Little Feat

Dat ik ooit nog eens naar een live concert van een rock bluesband zou gaan, had ik niet zo gauw meer verwacht maar deze uitnodiging komt zo verrassend en kort dag dat ik weinig tijd heb om in een dilemma te raken. Bovendien is het een optreden in Paradiso, de Amsterdamse poptempel, sinds eind jaren zestig door mij regelmatig in die tijd bezocht. 
Kaarten zijn nog lang niet uitverkocht dus met stille hoop op niet al te veel drukte zit ik vrijdagavond zomaar in een optreden van Little Feat.
Little Feat, opgericht in 1969, blijft de cultstatus behouden. Je zou het een undergroundgroep kunnen noemen zoals  Frank Zappa's Mothers of Invention, Velvet Underground en Grateful Dead. Blues met een vleug Rhythm 'n Blues, Rock-'n-Roll en Country & Western.
Ik ben geen liefhebber van Country, zoals bijvoorbeeld een Jimmie Rodgers- of Dolly Parton-gekweel, ik hou meer van het ruigere werk.
Veel popconcerten heb ik niet meegemaakt maar m'n eerste openluchtconcert was in 1971 in het Amsterdamse Bos met onder andere Pink Floyd. 
Verder herinner ik mij het legendarische optreden van de Rolling Stones op 30 mei 1976 in het Zuiderpark te Den Haag. 
Vorig jaar ging ik naar een openluchtoptreden van Cuby & The Blizzards waarin ik me nogal onaardig heb uitgelaten over een eerder bijgewoond concert van Bob Dylan in de gigantisch grote Heinekenhal en de megaprojecten van de Rolling Stones. In tegenstelling tot laatstgenoemde valt het me op dat Little Feat prettig zichzelf is gebleven oftewel trouw aan eigen idealen. 
Hoewel ik straks met tutende oren naar huis ga, vind ik dit optreden fantastisch.
De zaal stroomt binnen met grijze postduiven van mijn generatie, het overgrote deel mannen, sommigen vergezeld door zoon of dochter: kind, kijk nou maar eens waar vader vroeger vanuit z'n dak ging...
Na een prachtige plek te hebben vooraan op de verhoging aan de zijkant van de zaal waar ik goed zicht heb op het podium en waar het tot mijn grote vreugde redelijk rustig is, zit bij het eerste nummer de swing, zowel bij de groep als mijzelf, er onmiddellijk in. 
Bekende nummers van de bij me thuis liggende lp Waiting voor Columbus worden ten gehore gebracht, nu met andere loopjes dan de vanouds begaanbare paden. Verrukkelijk slepende nummers met jankende gitaren en af en toe een kwinkslag onderling of met het publiek.
Het bekende nummer: don't Bogart that joint my friend  -te beluisteren op bijgevoegde you tube uitvoering- wordt traditioneel rekkend naar een hoogtepunt gebracht waarbij als muzikaal orgasme de catharsis ademloos plaatsvindt.