woensdag 31 december 2008

nieuwjaarswens 2009

vlammen vuur en licht
geven allicht
aan een zwartwit uitzicht
een kleurig inzicht

donderdag 11 december 2008

kaketoe


Tom Turbeau heeft een kaketoe. De vogel kan duidelijk haar ei niet kwijt want voor de tweede keer sinds korte tijd lijdt zij aan een cloaca prolaps. Cloaca, dat vanuit het latijn letterlijk 'riool' betekent, is de opening in het lichaam van sommige dieren waardoor zowel ontlasting, urine en genitale afscheidingen (eieren) worden afgegeven.
Bij een prolaps komt een gedeelte van de darmen door de cloaca naar buiten. Vaak een probleem bij vrouwelijke vogels. Neurologische problemen of legnood zijn doorgaans de oorzaak bij deze verzakking of uitstulping. Als er niet operatief wordt ingegrepen, kan dit tot de dood leiden.
Dat betekent een veroordeling tot de dierenarts.
Vorige week ging hij met het arme beestje naar de dokter. Natuurlijk moeten we blij en dankbaar zijn dat er specialisten voor onze gevederde vrienden bestaan maar je wordt niet vrolijk van wat ze rekenen voor zo'n behandeling. Deze specialist heeft het monopolie op het gebied van vogels hier in Amsterdam, dus kan hij vragen wat hij wil.

Hieronder de gespecificeerde nota van de dierenarts. Kijk even met mij mee:
1 consult papegaai (15 min) 43.60
35 min. operatie 138.50
30 min. assistente 18.00
1 Vicryl hechtmateriaal 13.10    (drie draadjes!)
7 Isofluraan inh. narcose 46.50
1.4 Vibramycine (1ml) injektie 14.43
1 gebr. steriele set instrum 17.70
1 set chir. Hadschoenen 4.20
1 sondevoeding 3.15
0.08 rimadyl injektie 1 ml 9.55
10 ml Baytril 10% 13.75
2 opname vogel 16.00
Totaal:  338.48  euro

Je zult nu maar een arm, eenzaam mens zijn, gelukkig en tevreden met hond, kat en kanariepiet die de lust in je leven zijn. Godzaljebewaren als een van je dieren iets overkomt: ziek worden of een ongeluk krijgen.
Geld heb je niet, laat staan voor de abominabele bedragen die een dierenarts vraagt. Je beestje waar je zoveel om geeft wil je niet laten verkommeren en financiële clementie vanuit een dierenpraktijk bestaat niet. Met je rug tegen de muur dus, naar de bank van lening en de gaarkeuken.
Zolang ik te eten en drinken heb, een dak boven mijn hoofd en een warme kachel, interesseert geld me niet. Mijn prioriteiten liggen doorgaans elders.
Mocht ik echter aspiraties krijgen tot kapitalist word ik in mijn volgend leven beslist dierenarts.

maandag 8 december 2008

de kortste dag van het jaar


Toen ik vandaag bij de Amstel vele kippen zag lopen, werd ik bevangen door nostalgie en dacht met heimwee aan de hoenders van enige jaren geleden. Iedere dag weer een indrukwekkend frivool tafereeltje in eigen tuin totdat een steenmarter er rigoureus een einde aan maakte. Hij had drie van de hennen de halzen opengereten en uitgezogen. Net bezig zijnde met nummer vier kon ik, gealarmeerd door heftig spektakel en gegil in het hok, schijnend met de zaklantaarn, hem op heterdaad betrappen. De andere waren zo in shock, dat het nooit meer is goedgekomen. Als een dief in de nacht was het roofdier het hok ingeslopen en had zo zijn destructieve dracula-achtige daad verricht. Hij zou ieder moment weer kunnen toeslaan, de moordenaar. De lol was er toen voorgoed vanaf.
Wat eraan vooraf ging: 

