woensdag 31 oktober 2012

i.m. J. Bernlef

uit Bernlef's eigen werk:

Oom Karel: een familiefilmpje

Vanmiddag een familiefilmpje gezien. Oom Karel
niets vermoedend in een bootje bij Loosdrecht.
Drie weken later was hij dood, niet meer vatbaar voor
celluloid.

Hoe goed zou het zijn een filmpje van zijn sterven te bezitten
als operateur zijn laatste adem af te draaien
vertraagd het stollen van zijn blik, het vallen van die hand
langs ijzeren bedkant nog eens en nog eens te vertonen.

Of op topsnelheid, zodat het doodgaan van oom Karel
iets vrolijks krijgt, een uitgelaten dans op een krakend bed,
de omhelzing van een onzichtbare vrouw

die teruggedraaid hem wakker kust; de ogen
worden weer blik, kijken in de lens, de hand wijst.
Oom Karel leeft, oom Karel is dood.


Schaduwtheater
De wijze die zei dat van
alle schilderijen ooit gemaakt
maar een klein deel bleef bewaard
dat het werkelijk genie schuilgaat
in wat voorgoed is zoekgeraakt.

Zo met alles.
De doden, de gebeurtenissen
die niemand onthield of net niet
aan de oppervlakte kwamen,
zij vormen ons schaduwtheater.
  
Een chirurg weet van geen pijn

Stuurloos staart hij naar de patient
hoe de pijn vrij te krijgen
los te maken in heldere cesuren
wat voor hem onzichtbaar blijft

Hij snijdt in wat zeer zichtbaar is
een bloederige troep: de mens in
zijn algemeenheid beent hij
zorgvuldig uit.

Gaaf en glanzend onder de operatielamp
restanten van actie: de patiënt is bevrijd
van zijn pijn maar hij, het heft in handen
hem is zij opnieuw ontsnapt.

Prachtig 

Beroemd maar dood vroeg hij: en
wat bleef er van mij over?

Ik wees op een losse regel
een uit zijn verband gerukt citaat
meestal toegeschreven aan een ander.

Voetafdruk op een verlaten strand
vol lege, uitgewoonde schelpen.

Prachtig is de onsterfelijkheid
maar wat doen wij in de tussentijd?


vrijdag 26 oktober 2012

roofvogels en uilen


Van al onze gevederde vrienden hebben roofvogels verreweg mijn prioriteit. Ze komen dan ook geregeld voor op mijn schilderijen. Mocht ik buiten de stad hebben gewoond, had het beroep valkenier me wel wat geleken.
Afgelopen zondag was er in het Woeste Westen een roofvogelshow. De show kan me gestolen worden maar het is uitermate interessant om de vogels van zeer nabij te zien. Ik ontmoette uilen, buizerds, valken, haviken en arenden. 
Na een intensieve observatie en mijn camera in de aanslag om enige foto's en filmpjes te maken, keerde ik weerom alvorens het grote spektakel begon.





vrijdag 19 oktober 2012

* Five Great Guitars

Een jaar geleden werd ik reeds uitgenodigd om een keer naar het Bimhuis, concertzaal voor  jazz- en improvisatiemuziek, te gaan.
Hoewel ik begin jaren zestig, de tijd van het existentialisme, me thuis voelde bij het gilde der bohemiens en van daaruit als vanzelfsprekend in jazzclubs vertoefde, zoals Bohemia en later het Bimhuis dat toen -sinds 1974- nog op de Oudeschans woonde, ben ik in de ware zin des woords niet zo'n échte -alles-jazzliefhebber, hoewel Thelonious Monk (blue monk) en bijvoorbeeld Art Blakey me nou weer wel bevallen.

Welnu, mijn muziekinteresse zal inmiddels bekend zijn.
Aan mij was dus de keuze. Enfin, ik maakte een selectie en het werd: Bimhuis: The Five Great Guitars
Zoals de aankondiging al vertelt is Five Great Guitars een ontmoeting tussen gitaristen uit verschillende richtingen en culturen. Samen belichten zij alle nuances van de moderne gitaar.

