vrijdag 9 oktober 2009

Cuby & The Blizzards

 

Afgelopen zondag vierde stadsdeel Westerpark feest. De gehele dag waren er activiteiten in het Cultuurpark Westergasfabriek. Live muziek waaronder tot mijn verrassing een optreden van Cuby and the Blizzards, een uit het Drentse esdorp Grolloo afkomstige bluesband, ontstaan in de jaren zestig. Blueszanger John Lee Hooker was het grote voorbeeld van de nu 68-jarige Harry Muskee, oprichter van de band. Zijn boerderij was destijds het lustoord voor muzikanten, kunstenaars en hippies. Ook Herman Brood heeft als pianist enige tijd de band verrijkt. 
Ik was benieuwd. 
Nog niet zo lang geleden had ik een concert van Bob Dylan bijgewoond in de Heinekenhal. Hoewel het geluid perfect was, vond ik de omgeving steriel en zowel optreden als publiek gezapig, strak en stijf. Iedereen bleef keurig rechtop in zijn stoel zitten. Er waren swingende nummers bij maar ik trok m'n wenkbrauw op toen ik Bob Dylan voor de zoveelste keer als ouwe lul 'the times they are a-changin' hoorde zingen.
Inderdaad, wat zijn de tijden veranderd. De Rolling Stones, die ik vroeger geniaal vond, zijn tegenwoordig -zoals velen met hen- commercieel, gepolijst en treden gigagroot op. Waar het destijds bol stond van de idealen en protestsongs is men nu uit op het groot kapitaal. 
Dat geldt ook voor Boudewijn de Groot. Uitzondering is Armand die zijn idealen trouw is gebleven, naar verluidt. 
Waar vroeger rechtse ballen en driedeligekostuums zwaar afkeurend naar/over onze rockers keken/spraken, zag ik ze recentelijk staan heupwiegen. 
Tja, times are a-changin.
Dit optreden is vrij informeel. Een ongeveer honderdvijftigkoppig publiek staat voor het podium en enige personen zitten op een bankje onder de kastanjeboom.
Ik ben een blues- en rockliefhebber en prefereer contrabas, -snerpende- gitaren, drums, mondharmonica en een rauwe stem. Jammer dat er nu bij de Blizzards, in tegenstelling tot vroeger, naar mijn smaak te veel blaasinstrumenten zijn, zoals hoorn, trompet en saxofoon. 
Is het de wind of hoor ik af en toe een dissonant van een der blazers.
Aldra zit de swing erin en het alternatieve Staatsliedenpubliek deint mee in nostalgie.
Graag had ik Muskee met een glas whiskey in zijn hand gezien in plaats van water want in de zestiger jaren zouden bandleden het niet in hun kop gehaald hebben om nuchter te spelen. Spontaan ontstaan er beelden op mijn netvlies van vroeger: uitfreaken onder invloed van drugs en drank, apestoned en amper op hun benen kunnen staan, maar ze maakten een muziek.
Hoewel ik Cuby altijd graag hoorde en ik me nu ook heb vermaakt, mis ik de echte rauwheid, hartstocht en melancholie van de blues. Het raakt me niet tot diep in m'n ziel. 
Na ruim veertig jaar muziekmaken wellicht enigszins uitgeblust of op deze leeftijd niet meer kunnen voelen wat je toen overkwam?



 

fotografie: Ymie

Geen opmerkingen:

Een reactie posten