dinsdag 23 augustus 2011

het hoge noorden

                                                                   verlaten vlaktes
                                                       amster-dam lijkt monster-dam
                                                             een voorbeeld van staal

donderdag 11 augustus 2011

gay parade

Afgelopen zaterdag zag mijn kleinzoon van zes voor het eerst van zijn leven een spectaculair schouwspel : de Gay Parade - Amsterdam
Bij mijn familielid, die op het Westerdok op een woonboot woont, zaten mijn dochter, kleinzoon en ik eerste rang. Vanuit hier startten de boten hun parade door de grachten.
Kleinzoons mond viel in eerste instantie open van verbazing bij het zien van al deze schaars uitgedoste mannen, vrouwen en travestieten.
Weer eens wat anders dan een voorstelling van Roodkapje en de Grote Boze Wolf.
De muziek was oorverdovend en de swing zat er hier en daar goed in. Zowaar deinden we op het ritme mee.
Kleinzoon stond uiteindelijk terug te zwaaien naar iedereen die wuivend aan ons voorbijtrok.
Rond vier uur brak het noodweer los en de laatste boten passeerden het Westerdok. Gelukkig voor de feestvierenden was de plensbui van korte duur.


 


 



 






 

 
 

maandag 8 augustus 2011

wil je nog wat drinken



De laatste jaren dringt er een onhebbelijkheid tot mij door die hoe langer hoe irritanter wordt. Je hebt een leuk stukje gereden, bent aan een versnapering toe en doet een kroeg, herberg of terras aan. Je neemt een drankje. Je glas is nog geen seconde leeg of de barkeeper c.q. bedienend personeel staat alweer voor je neus en vraagt of je nog iets wil drinken. In eerste instantie denk je nog: goh wat aardig, dit jongmens biedt mij wat aan. Neen, op eigen rekening natuurlijk.
Nu hoeft niemand mijn gelag te betalen maar ik vind het hoogst ergerlijk wanneer iemand me iets probeert op te dringen. Als je nee zegt, halen ze je glas weg. Voor mij is dat een boodschap van oprotten. Bovendien ben ik mans genoeg om zelf nog wel iets te bestellen als ik daar zin in heb.
Onlangs ben ik er eens op gaan letten en zie dat dit schrikbarende fenomeen zich niet in één café voordoet: neen, in diverse. Vooral die kroegen met jonge mensen achter de bar alsof ze de boodschap van hogerhand hebben gekregen zoveel mogelijk omzet te maken. Is dit de nieuwste trend of is mij iets ontgaan in de loop der jaren.
Ik heb altijd al een hekel gehad aan opdringerig gedrag zoals een restaurant waarbij de ober om de haverklap vraagt of het eten wel smaakt. 
Daar ga je op z'n minst wantrouwig van worden en als je niet oppast paranoia.
 

