaliger mij vertelde dat je er een zwarte ziel van krijgt.
Mijn voorkeur ligt bij koffie verkeerd en cappuchino. Des te groter de schuimkraag, des te lekkerder. Met een mini mixertje van Blokker klop ik de melk op.
Dat wil zeggen...
Biologische melk heeft mijn voorkeur. In het verleden ging dat opschuimen uitstekend. Nu valt me de laatste tijd op dat ik diverse keren naar een pak melk grijp waar -na verhitting en opkloppen- geen enkele schuimvorming plaatsvindt. Hooguit worden er wat bellen geblazen in het pannetje. Tot grote ergernis blijft de melk slap en lijkt koffie verkeerd echt verkeerd. Uitsluitend verwarmen is ook geen optie want mij staat het gruwelbeeld van vroeger voor de geest: vellen in de koffie.
Mijn vraag aan een ieder die dit leest: is dat herkenbaar?

vrijdag 7 november 2008

de parvenu en zijn parool


Bij de supermarkt staat een uiterst aimabele jongeman voor de deur. Hij probeert de voorbijgangers een abonnement op Het Parool aan te smeren. Nu schreef ik al eerder dit jaar een column over wat ik vind van genoemd dagblad. Zelfs het antwoord van mijn papegaai was destijds duidelijk: verscheurend slecht
Daar kan de krantenventer echter niks aan doen. Met een charmante glimlach biedt hij mij het dagblad aan. Ik wijs hem erop dat deze van gisteren is, een veel voorkomend fenomeen, mij inmiddels bekend bij andere listige verkooppraatjes.
We komen in gesprek en ik zeg hem op voorhand dat ik niet geïnteresseerd ben in een abonnement en ook niet in de krant van gisteren.
Verontschuldigend neemt hij hem terug. Met ogenschijnlijk serieuze interesse wil hij weten waarom ik afgeknapt ben op Het Parool.
Hij vraagt mij of ik een andere krant lees. Hoewel niet gelovig, trekt mij de Trouw. Vooral de zaterdageditie en met name de diepgang: Letter & Geest over boeken en de Verdieping over religie & filosofie.
Natuurlijk ben ik mans genoeg om een punt achter ons gesprek te zetten maar de jongeman kijkt me stralend aan en weet al vragend en vertellend van geen ophouden. Hij zou als journalist geen gek figuur slaan en als interviewer een fraaie toekomst in petto hebben.
Ik begin er ook duidelijk lol in te krijgen en hij vertelt op openhartige wijze wat hij van de wereld en het leven vindt.
Met een royaal gebaar overhandigt hij mij een coupon voor de zaterdagkrant. Dat vind ik een aardige geste en met een handdruk nemen we hartelijk afscheid.
Afgelopen zaterdag koop ik de Trouw en tover im passant m'n coupon tevoorschijn. Het Parool, nu toch gratis, zal ik even tussen neus en lippen doorbladeren.
Wie schetst mijn verbazing als de winkelier mij vertelt dat deze coupon niet geldig is omdat de streepjescode ontbreekt die op de andere helft van de coupon had horen te zitten om de krant te kunnen scannen.
Teleurgesteld keer ik op mijn schreden huiswaarts. Niet omdat ik geen Parool heb maar me enigzins belazerd voel door die ongelooflijk sympathieke jongeman met zijn mooie praatjes.

donderdag 6 november 2008

Anemie


Vorige maand stond er in de krant.  
Aanbieding: onze ouderwetse bloedworst, recept uit grootmoeders tijd bij slagerij La Viande

Mijn bloedhond Anemie kijkt me kwijlend aan. Sinds ik haar heb leren lezen moest ik een abonnement op de Trouw nemen.
Geen schepsel op aarde is zo intelligent, aanhankelijk en eerlijk als een hond, blaft ze me dagelijks toe. 
De Trouw is een paradijsblad voor dieren, een lui- en lekkerland. 
Een hele pagina is gewijd aan Dieren en hun benodigdheden.
Uren kan Anemie turen op deze bladzijde: Alles voor de huisvesting, verzorging en voeding van uw hond.
Bij het woord voeding loopt het water haar in de bek. Ze denkt dan aan haar dagelijkse portie rauwe pens. Vooral de penetrante geur brengt haar in extase.
Dierenasielen. Ze moet er niet aan denken.
Dierenwinkels, gespecialiseerd in frettenbenodigdheden en chinchilla’s. Dat vindt ze maar niks.
Dierenartsen en -klinieken. In geval van nood.
Dierenbescherming. In bijzondere omstandigheden zoals bijvoorbeeld zinloos geweld.
Dieren-fysiotherapeuten en -psychologen. Een filosofisch geblaf met de hondenfluisteraar is nooit weg.
Dierengroothandel. Hier moet ze erg kwispelen, dat gaat vanzelf, behalve bij alle africhtingsmaterialen.
Dierenhulp. Je kan maar niet weten.
Dierenpensions. Voor het geval dat.
Dierenbegraafplaatsen en crematoria de Eeuwige Jachtvelden. Lijkt haar wel wat te zijner tijd. 
Kan ze oneindig dromen van fretten- en chinchillaworst.
Bij de alinea Dierentuin gaan haar haren recht overeind staan en snuift ze verachtelijk. 
Tijdens ons laatste bezoek aan Artis heeft ze een serieus gesprek gevoerd met een wolf op leeftijd die achter een ijzeren hek zat. Anemie was daarna boos en verdrietig. Ademloos heeft ze geluisterd naar haar verre neef. Hij sprak met haar over zijn jarenlange gevangenis. Ze trok haar lip op tijdens de dialoog, gromde wat en leek op een vampier met haar lange ontblote hoektanden. Zelfs haar kluif moest ze niet meer. Een tijd lang heb ik haar niet meer horen blaffen van pure emotie.
Voor Anemie steek ik mijn hand in het vuur. Goudeerlijk is ze, behalve die ene keer bij La Viande.
In een vlaag van verstandsverbijstering had ze een worst gestolen.
Niet omdat ik thuis niets te eten krijg, haastte ze zich mij toe te brommen naderhand, maar hij lag daar te pronken en uit te wasemen in de etalage.
Ze kon eenvoudigweg de verleiding niet weerstaan. Het was slechts een sprong en maken dat je weg komt.
Jan Speksnijder, de eigenaar van de zaak, had haar tot aan de hoek van de straat met een slagersmes achterna gezeten onder luid gekrijs: Onbetrouwbare rot hond, dit is de vierde keer dat je mijn worst steelt, ik maak nog eens gehakt van jou.
Die dag zat ik heerlijk van mijn wijn te genieten toen Anemie binnen kwam galopperen. De resten bloedworst kleefden aan haar bek en snorharen.
Die Speksnijder zoekt spijkers op laag water en maakt van een mug een olifant, kefte ze obstinaat. Ik ben nog eerlijker dan de Dierenleenbank en heb slechts één keer de weelde van de worst niet kunnen weerstaan. Hij noemt mij een dief en zegt dat ik vier keer heb gestolen en dat is niet waar.
Ze zag er bleek van. Ze heeft een hoge tol moeten betalen. 
Onze dagelijkse wandel is nu niet meer langs La Viande
Anemie heeft een voorlopig straatverbod gekregen.

