ome Barend

Recht van lijf en leden, wandelstok voor ondersteunende diensten, schrijdt hij voort. Met zijn zilverwit halflange haar, charmante lach en jongensachtige uitstraling geeft hij de indruk niet ouder dan zeventig te zijn. Ome Barend, een krasse knar van rond de tachtig komt net uit tramlijn 10.
In een oogopslag zie ik dat er wat is.
-Je ziet er bedrukt uit, oom Barend, zeg ik na onze omarming.
-Wat ik nu heb meegemaakt noemen we de omgekeerde wereld, zegt hij misprijzend.
-Even een borrel drinken in 't Monumentje oompje dan kikker je weer op, stel ik voor.
Vertel, spoor ik hem aan als we in de kroeg zijn gekomen.
-Dan zal ik maar van wal steken, zegt hij als we proosten en slaat z'n oorlam in een keer achterover.
Ik was in de overvolle tram gestapt. Twee toeristen die anderhalve zitplaats in beslag namen, wilden deze aan mij afstaan. Van de andere kant kwam een jonge vader met drie kinderen in de leeftijd van vier, vijf en zeven aanzetten. Voor ik het in de gaten had confisqueerde pa de stoel, plantte zijn kroost erop en keek vervolgens de ander kant op.
Iedereen zag het en niemand zei iets, roept hij verontwaardigd.
-En jij hield ook je mond? vraag ik verwonderd.
-Mijn eer te na om m'n bek open te trekken, bromt hij verbolgen.
-Maar wel de pest erin, opper ik.
-Wat dacht je, ik kon die hele familie wel z'n nek omdraaien. Vroeger stond de jongere voor de oudere op, dat was vanzelfsprekend. Tegenwoordig moeten die snotneuzen de beste plek hebben, stel dat het ze ook maar aan iets zou ontbreken. Ze zijn gepromoveerd tot jonge godjes. Verwend, wat heet verpest. En wij oudjes...
Oom Barend zit zich zienderogen op te winden.
Het is maar goed dat ik zeemansbenen heb, relativeert hij, doelend op zijn varende jonge jaren.
Want als kapitein op de Wilde Vaart...
Ik heb met genoegen nog een uur naar zijn avonturen geluisterd.