donderdag 4 augustus 2011

bijwerkingen

Mijn chronische osteomyelitis is een grillig proces met pijnpieken en dalen. In de piektijd weet ik me geen raad gezien mijn verplicht hoge gebruik van pijnstillers. Vanwege m'n vijftien jaar durende inname van diclofenaczetpillen zijn mijn darmen het niet eens met een hoge dosering en alle gevolgen van dien maar om mijn levensvreugd niet te vergallen, als levensgenieter bij uitstek, ben ik gedwongen zoveel medicatie te nemen om niet met m'n kop tegen de muur te lopen van de pijn. Als de pijn wat minder is, probeer ik overdag met kunst en vliegwerk 'uit te houden'. Inmiddels zit ik alweer tien dagen in een piekpijn.
Als alternatief kreeg ik celebrex, een ontstekingsremmer en pijnstiller, voorgeschreven voor overdag.
Al na drie dagen inname kreeg ik een 'branderig' gevoel van binnen, mijn eetlust verminderde en ik begon me niet lekker te voelen. Dacht aanvankelijk aan een opkomende griep.
Twee dagen geleden werd ik vanuit een diepe slaap beroerd wakker in het begin van de nacht: een walgelijk zuigend adembenemend gevoel van binnen uit, benauwd, druk op de borst, misselijk, aandrang tot poepen, zweet breekt uit, band om m'n maag, droge bek, extreem veel plassen, m'n hart klopt als een razende en alles gonst. Na wat rustgevende yogaoefeningen zakte het enigszins af om daarna herhaaldelijk in ongelooflijke hevigheid aanvalsgewijs terug te keren. Ik vreesde de ochtend niet te halen.
Niet mijn gewoonte maar na anderhalf uur belde ik 112 en de ambulance was er binnen vijf minuten. Ik werd aan slangen gelegd en de bloeddruk was om en nabij 195 - 115. Verder werden er geen onregelmatigheden geconstateerd op het hartfilmpje.
Je moet het vangen, zei de respectievelijke ambulanceverpleegkundige.
Kreeg ik gisteren in de vooravond, ik wilde vroeg naar bed gaan, dezelfde verschijnselen als de nacht daarvoor.
Plotseling kwam ik op het lumineuze idee om eens de bijsluiter van de celebrex te lezen. Zie ik daar een aantal bijwerkingen, identiek aan datgene wat mij overkomt. Natuurlijk had ik het eerder kunnen bedenken maar had expres de bijsluiter niet gelezen want als je die van de diclofenac tot je neemt, ga je liever gewoon dood.
Al jaren eerder had ik vioxx gebruikt en was na enige weken daarmee gestopt wegens hartritmestoornissen en migraines. Blij was ik achteraf met mijn reactie op dit middel aangezien er destijds vele dodelijke slachtoffers zijn gevallen en vioxx uit de handel is genomen. Ook celebrex behoort bij die groep van Cox-2-remmers.
Mijn symptomen verminderden gisteravond echter niet. Ik had er vreselijke opvliegers bij gekregen, ondanks dat mijn overgang al jaren achter me ligt, lichte verhoging en weer kortademig.
Symbicort hielp ook al niets tegen de benauwdheid. Daarbij was ik zeer angstig om naar bed te gaan, wetende dat de voor mij giftige stoffen op dat moment in m'n bloed zaten, en vannacht weer 'overvallen' zou kunnen worden.
Ik belde de doktersdienst, vertelde mijn verhaal en zij adviseerde mij een oxazepam te nemen. Dat zou mij kalmeren, volgens zeggen. 

Een bezoekje vandaag aan de arts vertelde mij dat m'n bloeddruk nog steeds fors verhoogd is.Geen enkele celebrex zal ik meer tot mij nemen en het wachten is op een spontane afname van pijn.

.

woensdag 3 augustus 2011

Amsterdam

zus en ik (voorop) in de Meerhuizenstraat

Wat is het heerlijk rustig in de hoofdstad van Nederland. Bijna iedereen op vakantie of naar zijn vader- of moederland. Zelfs de bouwvak ligt stil. Geen getimmer, gehei, gedrilboor, geratel, machinegezaag of geslijptol. De bouwputten liggen er verlaten bij en zonder enige stagnatie rij ik twee keer zo snel door de stad als anders. Op de Albert Cuyp, waar doorgaans geschuifeld wordt, kun je momenteel rolschaatsend over de markt snellen. De zwaar gevreesde vrachtwagens met hun dode hoek die al vele moorden op hun geweten hebben zijn nagenoeg uit het stadsbeeld verdwenen. Sinds enige weken heb ik nagenoeg geen enkele politiesirene gehoord of ziekenwagen met zwaailichten gezien. Zelfs de politie- en traumahelikopter laten het afweten.
Het doet me denken aan een zondagochtend vroegere tijden in Amsterdam-Zuid. Verlaten straten op een enkele wandelaar of kerkganger na. Bijna geen auto geparkeerd in onze Vechtstraat, zoals destijds, toen we als kinderen op de rijweg speelden: diefje met verlos, spoorzoekertje, krijgertje, slagbal met rondjes. De incidentele auto die dan aan kwam rijden werd gesommeerd te wachten tot iedereen zich op de stoep bevond. Periodiek zag je vele spelletjes als rage in het straatbeeld verschijnen. Werd er touwtje gesprongen, kon je er gif op innemen dat je om de hoek evenzo 'in spin de bocht gaat in' hoorde. Als een pandemie verspreidde het springen zich door de buurt.

Nu is 't maar te hopen dat onze huidige jongeren die de Costa's bevolken niet al te ernstig te keer gaan want van horen zeggen schijnen Nederlanders -met stip- berucht te zijn in het buitenland wegens hufterig gedrag. Moge crimineeltjes en hangjongeren de beest uit hangen in land van herkomst om aldaar aangepakt te worden en uitgeraasd zijn als ze wederom ons lage land betreden. De argeloze voorbijganger en ouderen kunnen dan welgemoed, en zonder angst dat hun tasje geroofd wordt of om in elkaar te worden geslagen, hun dagelijkse straatje om blijven maken.
Ik schat nog twee weken rust en dan gaat het 'normale' jachtige leven weer beginnen. Kinderen naar school en iedereen aan de arbeid.
Op naar sinterklaas en de kerst.