vrijdag 3 oktober 2008

vermaken

Winkelen doe ik niet graag. Kleding kopen al helemaal niet. Toch ontdekte ik een mij aantrekkelijk T-shirt in een gothicwinkeltje waar ik bij toeval verzeild raakte. Ik haalde het uit het rek en zag tot mijn verbazing twee scheuren in de linker mouw zitten. Het kostte tweeëntwintig euro, wat ik toch werkelijk teveel geld vond. Met het shirt in m'n armen wees ik de eigenaar op de scheuren en vroeg schertsend of dat zo hoorde.
Pissig antwoordde hij dat ze nu ook al bij hem z'n kleding aan het molesteren waren. Het scheen schering en inslag te zijn, het bewerken van kleding met een mes of schaar.
Niets meer waard, verdomme. Krijg er nog geeneens meer vijf euro voor, vloekte hij binnensmonds.
Ik geef je er drie, mompelde ik.
Voor vier mag je 'm meenemen.
Deal.
Ik dacht, het shirt eenmaal aangetrokken, de verkrachte mouw te verstoppen onder mijn jasje maar wel met het doodshoofd op mijn hart en de kleintjes eromheen zichtbaar. Die geven mij in dit jaargetijde een prettig gevoel van vergankelijkheid. Ervan uitgaande dat dood inherent aan leven is, bekijk ik graag mijn toekomstbeeld.
In mijn jeugd liet ik me al geregeld fotograferen met een mooie oude schedel. In de loop der tijd ben ik diverse doodskoppen en skeletten tegen het lijf gelopen die in mijn huis staan te pronken.
Tegenwoordig is het niet meer zo moeilijk om je kleding met de dood te versieren.
Nadat ik het shirt een dag had aangehad, zag ik dat de scheuren groter waren geworden. Het weefsel was kennelijk toch wat verzwakt door de verwoestende hand.
Nu ben ik geen held met draad, naald en lapjes. Mijn passie ligt doorgaans elders. Veel verstand heb ik er niet van. Dus raadpleegde ik twee medebloggers, Martine en Yvette, die mooie vilten creaties maken. Zij zouden mij kunnen adviseren, dacht ik.
Zij reageerden op mijn noodkreet en ik werd geattendeerd op een link van mensen die op inventieve wijze tweedehands kleding verbouwen. Ze maken er fraai artistiek werk van.
Ik scharrelde in m'n kast en vond daar een oud shirt tot op de draad versleten; een van mijn lievelingskledingstukken. Gezien het streepje voel ik me hier altijd één van de Daltons in. Ik speldde deels het oude shirt in het nieuwe, reeg het met grove steek vast en knipte het bij. Toen legde ik er nog een lapje achter om het te verstevigen en naaide het geheel met een asymmetrische steek -advies van Martine!- rondom.
Ik moet zeggen dat ik best trots ben op het resultaat.






