kroniek (3)

Martha in radeloze toestand aan de telefoon.
-Hoe gaat het met je? Dat is altijd een leuke binnenkomer.
-Z'n gangetje, Martha, maar hoe gaat het met jou?
-Nou, erg slecht eigenlijk. Ik heb al tien dagen niet meer gegeten. Ik kan geen voedsel binnenhouden omdat ik steeds moet kokhalzen. Daardoor ben ik duizelig en sta te trillen als een rietje. Ik zak door mijn benen en heb koorts en natuurlijk kom ik niet meer op straat. Ik heb vreselijke angsten.
Wat een mens zichzelf al niet kan aandoen. Wat een verval, verzwakking en verwaarlozing, wat een arme ik.
-Hoe gaat het met de drank?
-Nou, niet meer dan twee flessen port per dag, want wijn kan ik niet meer verdragen en een paar scheutjes rum ’s morgens in de koffie, dus dat valt wel mee.
Die was zich echt permanent iets aan het wijs maken. Het was vreemd dat ik geen compassie voelde, eerder irritatie. In het kader van: ieder mens creëert zijn eigen wereld, vond ik dat ze tegen beter weten in er iedere keer een enorme puinhoop van maakte.
-En nu, ben je met een stille zelfmoordactie bezig? Die vraag had ik al zo vaak gesteld.
-Nee, ik wil eigenlijk niet dood maar ik kan ook niet leven, dat is nou juist mijn probleem en mijn ziekte.
-En dan te weten dat je zoveel kwaliteiten hebt Martha, je verkwanselt je leven, zei ik zedenpredikend.
-Ik weet het maar het gaat niet anders, klaagde ze.
-Zijn er nog opnames in het verschiet?
-Ja, de huisarts is geweest en ik heb het voor elkaar, zei ze ineens triomfantelijk, als het een beetje meezit, word ik na het weekend opgenomen in de Detox van de Jellinek.
-Om voor de zoveelste keer af te kicken, bij te komen, op de rails gezet te worden en weer van vooraf aan te beginnen, klonk ik meedogenloos.
-Nee, als ik terugkom en weer helemaal op orde ben dan ga ik naar Zuid-Afrika. In Pretoria wonen vrienden van me. Ze maken hun eigen wijnen en ik ga daar druiven plukken. Ze hebben me al uitgenodigd. Zoals je weet heb ik daar vroeger gewoond toen ik twintig was en...
-Grootse plannen Martha, maar om even bij de les te blijven: eerst zien en dan geloven. Dit verhaal kwam me bekend voor, dat hoorde ik gedurende het laatste decennium minstens vier keer per jaar.
-Maar dit keer gaat het gebeuren, je zult het zien, riep ze euforisch.
-En hoe gaat het met je fucker? provoceerde ik tot slot.
-Daar wil ik het nu niet over hebben, dat is allang weer van de baan. Die dacht maar aan een ding: copuleren.
-Wat had jij dan gedacht?
Ze wilde duidelijk niet meer aan meneer de macho herinnerd worden.
Zonder antwoord af te wachten, wenste ik haar op ironische toon sterkte, kracht en vooral veel wijsheid toe en hing op.