zelfspot

Mijn item over zelfreflectie is een fragment van zelfkennis. Ik vraag me af als je bij jezelf -wie is dat trouwens jezelf- wilt blijven of aanpassing dan niet een vorm van zelfverloochening is.
Vaak levert het een hoop frustratie op: eigenlijk zou je het anders willen maar men vindt nou eenmaal dat...
Je eigen gang gaan, ik bedoel niet over lijken, creëert tevens je ultieme vrijheid. Inpassen vind ik iets heel anders. Als ik bijvoorbeeld naar een land zou gaan waar vrouwen gesluierd lopen, zal ik het niet in m'n kop halen om me blootshoofds naar buiten te begeven.
Spaans ging ik leren zodat ik me in Spanje, waar ik in het verleden tijdens vakanties geregeld m'n heil zocht op de hoogvlaktes, met de plaatselijke bevolking kon onderhouden.
Sociale verplichtingen daar hou ik me van verre.
Het gezag van met name mijn vader was voor een vrijheidsbeest als ik een kruis. M'n puberteit moet, recalcitrant als ik was, voor m'n ouders een hel zijn geweest. Bij het verlaten van het ouderlijk huis was tekst en uitleg geven dan ook einde verhaal.
In het verleden heb ik altijd keuzes gemaakt en wegen kunnen bewandelen waarbij ik geen verantwoording hoefde af te leggen, bijvoorbeeld aan baas, man, vrouw of hond.
Gedelegeerd worden heb ik evenzo een broertje dood aan en moeten staat al helemaal niet in m'n woordenboek.
Ik ben zeker niet de makkelijkste maar kom in de dagelijkse wandel weinig weerstand tegen. Men weet wat men aan me heeft. Take it or leave it.

In Earthbound zingt King Crimson één essentiële zin waar ik me zeer in kan vinden, vrij vertaald: het doet er niet toe wat jij van mij vindt maar het maakt een groot verschil hoe ik over jou denk.  Beluister zelf: 16.18 minuut



Nog even doorbordurend op een ander stijlfiguur is mijn stokpaardje zelfspot. Onontbeerlijk in het leven. Als je in staat bent jezelf te kijk te zetten en niet zo vreselijk serieus te nemen, neem je vaak de ander de wind uit de zeilen.
Een van onze cabaretiers, Hans Dorrestijn, is het schoolvoorbeeld van zelfspot. Zijn karaktereigenschappen, houding en gedrag zet hij met wrange weemoedige geestigheid en van onvervuld verlangen op een rijtje. Alles van een tragikomisch gehalte: ach, de vrouwen moeten me ook al niet, wie vindt mij nou leuk zo'n klein, onooglijk mannetje...
Voor mij is dat humor van briljante zwartgalligheid.
Niets zo erg wanneer ik op m'n woorden moet passen. De ander zou weleens gekwetst kunnen worden of reageren met lange tenen: hoezo? bedoel je mij?
Een houding van wie niet voor mij is is tegen mij is al helemaal niet te verteren.
De ergste soorten zijn de fanaten, fundamentalisten, extremisten, zeloten, dwepers, maniakken en onverdraagzamen.
Onaanspreekbaar en obsessief vasthoudend aan hun eigen gelijk. Daar ga ik dan ook met een zeer grote boog omheen.