woensdag 24 september 2008

die Zauberflöte


Dit najaar voeren de leerlingen van het Geert Groote College gedurende vier avonden die Zauberflöte op. Deze laatste opera van Mozart heeft mij altijd al gefascineerd vanwege de prachtige aria's. Het verhaal neemt je mee in een wereld van inwijdingsrituelen en mystieke personages.
Woensdagavond zaten mijn dochter en ik in de prachtige theaterzaal van de al even sfeervolle school behorend tot de organische architectuur in de Fred Roeskestraat te Amsterdam.
Ondersteund door een negenentwintigkoppig orkest van ouders en vrienden en onder de bezielende leiding van een dirigent overtrof het mijn verwachtingen.
In de loop der tijd heb ik meerdere versies van die Zauberflöte gezien maar die van vanavond had een heel eigen invulling. De indrukwekkende ouverture was nog geen minuut begonnen of deze werd 'wreed onderbroken' door de celliste. Het was een grapje. Zij vertelde Isis te zijn en hield met Osiris, aan het andere einde van het toneel, dialoog. Ze loodste het publiek op haar eigen wijze vertellend en schertsend door de allegorie heen.
Leuk gevonden omdat, volgens de overlevering, Amadeus zelf ook wel van een kwinkslag hield. Helaas kon ik het niet duidelijk verstaan.
Tamino de prins, verdwaald in de nacht, wordt bij het ochtendgloren aangevallen door de slang der duisternis. Struikelend komt hij met het nummer Zu Hilfe, zu Hilfe op het toneel en stort neer.
De drie hofdames van de Koningin van de Nacht stralen kracht uit, doden het monster, ontfermen zich over de prins, bewonderen zijn schoonheid en brengen hun harmonieuze driezang ten gehore.
Dan komt de vogel Papageno ten tonele. Met het karakter van kwikzilver, getooid in verenpak blazend op een panfluit vormt hij de verbinding tussen hemel, aarde en onderwereld, zoals Hermes/Mercurius. Kenmerkend is zijn handel en wandel. Der Vogelfänger bin ich ja zingt hij met veel verve. Ik hoor een zuivere stem en zie een fraaie act opgevoerd. Deze Papageno steelt de show.
In een duet samen met prinses Pamina, zingt hij het hooglied op de liefde bei Männern welche Liebe fühlen. Pamina, veertien jaar oud, zingt hartroerend mooi.. Ze wordt bewaakt door Monostatos, die haar vol list en verleiding benadert. Hij voert een grappige act op met veel mimiek.
Als hij en Papageno elkaar ontmoeten schrikken ze zich een ongeluk, ze zien elkaar voor de duivel aan.
De drie dames laten Tamino een afbeelding zien van Pamina. Het grote werk is hem verschenen, hij ziet zijn godsbeeld, een betoverend zij.
De dageraad is rijzende. Dies Bildnis ist bezaubernd schön. Helaas valt Tamino qua zang wat uit de toon en maat, maar zijn ingetogen spel maakt een hoop goed en is daardoor aandoenlijk te noemen.
Als de Koningin van de Nacht opkomt met haar O zittre nicht, mein lieber Sohn, lopen de rillingen je langs de rug. Ik mag wel zeggen een zeer moeilijke aria die buitengewoon knap vertolkt wordt.
Ook later, als ze als wraakgodin haar dochter verstoot, met het bekende nummer Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen, laat ze een ongelooflijk krachtige stem horen die naar het ultieme hoogtepunt gaat, werkelijk fantastisch voor zo'n jong meisje. Van mij had ze haar venijn rechtstreeks naar haar dochter mogen roepen.
De drie knapen, verschijnend op driewielertjes, spelen en zingen vertederend.
Sarastro de zonnepriester, in de hermetische geschriften Zoroaster genoemd, wat in de gnostiek sterrenstroom betekent, zingt O Isis und Osiris.
Bij de laatste akkoorden nehmt sie in euren Wohnsitz auf daalt de muziek een octaaf.
Moeilijk te zingen deze basaria voor een jonge jongen. Hij gaat jammer genoeg iets te snel. Samen met zijn priesters maakt Sarastro mooi toneel.
Isis en Osiris hebben Tamino en Pamina voor elkaar bestemd. Daarom heeft Sarastro haar bij haar moeder weggehaald.
In de aria In diesen heil'gen Hallen wordt het hemelse samenzijn bejubeld, vormen van hebzucht en wraak zijn verdwenen.
Ein Mädchen oder Weibchen wünscht Papageno sich blijft niet bij een wens. Eindelijk ontmoet hij zijn stralende Papagena en zij zingen hun duet Pa-pa-pa-Pagena-Pa-pa-pa-Pageno.
Als klapstuk wandelen pa en ma Papageno met het kroost, een klein vogelmeisje van ongeveer vier jaar en vele kuikentjes, over het toneel. Het vogelgeluk is compleet.
Van het koor, gevormd door de solisten, heb ik in het bijzonder genoten. Het zingt helder en zuiver, met de briljante finale Die Strahlen der Sonne vertreiben die Nacht.    
Na algehele zuivering van duistere en lichtende krachten hebben Pamina en Tamino zich verenigd in een conjunctio oppositorum, een heilig alchemistisch huwelijk.
De zaal, die geheel vol zit, reageert met een daverend applaus. Een staande ovatie voor alle spelers, ze hebben het verdiend. Een geweldige prestatie voor deze jeugd van tegenwoordig.
Bovendien mijn complimenten voor de prachtige kostuums.
Het was een fantastische avond.

donderdag 18 september 2008

alles onder controle



'Verstand hebben we genoeg. Meer dan genoeg, mag ik wel zeggen. Maar we hebben geen koning. Dat is het.'
'Precies,' beaamde Eucalypta. 'Een koning hebben jullie nodig. Een koning die alles voor jullie regelt, die het rijk bestuurt en beloningen uitdeelt en die voor jullie denkt. Nog beter denkt dan jullie zelf al doen.'
Met deze tekst, uit Paulus en de eikelmannetjes van Jean Dulieu, begint Bart de Koning zijn boek: Alles onder controle.


Toen ik vorige week in de bibliotheek kwam lag dit exemplaar op tafel bij de nieuw uitgekomen boeken.
De overheid houdt u in de gaten, waarschuwt de auteur de lezer. De onschuldige burger bestaat niet meer. De burger heeft zich te gedragen zoals de staat heeft bedoeld. Als je niks te verbergen hebt dan hoef je toch nergens bang voor te zijn, is de veel gehoorde kreet.
Ik heb enige passages uit de inleiding gelicht ter verduidelijking. Zo steekt hij van wal over een moeder met baby die bij de ingang van een zwembad in Tilburg hun vingerafdrukkken moesten laten scannen. Als maatregel in de strijd tegen zwemmende relschoppers.
Het kabinet heeft in 2007 besloten om van alle kinderen die in Nederland geboren worden een dossier aan te leggen met een risicoprofiel. Daarin zal alle informatie over het gezin vastgelegd gaan worden, van werk tot levensovertuiging.
Met de nieuw in te voeren ov-chippas kunnen de openbaarvervoerbedrijven precies zien wie waar reist.
Over nut en noodzaak van al die controlemaatregelen wordt nauwelijks gepraat.
Mensen zeggen zich er veiliger door te voelen maar levert het niet vooral schijnveiligheid? De effectiviteit van preventief fouilleren, cameratoezicht en het automatisch scannen van enorme databanken staat bepaald niet vast.
Schuldigen glippen dus nog steeds door het net, onschuldigen worden ten onrechte gevangen.
Inmiddels is volgens cijfers van het CBS veertien procent van de beroepsbevolking werkzaam in een toezichthoudende of controlerende functie. Een op de zeven werkende Nederlanders heeft dus tot taak om andere mensen in de gaten te houden.
Willen we dat echt? We vertrouwen elkaar niet, we vertrouwen de individuele burger niet, maar we vertrouwen de overheid wel. Die mag alles van ons weten. Mag de staat zo veel macht over ons hebben? Is dat vertrouwen terecht? Of zouden de spionerende voorlichters van Donner ons aan het denken moeten zetten? We willen allemaal van SP via D66 tot Geert Wilders een kleinere overheid met minder regels en minder bureaucratie. Waarom krijgt de staat er dan steeds meer toezicht en controlemogelijkheden bij?