2003.
Het wordt leeg en kaal in de tuin hoewel het onkruid welig tiert. De brandnetels, balsemien, berenklauw en distels staan manshoog te wuiven in de wind. Het jong ontluikende groen wordt ieder jaar meedogenloos weggepikt door onze tuinbewoonsters. Geen blad blijft onberoerd. Na een ijverig speuren hebben ze het hele landje kaalgegraasd. De laatste Oen die haar naam dankt aan ultiem sullig gedrag was ooit -in haar jonge jaren- een struise brahma met bevederde poten en fraaie donzige onderbroek. Nu strompelt ze vertwijfeld als ma Flodder door het struweel en laat haar staart hangen. Ze eet bijna niet meer, zit in een hoekje, maakt zich niet meer schoon en rouwt om haar net overleden zus. Het is een trieste aanblik. Huize Avondrood heeft haar kleur verloren.
We besluiten enige jonge hennen te adopteren. Vier kuikens halen we bij een kinderboerderij. Zij mogen achterop de fiets. Om een niet nader te verklaren reden denken we dat er misschien wel hanen tussen zouden kunnen zitten. Dat is echter niet te realiseren in een stadstuin gezien hun enthousiaste gekraai. Menig gefrustreerde buur zal zich hierover ergeren, weten wij. Daarom willen we er voor de zekerheid nog twee hennen bij.
Kort daarna op een mooie warme dag gaan we met de bus naar Marken. Mijnheer Peereboom aldaar heeft twee jonge leghorns te koop volgens een advertentie. Op het eerste gezicht vallen we als een blok voor een zwarte met bruine kraag en de andere nemen we er op de koop toe bij. Op de terugweg stinken de twee de doos uit. We hebben sterk de indruk dat ze met visresten zijn gevoerd. Voordeel is dat iedereen in de bus op veilige afstand blijft van enige meters.
Thuis aangekomen laten we de twee Markenaars kennismaken met de andere kippen. Zoals altijd zullen we onze adopten een naam geven. Dit mag echter niet over één nacht ijs gaan omdat de naam iets met het dier zelf te maken moet hebben. Door nauwlettend gadeslaan ontstaat het in de loop der tijd vanzelf.
Inmiddels weten we dat het allemaal hennen zijn. Zes stuks in totaal, niet helemaal de bedoeling. Dat worden heel wat eieren van de zomer.
De Noord-Hollandse blauwe heet Sok daar zij de kleur en structuur van een geitenwollensok heeft.
Dan is er de witte hen -de meest opvallende behalve wanneer er sneeuw ligt- die de kont van de Oen schoon houdt doordat ze alle vastgeplakte en verkleefde veren wegpikt. Daarom noemen wij haar Kappertje. Zij bezorgt onze Oen predikaat Miss World Geriatrie.
De bruine Welsumer Geus genaamd, wegens democratisch en moedig gedrag, is de enige liberaal waar nog menig VVD’er een puntje aan kan zuigen.
De vijftenige grijskleurige Dorking heet Dorrestijn gezien de overeenkomst met onze cabaretier en zijn weemoedige blik. Haar zelfspot, melancholieke kijk op de wereld en schuchter voorkomen vormen de basis van haar bestaan.
Onze favoriet uit Marken, een bastaard Leghorn en iets onbestemds hebben we Peereboom genoemd omdat het de naam is van haar vorige eigenaar. Haar zus de bruine Leghorn heet Holmaat gezien haar schaduwhouding en imitatiegedrag naar Peereboom.
De Oen wordt opperbevelhebber over het grut. Zij is Dame en Meesteres over het stelletje anarchisten dat met moeite binnen de perken blijft. Ze is gewassen en geschoren door het Kappertje, is geheel opgefleurd sinds het kroost rond haar heen rent, eet zich weer barstensvol en ziet eruit alsof ze een facelift heeft gehad. Men behandelt haar met gepaste eerbied en respect. Zij staat bovenaan de hiërarchie.
Peereboom blinkt vanaf de eerste dag uit in buitengewoon gedrag. Een echte autonoom. Ze trekt zich nergens wat van aan en rent je spontaan en onbevangen tegemoet als je naar buiten komt. Bovendien is ze duidelijk intelligenter dan haar medezusters.
Qua slimheid, uitgezonderd het eieren leggen, heb ik niet zo’n hoge pet op van een kip. Na honderden keren realiseren ze zich nóg niet dat ze op een hek moeten springen om ergens te komen en er niet tegenaan. Hardleersheid is hen niet vreemd. Deze Peereboom echter heeft een pientere blik, wikt, beschikt en doet wat ze doen moet. Zij is de enige die tegen zonsondergang voor ons venster komt kijken en met haar snavel tegen het raam tikt: komt er nog wat van, wij willen graan!
Deze week, de kortste dag van het jaar, staan we weer eens de loftrompet te blazen over Peereboom: wat een schitterende ranke kip, wat een prachtige rode kam en lellen, wat een heerlijk eigen-wijs karakter. 
We raken niet uitgepraat over onze lieveling: wat kakelt ze toch alsof ze haar ei niet kwijt kan.   
Maar kippen leggen geen eieren in de winter, dat gebeurt pas in het voorjaar.
Ja, tenzij ze een lamp in het hok hebben om door langer licht de dag te verlengen.
En daarmee zeker de kippenclan besodemieteren.
Nee, dat willen we toch niet. Dan maar volgens het natuurlijke ritme zoals het hoort want er is al zoveel verstoord.
Ineens is Peereboom verdwenen en rent even later plotseling, nu hard kakelend, door de tuin. We kijken in het hok en daar ligt in de hoek een schattig eitje. Uniek te noemen in onze twintigjarige kippengeschiedenis. Het is de kortste dag van het jaar. En onze legster is voorlopig nog niet uitgelegd.

