woensdag 30 april 2014

nucleus

atoom der tijd
gespleten leven
voortbewegend door
het derde millennium

nihilist van nu
tiran van straks
je gloed zo wezensvreemd
ver(k)ankerd in het lot

waar nood een deugd is
zich bevestigt in het nee
je aardstralen eigentijds
je ioniserende kracht

macht creëert
misbruikt in geweld
kwelt en zich bindt
loskomend uit zijn kern

met duizelingwekkende snelheid
schep je een nieuwe dimensie

zondag 27 april 2014

de vrouw die honden eten gaf

Van de cover:
Odette is de meest gehate vrouw van België. Ze zit in de gevangenis voor medeplichtigheid aan een ophefmakend zedenmisdrijf. Ze werd meegesleept door M; haar man en de vader van haar drie kinderen. Nooit heeft ze hem tegengehouden, ze deed alles wat hij haar opdroeg. Of bijna alles. Binnenkort komt ze vrij en gaat ze naar een klooster. Om te werken. Als ze niet werkt zal ze bidden. Wie is deze vrouw? Speelbal of gewetenloos monster?

***
Een thema wat mij fascineert: hoe raakt iemand in de ban van de ander en daardoor willens en wetens betrokken bij een zedendelict, of liever gezegd, hoe kan iemand gruweldaden laten gebeuren en passief werkeloos toezien.
Geschreven door Kristien Hemmerechts, gezien en beleefd vanuit 'de meest gehate vrouw van België': Michelle Martin, de (ex)echtgenote van Dutroux, een vrouw met, zo ik lees, godsdienstwaanzinnige inslag.
De terugblik gaat naar het verleden.
Een dominante, labiele moeder die haar claimde en kleineerde, waardoor zich een laag zelfbeeld vormde en de jeugd van M (Dutroux), eveneens met ontaarde ouders, loopt als een rode draad door het verhaal.
Het doet mij denken aan de verhalen van Markies de Sade.

Een monoloog van 248 pagina's
Zoals gewoonlijk laat ik graag in fragmentarische citaten Odette (Michelle Martin) -via de schrijfster- zelf aan het woord.

Op een nacht stond ze naast mijn bed. Ik was eindelijk in slaap gevallen en plotseling stond ze daar in haar lange witte nachthemd. Net een spook.
Met scherpe nagels probeerde ze haar armen open te krabben.
'Niet doen, mama.'
'Het moet eruit!'
'Nee, nee, je hebt je bloed nodig.'
'Je souffre.' Hoe kon ik slapen terwijl zij leed? Ze pruilde als een meisje van acht of tien.
Ze had naar de badkamer kunnen gaan, maar ze was naar mij gekomen.
Ze had mij opnieuw nodig... 133

'Denk je dat ik voor mijn plezier vrouwen verkracht?' klaagde hij. 'Besef je niet dat ik liever rustig thuis voor de tv zou zitten? Heb ik erom gevraagd een penis te hebben?'
'Nee, liefje.' En ik kuste hem. Hij was een man; hij moest neuken, onderwerpen, zijn wil laten gelden.
Dankzij mij kon hij een man zijn. Hij was mijn man en hij was mijn zoon, mijn broer... p. 153

'Kijk naar mij als ik tegen jou spreek, Odette.'
Even was ik bang dat hij mij daar in de bezoekersruimte een klets in mijn gezicht zou geven om mij te vernederen, zoals zijn moeder hem met kletsen in zijn gezicht had vernederd. Hij had liever gehad dat ze had gespuwd, zei hij soms. Spuwen is eerlijker. M spuwde. Hij sloeg en beet en krabde... p. 162

'Jij bent niets, jij bent een nul, jij bent een vod. Zonder mij was jij niets. Alles heb je aan mij te danken. Zonder mij sliep jij nog iedere nacht bij je moeder. Wie zou jou gewild hebben als ik mij niet over jou had ontfermd? Ik heb jou gered.
De woorden van de meest gehate man van België tegen de meest gehate vrouw. Als hij zich getergd voelde. Als hij vond dat ik hem uitdaagde. Als ik zijn geduld op de proef stelde. Hem in het nauw probeerde te drijven. En of ik besefte wat hij allemaal voor mij deed? Voor mij en voor mijn kinderen. Een normale vrouw zou dankbaar zijn.
Zijn handen op mijn schouders en duwen, duwen tot ik op mijn knieën zat.
'Je moeder had gelijk. Jij had in dat ongeluk moeten blijven, je vader had het moeten overleven.'
'Het spijt me, M'
'Het spijt je niet.'
'Het spijt me, het spijt me echt.' ... p. 203