Over die vragen gaat dit boek. Het richt zich vooral op de overheid. Een aanrader voor iedereen die zijn autonomie en persoonlijke vrijheid op prijs stelt en het heft in eigen hand wil houden.

donderdag 11 september 2008

torenhoge verwachtingen in dubbele bodems


door Cartouche


Alom brandend vuur
om ons heen als viel
de hel op aarde in
het uur van het beest
geen woorden maar daden
niet te versmaden zinnen
wie niet horen wil moet voelen
zegt ook niet een bijbel en ko’ran
al het oude moet eerst sterven
voor het hiernamaals nu
valt te beërven en
wraak heeft afgedaan
maar oog om oog en tand
om tand, gods eigen land in brand
riepen onbenoemde profeten
in niet mis te verstane
woorden tot den volke
wet, recht en gerechtigheid
demos contra theos, kraters
van kracht in idealen
waarheid is altijd
revolutionair liefde voor volk
en vaderland gerechtvaardigd
oorlog bommen en granaten
kruistocht en Jihad
vrouw en kindsoldaat
front, as van het kwaad
vriend, vijand en maat
zin loos geweld in west
en oost arm en rijk
brandende haat
smeulende liefde
explosieve menging
van leed en lief
balk en splinter
zomer en winter lang
een teerling geworpen
wijn in nieuwe zakken
van ketterse ongelovigen
God met ons, in naam
van Allah goed en kwaad
zwart en wit in het gelid
ten hemel schreiend
hel op aarde God bewaar me
laat deze beker mij
voorbijgaan wat heb i­k
misdaan in vredesnaam
wij willen toch het goede
sparen maar niet de roede
spreken mooie woorden
als this world is rough
and we have got to be
tough and all we need
is love after all for free
one world in democracy
al klinkt het afgezaagd
en laf, toch deze bede
miserere mei, geef
geloof in liefde los
van ego en eigen
waan, laat ons verstaan
de ware aard van angst
en terror omnia
vincit amor


Toelichting:
een oprisping van amor in terror

de mobiele mens

Een grote ergernis van deze tijd is het mobieltje. Hier is het eerste en laatste woord niet over gezegd.
Aangezien ik niet wens uitgemaakt te worden voor iemand die niet met haar tijd meegaat, verplaats ook ik mij tegenwoordig mobiel door het leven. Volledige aanpassing ligt namelijk geheel in mijn aard.
Even los van het veel gehoorde verplichte meeluisteren op terrassen en in cafés, treinen, trams en noem maar op openbare ruimten, ligt mijn grootste ergernis op straat en op het fietspad.
Opgewekt en nietsvermoedend toer ik door de stad. Uit het niets komt een fietser mij spookrijdend met verdwaasde kop en blik op oneindig tegemoet met aan zijn oor het o zo vermaledijde mobieltje. Ik word min of meer gedwongen het hazenpad te kiezen en het trottoir op te stuiteren rakelings langs een paar voetgangers.
Dat scheelde maar een haartje dame, hoor ik een geschrokken oude man zeggen, heeft u soms te diep in het glaasje gekeken.
Ik krijg de neiging om lik op stuk te geven met een: zal ik even blazen meneer, maar de ouwe kijkt mij zo meewarig aan dat ik mijn woorden inslik en mompel in vervolg beter uit te kijken.
Nog geen kwartier later word ik geconfronteerd met een hard kakelende meid die het presteert om de volgende tien minuten achter me te blijven plakken. Ieder stoplicht staat op rood. Ik wacht, zij wacht. Ik rij, zij rijdt. Als ik sneller ga, doet zij dat ook. Neem ik gas terug, volgt ze me op de voet. Zelfs een zijstraat afslaan heeft geen zin, zij heeft kennelijk dezelfde route in gedachte.
Een vernietigende blik over mijn schouder wil ook al niet helpen. Haar inmiddels zeurende stem, nu klagend over haar voorbije liefdesaffaire, kan ik wel wat aandoen. Fantasieën dringen zich aan me op. Hoe zou ze kunnen stikken in een graatje of haar keelgat verbranden aan een lepel hete soep. Hoe snoer je in godsnaam iemand de mond. Er staat mij maar een ding te doen, aan de kant gaan met m'n vervoermiddel.
Ter plekke realiseer ik me dat ik dat beter tien minuten eerder had kunnen doen.

woensdag 3 september 2008

de pikorde

Kippengeschiedenis vanaf de jaren tachtig...

