zaterdag 30 juni 2012

het Nationale Canta Ballet

Twee maanden geleden werd mij door een kennis gevraagd om mee te doen met het Nationale Canta Ballet.
Ik had geen notie van wat me te wachten stond maar mijn interesse was gewekt mede dankzij mijn steun en toeverlaat: de little red rooster
Vrijblijvend meldde ik me aan en de dame van de productie was blij om me voor dit spektakel te kunnen noteren aangezien ze nog een aantal Canta's tekort kwamen.
Dat er ongeveer tien redelijk zware repetitiemiddagen aankwamen, realiseerde ik me nog niet zo snel.
Vooral het tussendoor oeverloze wachten tijdens het repeteren, viel mij niet mee en vond ik zonde van mijn tijd. Maar eenmaal a gezegd...
Welnu, ik heb er geen moment spijt van gehad, integendeel.

In het kader van 'het Nationaal Ballet 50 jaar' vonden er twee voorstellingen plaats op donderdagavond 28 juni in de Westergasfabiek de Gashouder. Beide waren geheel uitverkocht. Een meer dan duizendkoppig zeer enthousiast publiek -per optreden- was hartverwarmend en adembenemend.
Kortom: een fantastisch spectaculaire voorstelling.

Met enigszins lichte spanning wacht ik, zie onderstaand filmpje, als koprijder in scène 1 vanuit Poort 2 op het signaal van de coach om me in te voegen in de kring der rode monstertjes.




Scène 2, registratie vanaf de tribune:



Ovatie van het uitbundige publiek:




Nota bene stond er in Het Parool van vrijdag 29/6 (kunst en media) een verslag over de uitvoering met een foto van mijn Canta op het moment dat vier dansers van het Nationaal Ballet mijn rijdende little red rooster uitspringen en hun acrobatische toeren showen.




De voorstelling wordt zondag 1 juli uitgezonden op Nederland 2 om 19.00 uur.
De registratie hiervan verschijnt binnenkort op dit blog.
Inmiddels (2/7) ziet hier:  Het Nationale Canta Ballet 



vrijdag 22 juni 2012

weer alarm

Werd ik gisteravond wreed overvallen door een gigantisch noodweer.
Hadden ze me maar gewaarschuwd!
Ik zette een voet buiten de deur en gleed uit in een plas waarin ik bijna verzoop. Alsof dat nog niet genoeg was, trof mij op een haar na een bliksemflits gepaard gaande met razend gedonder.
Door het oog van de naald...
Gelukkig kon ik mij vertroosten in De Encyclopedie van de Domheid waarover later absoluut meer.



dinsdag 19 juni 2012

Heidegger en het hangbuikzwijn bij de hemelpoort

auteurs: Thomas Cathcart & Daniel Klein

Inmiddels is wel duidelijk dat vergankelijkheid, verval, dood en vooral optimaal leven mijn onbedaarlijke interesse hebben.
Zo werd mij enige weken geleden op het zonnige strand van IJmuiden een boek onder mijn neus geduwd: humoristische beschouwingen over leven, dood, hiernamaals en alles ertussenin.

Tekst van de cover: 
... Creperen, de geest geven, de pijp uit gaan, het loodje leggen, het anker lichten en de steven westwaarts keren. Het onderwerp 'dood' heeft mensen sinds het begin der tijden achtervolgd, geobsedeerd en gefascineerd. Grote denkers als Paulus en Schopenhauer, Descartes en Dylan Thomas, Plato en Peggy Lee hebben het onderwerp afgestruind en er van alles en nog wat bij bedacht, van engelen tot zombies. Cathcart & Klein nemen ons mee op een tocht door de geschiedenis van de dood en beschouwen de manieren waarop we de dood benaderen - en waarom we het leven hartstochtelijk liefhebben. Daarbij stellen ze zich de vraag of er echt een hiernamaals is. Met evenveel ernst als humor gaan ze op de Laatste Dingen in...

***

Inhoud:
Deel I     Dood! Wat wou je eraan doen?
Deel II    De eeuwigheid komt altijd onverwachts
Deel III   Ouderwetse onsterfelijkheid - zielenpoten en -knijpers
Deel IV   Leven post mortem: briefkaarten van gene zijde
Deel V    De dood als ultieme lifestyle
Deel VI   Biotechnologie: het laatste nieuws
Deel VII  Het einde

In hoofdstuk 6 van deel II 'het eeuwige nu' is er een vraagstelling of er niet één van de grote denkers zegt dat de dood gewoon klote is.

Citaat pagina 95/96:
Na alle filosofische af- en overwegingen die op de een of andere manier de dood een plaatsje geven, vaak als logische en wenselijke pedant van die andere boekensteun, de geboorte, en alle theologische en culturele paradigma's die de dood voorstellen als opmaat tot iets grootsers, is het wel verfrissend om boos te zijn dat het leven een eind kent.
Boos? Razend!
Maar eerlijk gezegd kunnen we op niet één grote filosoof of wereldreligie komen die het standpunt aanhangt dat de dood een gruwelijk vooruitzicht is, verder niks, een vuile rotstreek. Het zou uiteraard niet logisch zijn om te veronderstellen dat een godsdienst deze mening aan zou hangen: verzoening, op wat voor manier dan ook, is een van dé redenen waarom een godsdienst mensen aanspreekt. Als een godsdienst zou zeggen dat de dood het einde is en nog klote ook, duurt het niet lang eer hij de tent kan opdoeken.
Maar je zou toch zeggen dat een van die waarheidsvinders die bekendstaan onder de naam 'filosoof', recht voor zijn raap zou zeggen dat de dood iets vreselijks is. Nee dus. Razen tegen de dood lijkt te zijn voorbehouden aan dichters. 
Dylan Thomas zei het zo:

ga niet stilletjes de nacht in
de ouderdom moet razen
tieren als de dag ten einde loopt
en woedend schreeuwen
over het sterven van het licht

Een relativerende verhandeling over de filosofie, dood en leven. Satirisch, vol ironie en (zelf)spot met zowel snedige als melige grappen.

Thomas Cathcart & Daniel Klein 
Heidegger en het hangbuikzwijn bij de hemelpoort
239 pagina’s
Uitgeverij: De Bezige Bij, 2011 
vertaling: Pol de Ruiter

zondag 17 juni 2012

Death

... en dan kan zomaar, voor je 't in de gaten hebt, de Man met de Zeis voor de deur staan

 
 


beidt uw tijd