'Maar je voelt niets. Je klaagt altijd dat je niets voelt!'
Baf, een slag in mijn gezicht. En nog een. En daarna zijn hand die mijn bh wegscheurt, zijn gehijg in mijn oren. 'Niet hier, M, niet hier waar de kinderen bij zijn.
'Mogen ze dan niet zien hoe ze zijn verwekt?' ... p. 222

Sommige vruchten worden rot zonder ooit rijp te zijn geweest.
Zo'n vrucht was ik.
Ik voelde me vuil als hij me aanraakte.
Het vuil wond me op.
Het moet, dacht ik. Alles klopte. Ik was hem dankbaar omdat hij deed wat hij deed. Het was wat ik verdiende.
Als ik eraan dacht, hoefde ik de spieren van mijn kut maar een paar keer samen te trekken en ik kwam klaar. Soms fantaseerde ik dat hij op mij piste. Of hij liet me vooroverbuigen, sloeg mijn rok omhoog, trok mijn onderbroek naar beneden en kletste koeienstront tegen mijn billen.
Ik wil niet dat iemand ooit nog zijn hand in mijn onderbroek steekt.
Nooit meer wil ik klaarkomen.
Ik heb geen kut. ... p. 226/227

Buiten de muren van de gevangenis roepen de mensen dat ik een hoer ben, een moordenares, een monster, een psychopate. Ze roepen dat ik erger ben dan M. Niet hij maar ik ben de duivel, zeggen ze. ... p. 247

Straks wanneer Zuster Virginie komt zal ik haar vragen te gaan zitten. Ik zal een teil met water vullen en die bij haar voeten zetten. Ik zal de veters van haar schoenen losmaken en haar sokken en schoenen uittrekken. Ik zal haar voeten in het water onderdompelen. Ik zal ze inzepen en opnieuw onderdompelen. Met mijn haren zal ik haar voeten afdrogen. Mijn blonde engelenhaar. Daarna zal ik languit voor haar op de grond gaan liggen.
'Red me', zal ik haar vragen. 'Verdrijf de duivel uit mijn hoofd, mijn hart, mijn lijf. Mijn lichaam is niet langer de tempel gods. De duivel heeft zich ervan meester gemaakt. ... p. 247/248

Kristien Hemmerechts
de vrouw die honden eten gaf
Uitgeverij De Geus

maandag 21 april 2014

Kim Spierenburg (viool) & Tal Strauss (piano)

gisterenmiddag -eerste paasdag- speelde
violiste Kim Spierenburg stukken van
Bach
Fauré
Schumann
Bartók
zij werd begeleid door pianist Tal Strauss
hij speelde bovendien
de pathétique van Beethoven
het concert vond plaats in het

twee jaar geleden kwam het Nationale Canta Ballet tot stand
waar ik aan deelnam
in de Westergasfabriek speelde Kim met haar viool
voor duizenden toeschouwers

van muziek krijgt ze energie
zij heeft een auto-immuunziekte en voelt zich beter
wanneer ze de trillingen van de viool door
haar lichaam voelt

dit harmonieuze duo speelde gisteren de sterren van de hemel
getuige onderstaande filmopnames

***

Bach
Partita no.2 Sarabande en Gigue
 


Beethoven
Piano sonata no.8 Pathétique



Fauré
Andante


Schumann
Fantasiestücke
 

Bartók
Roemeense Dansen


TOEGIFT

Jules Massenet
Meditation from Thais 

maandag 14 april 2014

Requiem van Verdi

Op uitnodiging van mijn dochter gingen zij en ik vorige week samen naar de Vredeskerk waar leerlingen van de bovenbouw van het Geert Groote College delen uit de mij zo bekende Messa da Requiem van Giuseppe Verdi ten gehore gaven.
Wezenlijk getroffen zat ik in de kerkbank waar het indrukwekkend krachtige Dies irae met verve werd gezongen begeleid door een gedreven orkest met gillende vocalen en zware paukslagen.