Een microcosmos noem ik mijn tuin. Vijf kippen en Donald zwaaiden hier ooit de scepter. De hiërarchie was duidelijk. Hannes liep bij ons niet op klompen maar was duidelijk de baas van de club. Zij voelde zich superieur en legde de meeste eieren. Het was een struise Friese hoender en blaakte van trots. Als eerste van de pikorde kraaide haar haan koning. Zij wikte en beschikte en zorgde voor orde en vrede in het kippenhok. De andere kippen behandelden haar in alle onderdanigheid met eerbied en respect. Soms deelde zij een pik uit naar Elisabeth van Holland die gebelgd naar Hannes de Fries keek om vervolgens uit pure frustratie een uitval te doen naar Isabel de Barnevelder.
Toevalligerwijze liepen we op zekere dag twee Brahma’s tegen het lijf. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze behoorden tot het grootste hoenderras ter wereld en straalden iets statigs uit. Imposant door de rijk bevederde kop, rug, borst en poten, waanden zij zich de koninginnen zelve. De goudkleurige heette de Barones en de witte patrijsachtige Van Puffelen.
Ik zou graag hebben gezien, dat Hannes de Fries, Elisabeth van Holland en Isabel van Barneveld ze op waarde zouden weten te schatten. Helaas de werkelijkheid was gans anders. Ze moesten zich aanpassen. Ze schreden door de tuin weliswaar maar stelden zich verder op als oenen. Ze werden door ons illustere trio weggejaagd vooral bij de voederbak.
In die zelfde tijd liepen we een schattig eendje tegen de borst.  
Het moest Donald heten vond mijn dochter. Van Puffelen en de Barones erg gelukkig want die konden nu Donaldje domineren. En Donald? Zij hapte naar de duiven.
Er was ooit grote paniek ontstaan toen Hannes de Fries drie bevruchte eieren van Donald ging uitbroeden. De eendjes werden onmiddellijk door de familie Kip geadopteerd als kuikens. Ze werden bemoederd en betutteld en alle lekkernijen waren voor de kleintjes. Totdat het moment van grootzijn was aangebroken en de eendjes dachten: Ach, dat vijvertje nodigt uit tot zwemmen. De paniek van de kippige moederkloek was niet te beschrijven. Luid kakelend en tokkend probeerde ze haar kroost voor de verdrinkingsdood te behoeden. Hun biologische herkomst verloochende zich echter niet en ze gingen tegen iedere waarschuwing in heerlijk dobberen in het water.
Isabel van Barneveld hadden we ooit gelukkig gemaakt toen ze broeds was. Kuikens zou ze nooit krijgen gezien de afwezigheid van een haan. Het waren dus onbevruchte eieren waar ze op zat.
Een goede vriendin van mijn dochter was stewardess en had op een vlucht van Amerika naar Saoedi-Arabië een klein kuikentje van een wisse dood gered. Bij een tussenstop in Amsterdam zag ze het diertje eenzaam door het vrachtruim trippelen. In een spontaan gebaar stopte ze de voor consumptie bestemde lekkernij in haar uniform. Thuisgekomen vroeg ze zich af wat ze eigenlijk met het kuiken aan moest en belde ons, wetende dat wij kippen hebben. Uiteraard mocht de kleine bij de kippen en diezelfde avond beduvelden we in het donker Isabel door haar het jong onder haar broedse lijf te leggen. Wat was ze de volgende dag blij met haar pasgeborene.
Lijntje ontwikkelde zich tot een schattig wit hennetje en werd vol liefde grootgebracht door de kloek en haar tantes. Een ding was echter vreemd. De poten van het dier stonden niet in verhouding tot het lijf. Ze groeiden en groeiden en het leek of Lijntje op stelten liep. Later kon ze bijna niet meer lopen en slechts nog op haar kippenkontje zitten met haar lange poten vooruit hard hijgend. Het einde van Lijntje kwam niet onverwachts. Op zekere dag was ze opzij gevallen. Kort daarop stierf ze.
Later hoorden we dat kippenpoten in Arabië een delicatesse zijn. Daarom worden in Amerika de kippen op een genetische manier gemanipuleerd zodat er zich meer poot ontwikkelt dan kip.

Toen alle kippen waren overleden, kwamen er twee nieuwe kippen: Jut en Jul.

Zie ook:  de kortste dag van het jaar

donderdag 7 augustus 2008

wel-zorg

Dat alles zo langzamerhand met de grond gelijk wordt gemaakt, aan verval onderhevig is en kwalitatief achteruit holt is bekend.
Dat we sinds de euro een ongelooflijke sprong terugwaarts zijn gegaan, weet ook iedereen. Sinds alle rijks- en gemeente-instellingen privatiseren, schijnen de fenomenen accuraat en adequaat niet meer te bestaan. Het wilde westen heeft toegeslagen.
Alles loopt uit de hand en de chaos rukt op.
Zelf was ik vorige week weer eens de dupe van het belabberde beleid van Welzorg.
Zoals de meesten van jullie wel weten, cross ik rond op een scootmobiel. Gaarne wil ik nog even wijzen op twee columns, vorig jaar gepubliceerd: de elektrische stoel (deel I)de elektrische stoel (deel II)

Welzorg, een door mij ooit de hemel ingeprezen bedrijf vanwege zijn fantastische service en vakbekwame monteurs, gooit er heden ten dage met z'n pet naar.
Kortom: het is een zooitje.
Stond je vroeger met pech onderweg, één telefoontje en binnen een half uur was de monteur ter plekke. Kon het mankement niet onmiddellijk gerepareerd worden, werd je keurig naar huis gebracht en werd het euvel de volgende dag verholpen.
Onlangs liet mijn vervoermiddel het afweten. Ik meldde me bij het landelijk  nummer van Welzorg, tegenwoordig volgens welingelichte bronnen Kwelzorg of Helzorg genoemd. Normaliter wordt men doorverbonden met de regionale vestiging. Heden ten dage vertellen ze je dat die niet te bereiken is en dat je teruggebeld wordt. Drie dagen hebben ze gepresteerd me dat te beloven maar wie belde er terug? Niemand! Toen kwam het weekend er tussen. Ik stuurde een klacht per email naar Welzorg. Vervolgens gingen er nog drie dagen overheen eer mijn scootmobiel gerepareerd werd.
Vorige week werd ik opgebeld door een dame van Welzorg die op mijn klacht reageerde. Ze gaf volmondig het wanbeleid van Welzorg toe, maar refereerde ook aan het beleid in Den Haag. Ons geweldige kabinet Balkenbende. Het schijnt dat ook zij minder financiële middelen hebben om het bedrijf op een adequate manier draaiende te houden. Daardoor volgen er vele ontslagen en is er te weinig personeel om de normale hand en spandiensten te verrichten.
Om de zorg op welk gebied dan ook bekommert de politiek zich niet. Laat de ouderen, zwakkeren en behoeftigen maar creperen in Nederland en laten we vooral meedoen met het globale oorlogsgeweld ons ingefluisterd door Amerika, door emmers met geld te brengen voor het oorlogstuig. Ik vernam dat onze Afghanistanmissie twee miljoen euro PER DAG bedraagt.

