dinsdag 11 oktober 2011

ontheemd (3)

u moet maar meteen gaan
anders is het afscheid zo zwaar
zegt ze met strenge blik
tegen mijn beduusde moeder

verslagen blik
ik zie pijn in haar ogen
haar tranen wegslikkend
prevelt ze dag kind

daar gaat ze
mijn steun en toeverlaat
haar die ik het meest vertrouw
in mijn korte leventje

weg...

het wordt zwart om me heen
ik blijf achter in een gevangenis
van verlatingsangst

waarom gebeurt dit
wat heb ik misdaan 

de boel bij elkaar gegild
geen land met me te bezeilen
word ik meteen in bed gestopt

Geen opmerkingen:

Een reactie posten