Ik word altijd weer blij wanneer ik zie dat er in deze digitale haasttijd nog onderwijs is, dat zich richt op scheppende elementen zoals kunst, literatuur, poëzie en muziek.
Alle lof daarom voor het koor en orkest die onder de bezielende begeleiding van dirigente Monique Vis mij hebben kunnen ontroeren.
  


filmopname door Bob van den Berg
op 4.46 dies irae

dinsdag 8 april 2014

rijkdom

het jaren zestig etiket
langharig werkschuw tuig
zat mij als gegoten

maatschappelijk deug ik niet
kus het oor van de duivel
dagelijks in ledigheid

het doel waarnaar wij streven
kan me gestolen worden
carrière en ambitie zijn mij vreemd
prestatiedrang hang ik aan de kapstok

het  gras uit eigen tuin
is groen in overtreffende trap
ongehinderd door verleden en toekomst
zeg ik wat ik te zeggen heb

wens me niet te conformeren
noch te laten delegeren
bemoeienissen negeer ik

heb geen rooie cent
geniet aan geestelijke rijkdom
zo leef ik mijn leven

waarachtig
werkelijk
wezenlijk

***

woensdag 2 april 2014

het land is moe

VERHANDELING OVER ONZE ONTEVREDENHEID

Van de cover:
Er is iets fundamenteel mis met de manier waarop wij vandaag de dag leven. Na de economische crisis bleken de zekerheden die het leven in naoorlogs Europa en Amerika bepaalden – de garantie van een basisniveau van veiligheid, stabiliteit en eerlijkheid – niet meer te bestaan.
In Het land is moe zet Tony Judt de zaken op een rij: wat zijn onze verworvenheden, waar hebben we die aan te danken, en hoe behouden we ze? Judt wijst het nihilistische individualisme van rechts af, evenals het doorgeslagen socialisme uit het verleden.

In plaats van blind vertrouwen te hebben in de vrije markt kunnen we vertrouwen op medeburgers en de staat zelf. Het land is moe daagt ons uit om de confrontatie aan te gaan met onze maatschappelijke problemen en de verantwoordelijkheid te nemen voor de wereld waarin we leven. En Judt draagt alternatieven aan: er is hoop, zolang we durven na te denken.

***

De Scandinavische landen doen het goed, aldus Judt. Vooral Zweden en Finland behoren tot de welvarendste landen ter wereld simpelweg daar de kloof tussen de rijke toplaag en de arme massa niet te groot is:
Hoe breder de kloof tussen de rijke toplaag en de arme massa, hoe groter de sociale problemen worden. Die stelling blijkt voor zowel rijke als arme landen te gelden. Het gaat niet om hoe welvarend een land is, maar om de mate van ongelijkheid die er heerst. In Zweden en Finland, die gemeten naar inkomen per hoofd van de bevolking tot de welvarendste landen ter wereld behoren, is de kloof tussen de rijkste en armste ingezetenen heel klein en beide landen staan steevast hoog in de lijsten die het meetbare welzijn in een land weerspiegelen. In dat soort metingen eindigt de Verenigde Staten ondanks zijn enorme verzamelde rijkdom altijd weer laag... p. 30

Het hele leven schijnt te draaien om geld, prestige en macht. Een morbide aangelegenheid: de extreem hoge salarissen van topmanagers zijn buiten proporties.
De neiging om rijke en machtige mensen te bewonderen en zelfs welhaast te aanbidden en mensen van arme dan wel gewone komaf zo niet te verachten dan wel te negeren [...] is de belangrijkste en meest universele oorzaak van de corruptie van ons morele besef... p. 34

Ongelijkheid is ondermijnend, de teloorgang van de verzorgingsstaat zorgelijk. De overheid laat het afweten. Wanneer de bestaanszekerheid wordt aangetast ligt het gevoel van onveiligheid op de loer met gevolg stress, angst en psychische malaise.
Dat er fundamenteel iets mis is met het hedendaagse leven waar materialisme en egoïsme hoogtij vieren lijdt geen twijfel.

Het land is moe is een sterk essay. Een must voor alle politici om wellicht inzicht te krijgen en wijs te worden. Zich inzetten voor een betere samenleving zou een noodzakelijke voorwaarde moeten zijn.

het land is moe
Tony Judt
Atlas Contact

Zo zag ik onlangs op uitzending gemist een Tegenlicht opname:
We zijn het zat!
Banken, bonussen, bezuinigingen en toenemende ongelijkheid zorgen voor onbehagen onder burgers. Tegenlicht onderzoekt het groeiende gevoel van onbehagen en vraagt zich af waar de opstand blijft.
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1407990