Nog even in het algemeen alles op een rijtje:
Stel: je bent eenzaam, gebrekkig, invalide en alleen.
Stel: je hebt autonomie hoog in het vaandel staan en regelt altijd je eigen zaakjes.
Stel: dat je door je handicap afhankelijk bent van een scootmobiel omdat je anders niet uit de voeten kunt en verplicht bent achter de geraniums te zitten, als je die al hebt.
Stel: je maakt met al je overgebleven energie, om uit je isolement te komen, diverse afspraken.
Stel: je vervoermiddel houdt er stante pede mee op.
Stel: je bent overgeleverd aan de welwillendheid van de welzijnszorg.
Stel: deze laat verstek gaan.

Stel je dat eens voor...


dinsdag 5 augustus 2008

leef om te sterven

door Victor Meijer

es //wel heel toevallig.. deze is uit 2006   Leef om te sterven {born to be wild}

Gaan nou op de snelweg,
Lekker op de motor,
Zoek het avontuur op,
En luister naar wat ik zeg,

brug

Ja schatje het gaat nu echt gebeuren,
De hele wereld word mijn vriend vandaag,
Ik heb al mijn kruit nog niet verschoten,
Maar met jou doe ik dat graag!,
Ik houd van vuur en onweer,
Heavy metal donder,
Vechten met de wind ja,
Steeds sterker,  kan niet zonder,

Refrein

Als een kind van de natuur,
Zit ik full speed aan het stuur,
En we rijden naar de regenboog,
Het leven is avontuur!,
Leef om te sterven,{ 2 x }

Solo . dan couplet 1 , brug, refrein

geboren wild te zijn

door Desiderius

als rook een wit signaal is
slaan de meters op tilt
een signaal dat non-verbaal is
onbevangen en wild
en heftig brand ik van verlangen
de wind speelt
maakt dat ik denk dat ik besta
en achtervolgt me waar ik ga
illusies achterna
ergens onderweg
aan flarden geschoten
wild geboren
weinig bijgeleerd
aangeschoten wild
spaak gelopen

 Toelichting:
geïnspireerd door Wild geboren van Es

donderdag 24 juli 2008

overpeinzing

Dacht ik nog wel bij de zomersluiting van mijn favoriete bridgeclub in een gat te vallen. Niets is minder waar. Onderling worden bridgemiddagen en  -avondjes georganiseerd in de privésfeer.
Dat betekent dat ik deze week dagelijks en meer dan normaal aan mijn bridgetrekken ben gekomen.
De pijnlijke consequentie hiervan is dat mijn schrijverij enigszins in het gedrang komt. Zelfs tijd te kort om een columnsitem te bedenken. Het wel en wee in de wereld laat ik even voor wat het is en in deze komkommertijd hou ik het mede gezien het fraaie zomerweer maar wat luchtig.
Ik heb een ongebonden afspraak met m'n gastcolumnist dat we elkaar wederzijds wekelijks een column toesturen. Zowel op elkaars website/log als op die van mij/hem.
Daardoor realiseer ik me de broodnodige vrijwillige stok achter de deur om me tot schrijven te dwingen en dat is maar goed ook deze zelfgekozen vrijblijvende verplichting.
Mijn eigen luiheid en gemakzucht kennende, doe ik anders helemaal niks meer.
Potverteren en rentenieren heb ik gereserveerd voor later, als ik voor eeuwig mijn ogen sluit.

