vrijdag 24 augustus 2012

grafschrift

door Wislawa Szymborska (1923-2012)

Hier ligt, zo ouderwets als komma en punt
zekere maakster van enige verzen.
Gegund is haar de eeuwige rust, al verwarde het lijk
traditie met avant-garde in haar praktijk.
Op dit graf kunt u daarom niet veel verwachten,
alleen deze uil, wat klitten en dit rijm.
O passant, pak uit uw tas uw elektronisch brein
en weeg Szymborska's lot in uw gedachten.

uit: Einde en begin

vrijdag 17 augustus 2012

in memoriam Charles

Charles, een van de medebridgers van de club waar ik al jaren regelmatig vertoef, is overleden. Vorig jaar september werd bij hem een uitgezaaide botkanker ontdekt. Zich laten behandelen wilde hij aanvankelijk niet.
Ach, dan ga ik gewoon dood, kan me niets schelen, was zijn herhalend adagium.
Uiteindelijk werd het een lijdensweg van chemokuren, beenmergtransplantaties en bloedtransfusies. Dat alles met één hoop: genezing.
Inmiddels vraag ik me af wat daar de zin van is want de man voelde zich, mede 'dankzij' genoemde behandelingen, dood- en doodziek en vanuit het ziekenhuis moet men vanuit hun expertise geweten hebben dat dergelijke diep ingrijpende behandelingen slechts kort uitstel van executie zouden zijn.

Vrienden had hij niet, alleen zijn hond Kimberly waar hij gek op was. Door zijn onbehouwen en lomp gedrag wekte hij weerstand bij menig voorbijganger. Hij was een fanatiek bridger, grof gebekt, enigszins contactgestoord en maakte van zijn hart geen moordkuil. Ondanks zijn drukte mocht ik hem graag, achter die grote bek zat een kleine eenzame jongen met een goed hart. Hij had een bepaalde humor die mij regelmatig deed grijnzen.

Een paar bridgers en ik bezochten hem in het ziekenhuis. Het was tenhemelschreiend wat we daar aantroffen. Ondanks zijn zwakte en ellende wilde hij slechts één ding: bridgen. Weliswaar vielen de kaarten uit zijn handen maar met enige improvisatie maakten we er een gezellige middag van.
Zienderogen zag je hem aftakelen. Afgelopen zondag 12 augustus is Charles uit zijn lijden verlost.



Charles april 2012

maandag 13 augustus 2012

eten én gegeten worden

Armin Meiwes (1 december 1961) is een Duitser die in 2002 bekend werd als de internet-sekskannibaal, de Hannibal van Hessen, de Kannibaal van Rotenburg of als Armin Menschenfresser (mensenvreter). Hij werd ervan beschuldigd Bernd Jürgen Brandes in maart 2001 te hebben gedood en opgegeten. Het unicum is het feit dat het slachtoffer er zelf om had gevraagd, en zelfs samen met Meiwes zijn eigen penis heeft geprobeerd te consumeren. Meiwes en Brandes hadden elkaar via het internet leren kennen. Meiwes zocht al jaren iemand om op te eten, terwijl Brandes graag opgegeten wilde worden. Meiwes had al meerdere slachtoffers benaderd, maar zij haakten allemaal op het laatste moment af. Brandes bleek echter een gewillig slachtoffer. Wel had hij een wens: eerst wilde hij dat zijn moordenaar zijn penis amputeerde en daarna wilde hij zijn penis samen met zijn moordenaar opeten, alvorens gedood te worden. Inmiddels richtte Meiwes een kamer van zijn huis speciaal in als 'slachtkamer'. Er werd een 'slachtbank' klaargezet, aan het plafond kwamen vleeshaken, en door middel van oude matrassen langs de muren hoopte Meiwes eventuele pijnkreten van Brandes te kunnen dempen. Na een tijd met elkaar gecorrespondeerd te hebben maakten zij een afspraak. Brandes had zelfs een dag vrij gevraagd van zijn werk. Per trein reisde hij naar Kassel, waar hij Meiwes ontmoette. Ze reden naar Meiwes' huis in Rotenburg a/d Fulda. Daar werd Brandes uiteindelijk op zijn eigen verzoek vermoord. Meiwes en Brandes dronken naakt koffie, waarna Brandes een grote hoeveelheid slaapmiddelen en een fles Schnaps consumeerde. Daarna sneed Meiwes op Brandes' verzoek zijn penis af, en verbond de wond zodat Brandes bij bewustzijn bleef om de penis te kunnen opeten. Eerst probeerden zij samen de penis van Brandes op te eten, wat wegens de taaiheid van het vlees zo goed als onmogelijk was. Er werden nog pogingen gedaan het vlees beter eetbaar te maken door het in een braadpan te bereiden, maar dit gaf maar nauwelijks resultaat en leidde er uiteindelijk toe dat het vlees te verbrand was om nog te eten. Zij hebben uiteindelijk niet de gehele penis geconsumeerd. Meiwes liet Brandes vervolgens op eigen verzoek doodbloeden: aanvankelijk in bad, ten slotte in de 'slachtkamer'. Om de tijd te doden las Meiwes een Star Wars pocket. Ten slotte raakte Brandes buiten bewustzijn en sneed Meiwes hem, zoals afgesproken, de keel door. Daarna at of bewaarde Meiwes zijn vlees. De hele geschiedenis legde Meiwes vast op video. De zaak kwam uiteindelijk aan het licht toen Meiwes opnieuw op internet begon te adverteren voor slachtoffers, en daarbij opschepte over wat hij had gedaan. De zaak is voor juristen zeer interessant, omdat Brandes zelf om zijn dood had verzocht. "Levensberoving op verzoek" of euthanasie was wat Meiwes' advocaten bepleitten, maar de rechter te Kassel veroordeelde hem na een lang aanslepende rechtszaak tot 8,5 jaar gevangenisstraf wegens doodslag. Motivering hierachter was dat Meiwes wist of had moeten weten dat Brandes psychische problemen had, en hem bovendien alcohol en medicijnen had toegediend. Ook was de daad vanuit Meiwes enkel gericht op diens seksuele genot, en niet op Brandes. Het gerechtshof in Frankfurt heeft op 9 mei 2006 hem in hoger beroep veroordeeld tot levenslang wegens moord en verstoring van de rust van de doden. De motieven rondom het zich vrijwillig laten slachten en opeten van Brandes, en de gruwelijke daad van Meiwes, zijn nog altijd in een sluier van geheimzinnigheid gehuld.
Over dit voorval werd door de Zweedse deathmetal band Bloodbath het nummer 'Eaten' geschreven, Amerikaanse metalband Macabre het nummer 'The Wüstenfeld Man Eater' (van het album Murder Metal, 2003) en door de Duitse metalband Rammstein het nummer 'Mein Teil' (van het album Reise, Reise, 2004) geschreven. Het boek 'De maagd Marino' van Yves Petry (2010) is eveneens op dit verhaal gebaseerd.

bronvermelding tekst : wikipedia





 ... voor de verandering een metalband bij de blues/rock

vrijdag 10 augustus 2012

Marty Feldman


altijd weer één de pineut... (eind jaren zestig)



zondag 5 augustus 2012

Bergen aan Zee

een waar genoegen
vol-ledig genieten met
één heer, vier dames




(4.8.2012)