Ik hoorde een flitsende solo door basgitarist Digmon Roovers en ook Erwin Java, de gitarist uit bands van Harry 'Cuby' Muskee en Herman Brood, kwam in de loop van de avond goed op gang.
Genoemde twee met gitarist Jan Kuiper brachten een fraai slepende blues ten gehore.
Met Andro Biswane en Habib Koite erbij werd de West-Afrikaanse blues gecompleteerd. De twee percussionisten op de achtergrond lieten zich niet onbetuigd.

fivegreatguitars.com

donderdag 11 oktober 2012

Vijftig tinten

Op dit blog bespreek ik doorgaans boeken die mij kunnen bekoren. Uitzonderingen daargelaten.

Vijftig tinten is een trilogie bestaande uit drie boeken van ongeveer 500 pagina's per exemplaar.
De dominante multimiljonair Christian Grey, alias Vijftig tinten, ontmoet Anastasia Steele, een 21-jarige onervaren maagd, tijdens een interview en aanvankelijk denkt Vijftig haar tot zijn zoveelste op de rij van onderdanigen te maken. Dit verandert wanneer zij elkaar beter leren kennen en de sadistische Christian in eeuwige liefde wegsmelt.
Jaloezie, dominantie, stalken en verregaande bezitsdrang, zoals je die ook in andere culturen tegenkomt, wellicht door menigeen ervaren als dé optimale liefde, doen mij als vrijheidsbeest de haren recht overeind staan. Laat het duidelijk zijn: niet vanuit opwinding maar pure aversie.
Wanneer zij het maar waagt naar een ander te kijken, laat staan te praten, verandert zijn humeur als bij toverslag en is billenkoek het gevolg. Vanwege zijn grillige humeur metamorfoseert hij van het ene op andere moment van een liefdevolle in een bozige minnaar. Dit allemaal onder het mom van de ultieme liefde als bezit. Zij is zijn eigendom.
Maar ach, natuurlijk heeft alles een oorzaak vanwege een smartelijk verleden en een dramatische jeugd. Zijn biologische moeder was  heroïnehoer, verwaarloosde hem en pleegde zelfmoord met als gevolg zowel bindings- als verlatingsangst voor Christian.
Op bijna iedere bladzijde kom je clichés tegen. Een continue bevestiging van een levenslang van elkaar houden en bij elkaar blijven: ik laat je nooit meer gaan, je bent mijn eigendom.
Dan spreekt als alter ego haar 'onderbewustzijn' een hartig woordje mee of op iedere pagina is haar 'innerlijke godin' vertegenwoordigt.
Geregeld kijkt ze naar hem, peilt zijn humeur en past zich daaraan aan.
Ook tijdens het bedrijven der liefde vindt een herhaaldelijke kretologie plaats: mijn god, een hemels gevoel, ik schreeuw het uit...
Irritant zijn de tot vervelens toe uitroepen: ik bijt op m'n lip, rollende ogen, pas-geneukt-haar (wat dat ook moge zijn).
En dan slaat in de loop van boek 3 bijna het noodlot toe en krijgt het verhaal zowaar nog een thrillerachtige wending.
Over het kromme taalgebruik, stijl en slecht lopende zinnen zullen we het maar niet hebben.

Toch bleef ik doorlezen, soms pagina's scannend wanneer er de zoveelste herhaling plaatsvond. Aan het eind van ieder hoofdstuk was er wel weer een cliffhanger die nieuwsgierig maakte naar het verdere verloop. Bovendien wilde ik weten wat iets tot een bestseller maakt. Het beloofde vrouwelijke 'in vuur en vlam staan' bleef voor mij uit.
Vergelijk het met een kroket uit de muur of een hapklare brok.
Het zal me niet verbazen wanneer schrijfster E.L. James de eerste prijs zal winnen in de bouquetreeks.

E.L James
vijftig tinten grijs