donderdag 10 juli 2008

geboden

In mijn vorige column schreef ik over verboden. Hieraan relaterend, attendeerde een medeblogger mij op de geboden van de Codex Alimentarius. Een link naar het bijgevoegde filmpje deed mijn verbazing stijgen. Het hield mijn sceptische aard behoorlijk bezig. Na urenlang gegoogled en gelezen te hebben kwam ik tot de conclusie, de lezer zelf z'n gezonde verstand te laten gebruiken en aldus met de opgedane wijsheid wel of niet tot een standpunt te komen. Nu is mij allang bekend dat er op wereldschaal gigantisch met ons voedsel genetisch wordt gemanipuleerd, aldus... 
*** Codex Alimentarius -latijn voor voedselboek- is een verzameling standaards en richtlijnen met betrekking tot voedsel, productie van levensmiddelen en voedselveiligheid. De commissie werd in 1962 door de Verenigde Naties opgericht als een intergouvernementele organisatie die zowel onder de verantwoordelijkheid van de Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO), als de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) valt.
De
hoofddoelen van de Codex Alimentarius zijn:
* het beschermen van de gezondheid van consumenten
* het verzekeren van eerlijke handelspraktijken in de voedselhandel
* het bevorderen van harmonisering van alle voedselstandaarden, die opgesteld worden door internationale organisaties
De Codex Alimentarius stelt standaards en richtlijnen op voor alle vormen van voeding; consumentenproducten, halfproducten en grondstoffen. De meeste aandacht is er voor voedsel dat aan consumenten verkocht wordt. Naast normen voor specifiek voedsel, bevat de Codex Alimentarius algemene normen voor zaken als voedseletikettering, voedselhygiëne, additieven voor levensmiddelen, grenswaarden voor pesticiden en procedures om de veiligheid van voedselverwerking te beoordelen. Het bevat ook richtlijnen voor officiële import- en exportcontroles en certificatiesystemen voor voedsel.
De Codex Alimentarius wordt door de Wereldhandelsorganisatie gezien als de internationale autoriteit op het gebied van
voedselveiligheid  en consumentenbescherming.
Er wordt soms beweerd dat de Codex Alimentarius een napoleontische wet is, wat in zou houden dat alles wat niet expliciet door 'het Codex-reglement' is goedgekeurd automatisch verboden is. Echter, Codexnormen zijn geen wetten. Het zijn voornamelijk niet wettelijk geldende handelsnormen, waar internationaal consensus over bestaat. Ze zijn daarom erkend als handelsnormen door de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Ze worden soms overgenomen door landen wanneer nationale wetgeving met betrekking tot voedselveiligheid ontbreekt of wanneer landen zelf geen mogelijkheden hebben een eigen beleid te ontwikkelen. Een wettelijke status volgt pas indien landen de Codexnormen in hun eigen wetgeving opnemen. De Codex Alimentarius is dus geen hogere autoriteit die deze normen zonder inspraak oplegt.
In Europa zijn de Europese richtlijnen en verordeningen (en de implementatie daarvan door de lidstaten in nationale wetgeving) bepalend voor wat er wel en niet mag op het gebied van voedsel en voedselveiligheid. Vaak komen deze richtlijnen overeen met de Codexnormen, soms ook niet.
In de Europese Unie zijn voedingssupplementen die vitaminen en mineralen bevatten al sinds 2002 onderworpen aan een Europese Richtlijn. In tegenstelling tot de Codex Alimentarius betreft dit wel wetgeving die nageleefd moet worden en die los van de Codex Alimentarius tot stand is gekomen. De Richtlijn omvat onder meer een positieve lijst van vitaminen- en mineraalverbindingen die in voedingssupplementen gebruikt mogen worden omdat de veiligheid ervan ondubbelzinnig is vastgesteld. Het ligt in de bedoeling de richtlijn uit te breiden met andere nutriënten die in voedingssupplementen voorkomen. Ook worden er binnenkort maximale doseringen vastgesteld voor vitaminen en mineralen in voedingssupplementen.

Maar... is alles wel zoals het lijkt...

Naast gewoon voedsel stelt Codex tevens normen en richtlijnen voor: voedingssupplementen, vitaminen en mineralen; gezondheidsclaims; biologisch voedsel; genetisch gemodificeerd voedsel; voedseletikettering; adverteren; voedseladditieven en pesticideresidu's. Echter, zoals we op onderstaand filmpje en website kunnen zien, blijkt op al deze gebieden overtuigend dat Codex in toenemende mate economische belangen –met name die van de farmaceutische en chemische industrieën– in plaats van de gezondheid van mensen voorop stelt. Vitamines, mineralen en kruiden zullen illegaal worden en verboden zijn. Eigen keuzes -biologisch of onbespoten voedsel tot je nemen- zullen niet meer gemaakt kunnen worden. Einde van de persoonlijke vrijheid.
De Codex Alimentarius wordt de grootste bedreiging van de mensheid genoemd.
Wie na bovenstaand verhaal geïnteresseerd is geworden, verwijs ik gaarne naar onderstaande links.


*** bron: Wikipedia

verboden


Zoals iedereen inmiddels zal weten, leven we op dit moment met een collectief kankergezwel, het snelwoekerende verbod.
Hadden we in de zestiger en zeventiger jaren onze vrijheden heroverd en leek het bestaan grenzeloos te zijn, zo wordt heden ten dage onze autonomie met voeten betreden, wat heet, zevenmijlslaarzen.
Censuur komt met rappe schreden nader. Vrijheid van meningsuiting al helemaal gereduceerd sinds Nederland zonodig in het kielzog van Amerika vaart.
Waar zijn de kritische columnisten en cabaretiers gebleven? Zijn ze mondschuw gemaakt? Of het onacceptabele verhaal van cartoonist Nekschot, die zomaar gearresteerd wordt, verdacht van het vervaardigen van beledigende cartoons.
Bovenal wordt er met onze privacy gerotzooid. Alles moet geregistreerd worden. Er is zelfs sprake van het inleveren van wangslijm opdat van iedere Nederlander een DNA profiel kan worden vastgelegd. We zijn niet meer veraf van een dictatuur en verworden tot een totalitair regime. De tactiek van verdeel en heers. De rijken nog rijker en de armen mogen creperen.
Welnu, om het u en mezelf wat makkelijker te maken heb ik gegoogled en ben op zoek gegaan naar de verboden van de laatste twee jaren.
Kijk en huiver van deze rij die almaar langer schijnt te worden.

Onze lijst verboden en gewenste verboden in 2007. Gratis en helemaal voor niks permanent aangevuld met verboden en gewenste verboden uit 2008. Zo lang het mag en niet verboden is. Mocht u nog een verbod tegenkomen, de comments staan open.

