de rokende doodskop

Zo langzamerhand weet iedereen wel die mij kent, dat ik een liefhebber ben van vergankelijkheid. De herfst is een door mij zeer gewaardeerd jaargetijde, vanwege het verval. Daar waar anderen depressief raken, word ik juist beschouwend en geeft het mij een overmaat aan inspiratie. Niet slechts vanwege de stormen, buien en vlagen maar vooral omdat de naderende dood -winter- zich in al haar schoonheid manifesteert. Het verkleuren en vallen der bladeren, de langzaam wordende kaalheid, het inkrimpen en afsterven. Buitengewoon boeiend om dat jaarlijks te mogen aanschouwen.
Opvallend is dat de meest ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven zich hebben afgespeeld in de herfst, zowel de hoogte- als dieptepunten. Van verliefdheid, prille liefdes en vernieuwing tot scheiding en verlies.
Vandaar waarschijnlijk mijn fascinatie voor de dood, die inherent is aan het leven. Doodsangst zie ik dan ook als angst voor het leven.
Graag ben ik me bewust van mijn toekomst, wend me er niet voor af maar zie haar graag speels in de ogen.
Aangenaam verrast ben ik als mij op mijn wekelijks bridgeavondje door een van mijn bridgegenoten een pakje wordt aangereikt.
Es, voor jou, zegt Wiske met een ondeugende blik in haar ogen.
Nieuwsgierig ontwikkel ik het pakje en tot mijn grote blijdschap openbaart zich een shirt met aan de voorkant een schedel als opdruk. Aan de achterkant twee keurig in het pak zittende skeletten met rokende doodskoppen en een hoed op hun hoofd, Black Label Society genoemd naar de gelijknamige heavy metal band. Inmiddels uit elkaar, speelden ze blues rock, messcherpe gitaarsolo's afgewisseld met indrukwekkende ballades.
Wel eerst wassen hoor, adviseert ze me.
Wiske kennende zit er een verhaal aan vast en ze vertelt me dat een van haar leerlingen op het regionaal opleidingscentrum dit shirt aanhad.
Wil ik van je kopen, zei ze tegen hem.
Mag je hebben, riposteerde hij en trok ter plekke het shirt uit.
Ben ik even blij.
Mijn collectie skeletten en doodskoppen groeit met de dag.