Wat eraan vooraf ging:  de pikorde

zondag 7 december 2008

zwarte kip met de gouden eieren

                                                                  ter herinnering
                                                            aan de mooiste eieren
                                                            van jou mijn kraaikop

vrijdag 5 december 2008

canta



Als ik mezelf reflecteer, denk ik dat mijn empatisch vermogen flink ontwikkeld is. Desalniettemin begrijp ik vaak niets van de wereld. Zeker als het gaat om lichamelijk of psychologisch zinloos geweld. Dat geldt ook voor materiële agressie. Moedwillig andermans spullen vernielen is mij een raadsel.
Onlangs was ikzelf de pineut.
Ruim vier jaar lang heb ik met veel plezier en vrijheid op een scootmobiel rondgereden. M'n beschreven avonturen kun je in twee columns nalezen, schertsend genoemd: de elektrische stoel (deel I) + de elektrische stoel (deel II)
Toen ik afgelopen winter een flinke kou had gevat met als gevolg longontsteking en ruim zes weken huisarrest wist ik dat dit grandioze vervoermiddel in kou en nattigheid niet te doen is. Sowieso ben ik genetisch ruimschoots bedeeld met astmatische bronchitis en allergie: graspollen, huisstof, huismijt, paarden, konijnen, cavia's, honden en vooral katten, waar ik zo gek op ben.
De positieve kant is dat ik vanwege aanvallen van benauwdheid begin jaren zeventig me ben gaan verdiepen in de yoga. Ademhalingsoefeningen waren een logisch gevolg. Ik was er toen nog niet van doordrongen dat het later mijn beroep zou worden. Het heeft me heel wat benauwdheden bespaard en mijn bewustzijn verruimd door te leren loslaten en ontspannen.
Ook past het woord slijmbal bij mij. Ik hoestte me het afgelopen jaar twee liesbreuken. De longarts constateerde een bronchiëctasie, een blijvende verwijding van de bronchiën als gevolg van herhaaldelijke ontstekingen. Hierdoor worden de luchtwegen abnormaal vergroot. Er vormt zich extra slijm, hoopt zich daar op en kan niet makkelijk worden verwijderd. Vaak is longinfectie dan het gevolg.
Sinds zes weken rij ik nu in een Canta. Een heerlijk smal behendig mobiel, dat me een ongelooflijk onafhankelijkheids- en vrijheidsgevoel geeft.
Zelfs 's avonds kan ik nog eens ergens heen.
In de vooravond hadden bewoners naast mij wat oud meubilair op straat gezet. Toen ik in de ochtend bij het ontwaken keek of het regende, zag ik tot mijn grote verbazing een krukje op het dak staan van mijn Canta. Ook hing de ruitenwisser erbij. Het portiek stond vol met het grof vuil van buurman en mijn huisdeur was gebarricadeerd.
Ik schoof een en ander opzij en baande mij een weg naar buiten. Bij nadere inspectie bleek een band lek te zijn en hingen twee spiegels slap aan weerszijden omlaag. De ene kon ik nog terugduwen, de ander was geheel ontwricht.
Nu heb ik weleens gehoord dat de Canta een dankbaar voorwerp is voor hoon en spot. Vernieling schijnt dan ook schering en inslag te zijn. Soms worden ze zelfs voor de lol de gracht ingeduwd, op z'n kant gegooid of in de fik gestoken.
Tja... en een naamkaartje staat er nooit bij.

maandag 1 december 2008

monsterdam

door Jorge de la Piedra

die eerste blik
ik moest weg
verdreven door monsters
monsters van beton

zullen zij mij eten
nooit zal ik weten
heg noch steg
opgevreten

verscheurd in die muil
duistere ingewanden nog te zien
door ogen zo nat zo zwart
nostalgie naar groene velden
eindeloos gehuil

stad die mij heeft verslonden 
liefde heeft gezogen
stad die Amsterdam heet
nooit heb ik u gemogen