2008:
Januari:


  • Kamermeerderheid voor verbod op vuurwerk.
  • SIOE Nederland wil verbod op Lucaswashier.
  • Schouwen-Duiveland verbiedt dieren in de bebouwde kom.
  • Verbod op trommelen bij NAC-Breda.
  • Partij voor de Dieren en PvdA willen hand in hand een verbod op grote zoogdieren in dierentuinen.
  • Advocaat wil verbod op stukje GeenStijl
  • Netlog.nl verbiedt een oproep tot een legale demonstratie.
  • gristen Arie Slob trekt een oud voornemen voor een verbod op blowen in de openbare ruimte maar weer eens uit de kast.
  • Gemeente Winterswijk verbiedt sierstickers op afvalcontainers.
  • Skybeamers zijn binnenkort verboden in Cuijk.
  • PvdA en SP willen een verbod op pelsdierfokkerijen.
  • De politiestaat is weer een stapje dichterbij met een verbod op vrijheid van meningsuiting.
  • Groep verontruste moeders wenst een verbod op vrije sluitingstijden in de horeca.
  • School in Doetinchem wil een verbod op een ‘bepaald computerspel’ nadat twee leerlingen op zondag voor duizenden euro schade aanrichtten.
  • Onderwijsbond wil verbod op een website waar leerlingen hun meesters en juffen kunnen beoordelen.
  • Gemeente Tiel wil een verbod op houseparty omdat er signalen zijn dat Molukkers de boel komen verzieken.
  • Afdeling Friesland van Koninklijke Horeca Nederland wil een verbod op zuipcaravans.
  • Fabrikanten willen een verbod op online scrabble.
  • Gemeente Den Haag wil een verbod op het voederen van eenden.
  • GroenLinks wil de plastic tas verbieden.
  • Maastricht verbiedt buiten-dj’s tijdens het carnaval.
  • Gemeente Midden-Delfland verbiedt touwtrekwedstrijd.
  • Verbod op hard varen met de jetski op de Maas.
  • PvdA burgmeester wil bier in sportkantines verbieden.
  • Gemeente Amersfoort verbiedt het zich bevinden op schoolterreinen tijdens de jaarwisseling.
  • EU verbiedt snoep met speelgoed.
  • Verbod op glas in gemeente Lingewaard tijdens carnaval.
  • Minister van Jeugd en Goede Zeden Rouvoet wil verbod op Deep Throat avond met BNN en VPRO.
  • Tweede Kamer wil verbod op circusdieren.
  • Bunschoten doet blowen op straat verbieden.
  • Hirsh Ballin wil internet-goksites verbieden.
  • Vanaf nu is het verboden om op praalwagens mee te liften. Boete 135 euro.
  • Poortje Pik wordt verboden in Baarle-Nassau.
  • Europarlementarier wenst een verbod op terrasverwarming.
Februari:
  • Ook Loon op Zand voert een openbaar blow verbod in.
  • Amsterdams stadsdeel De Baarsjes verbiedt tegen alle regels in het gebruiken van een naam op een weblog.
  • Verschillende Brabantse verboden op harde muziek en alcoholgebruik tijdens de carnavalsoptocht.
  • Biefstuk wordt duurder vanwege een verbod op het importeren van Braziliaans vlees.
  • Minister Donner wil verbod op ouderen die niet leren.
  • Rotterdam doet aan symbool-politiek en voert een niet te controleren verbod op openbaar vervoer voor aso-jongeren in.
  • Greenpeace eist bij de Raad van State een verbod op genentisch gemanipuleerde mais.
  • Steeds meer gemeenten voeren een verbod op de rooftas in.
  • Gemeente Amsterdam doet auto’s van voor 1992 in de stad verbieden.
  • Partij voor de dieren wil een verbod op de verkoop van vissenkommen.
  • Ministerie van Justitie eist verbod op paintballen voor minderjarigen.
  • Kabinet wil een verbod op bivakmutsen en boerka’s in het openbaar vervoer.
  • Rechter verbiedt het verbod op samenscholen.
  • EU wil verbod op verfafbijtmiddel met dichloormethaan.
  • De Maastrichtse Voetbal Vereniging verbiedt alcohol in het eigen stadion.
  • Helft van Nederlandse bevolking is voor een verbod op plastische chirurgie voor het vijfentwintigste levensjaar.
  • Iran wil verbod op Wilders-film.
  • Minister Guusje ter Horst wil verbod op groepen, gevormd door lieden die als raddraaiers bekend staan.
  • Tineke Huizinga wil verbod op hardrijdende trams.
  • Directeur luchthaven Lelystad verlangt van minister een verbod op ultra-light vliegtuigjes.
  • Ondanks dat de gemeente Almelo een bruisende binnenstad verlangt, verbiedt het een terras van vijf tafels en dertien stoelen bij een restaurant.
  • PvdD wil een verbod op het traditionele ganstrekken in Limburg, waarbij mannen te paard de kop van een dode gans trekken.
  • Boek over de beursgang van Worldonline en Nina Brink verboden.
  • Ook Indonesische moslimgroepering eisen een verbod op Wilders-film.
  • Wijnand Duyvendak vermoedt dat horeca-ondernemers straks als service voor buitenrokers warmte zuilen gaan plaatsen en eist een verbod op die dingen.
  • Verbod op stickerverbod op vuilcontainers.
  • Zwembad in Zwolle verbiedt uit angst voor omzetverlies de burkini.
  • SIOE Nederland wil Tegen-Wildersfilm verbieden.
  • Nu ook verbod op meel en eieren tijdens luilaknacht in Heemskerk.
  • Woningcorporatie in Helmond verbiedt het voeren van ganzen en eenden.
  • Locoburgemeester Haarlem verbiedt voetbalwedstrijd uit angst voor rellen.
  • Hirsh Balin wil growshops verbieden.
  • kabinet wil verbod op gewelddadige computergames.
Maart:

  • CDA poogde Wildersfilm te gebiedsverbod geven.
  • Borne gaat feestjes verbieden
  • SC Heerenveen wil verbod op blote buiken tijdens voetbalwedstrijden.
April:

  • Speeltuin verbiedt buiten roken.
  • Kabinet verbiedt ALLE paddo’s
  • SGP wil popmuziek verbieden 
  • Kankerinstituut wil verbod op zonnebanken voor jeugd onder de 18. 
Mei:

Juli:
  • Het genieten van een sigaretje in de kroeg is verleden tijd.   

2007:
* Bronvermelding:  http://www.lucaswashier.nl/?page_id=5534