Heidegger en het hangbuikzwijn bij de hemelpoort

auteurs: Thomas Cathcart & Daniel Klein

Inmiddels is wel duidelijk dat vergankelijkheid, verval, dood en vooral optimaal leven mijn onbedaarlijke interesse hebben.
Zo werd mij enige weken geleden op het zonnige strand van IJmuiden een boek onder mijn neus geduwd: humoristische beschouwingen over leven, dood, hiernamaals en alles ertussenin.

Tekst van de cover: 
... Creperen, de geest geven, de pijp uit gaan, het loodje leggen, het anker lichten en de steven westwaarts keren. Het onderwerp 'dood' heeft mensen sinds het begin der tijden achtervolgd, geobsedeerd en gefascineerd. Grote denkers als Paulus en Schopenhauer, Descartes en Dylan Thomas, Plato en Peggy Lee hebben het onderwerp afgestruind en er van alles en nog wat bij bedacht, van engelen tot zombies. Cathcart & Klein nemen ons mee op een tocht door de geschiedenis van de dood en beschouwen de manieren waarop we de dood benaderen - en waarom we het leven hartstochtelijk liefhebben. Daarbij stellen ze zich de vraag of er echt een hiernamaals is. Met evenveel ernst als humor gaan ze op de Laatste Dingen in...

***

Inhoud:
Deel I     Dood! Wat wou je eraan doen?
Deel II    De eeuwigheid komt altijd onverwachts
Deel III   Ouderwetse onsterfelijkheid - zielenpoten en -knijpers
Deel IV   Leven post mortem: briefkaarten van gene zijde
Deel V    De dood als ultieme lifestyle
Deel VI   Biotechnologie: het laatste nieuws
Deel VII  Het einde

In hoofdstuk 6 van deel II 'het eeuwige nu' is er een vraagstelling of er niet één van de grote denkers zegt dat de dood gewoon klote is.

Citaat pagina 95/96:
Na alle filosofische af- en overwegingen die op de een of andere manier de dood een plaatsje geven, vaak als logische en wenselijke pedant van die andere boekensteun, de geboorte, en alle theologische en culturele paradigma's die de dood voorstellen als opmaat tot iets grootsers, is het wel verfrissend om boos te zijn dat het leven een eind kent.
Boos? Razend!
Maar eerlijk gezegd kunnen we op niet één grote filosoof of wereldreligie komen die het standpunt aanhangt dat de dood een gruwelijk vooruitzicht is, verder niks, een vuile rotstreek. Het zou uiteraard niet logisch zijn om te veronderstellen dat een godsdienst deze mening aan zou hangen: verzoening, op wat voor manier dan ook, is een van dé redenen waarom een godsdienst mensen aanspreekt. Als een godsdienst zou zeggen dat de dood het einde is en nog klote ook, duurt het niet lang eer hij de tent kan opdoeken.
Maar je zou toch zeggen dat een van die waarheidsvinders die bekendstaan onder de naam 'filosoof', recht voor zijn raap zou zeggen dat de dood iets vreselijks is. Nee dus. Razen tegen de dood lijkt te zijn voorbehouden aan dichters. 
Dylan Thomas zei het zo:

ga niet stilletjes de nacht in
de ouderdom moet razen
tieren als de dag ten einde loopt
en woedend schreeuwen
over het sterven van het licht

Een relativerende verhandeling over de filosofie, dood en leven. Satirisch, vol ironie en (zelf)spot met zowel snedige als melige grappen.

Thomas Cathcart & Daniel Klein 
Heidegger en het hangbuikzwijn bij de hemelpoort
239 pagina’s
Uitgeverij: De Bezige Bij, 2011 
vertaling: Pol de Ruiter