zondag 15 januari 2012

zelfreflectie


De kunst of kunde van het genieten is 's levens grootste goed. Zodra je het relativeren onder de knie hebt, komt er een oase van rust over je heen en is genieten een logisch gevolg.
Mijn beste vriend is mijn alter ego. Door dik en dun gaan we al meer dan een halve eeuw door het leven. Behoefte aan veel vrienden heb ik niet. Ze zijn dan ook op één hand te tellen. Wel heb ik massa's kennissen. Vooral de vrijblijvendheid hiervan kan me ten zeerste bekoren.
Was mijn huis vroeger de zoete inval waar een ieder kon meedrinken, eten en blowen, zo moet men nu van goeden huize komen om zich in mijn vesting binnen te dringen.
Ik voel me verre van gastvrij en ben al helemaal geen goede gastvrouw. Het is me simpelweg te vermoeiend en geeft teveel rompslomp. Bovendien slaat mij bij het minste geringste de verveling toe.
Ook het gedoogde telefoongesprek heb ik afgeschaft:
Dag Es, hoe gaat het met jou? (leuke binnenkomer)
Al naar gelang de situatie: met mij prima, goed, z'n gangetje en met jou.
Met mij (niet zo) best/fantastisch, want...
Vervolgens kom ik er het eerste half uur niet meer vanaf, verplicht luisterend naar het wel en wee van de beller. Met een smoes van geen tijd, moet weg of naar de wc, beëindig ik dan vaak het gesprek.
Als iemand me vraagt voor een gezellig avondje uit, of een middagje in de zon, breekt mij bij de gedachte het zweet uit. Niet vanwege de zon maar het idee van verplicht en onderhoudend opzitten.
Ik hou meer van dialoog dan van discussie. Maatschappelijke, sociale of wereldproblematieken zijn me welbekend en hoewel ik sociaal, communicatief en kritisch ben ingesteld, word ik o zo moe van de ongelooflijke herhaling van doorzeuren en kankeren hierover.
Trivialiteiten en flauwekulverhalen laat ik graag mijn deur voorbijgaan en eenrichtingsgesprekken hou ik evenzo voor gezien. Het geduldige oor weiger ik nog langer te luister te leggen. De egotripper kan me gestolen worden. Zonde van mijn tijd.
Het ontmoeten in de wandel, kwinkslagend of even-samen-oplopen, zonder enige verplichting, is mij incidenteel een genoegen. Zo ook een toevallig filosofisch gesprek op z'n tijd.
Met andere woorden: ik neig hoe langer hoe meer naar al(l)-een-zaam-heid om van daaruit vrijblijvende uitstapjes te maken naar de veelgeprezen gezamenlijkheid.

5 opmerkingen:

  1. Nou nou, ik zal het onthouden hoor ...
    xxx
    hihihi.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ... er zijn natuurlijk uitzonderingen ;-]

    ***

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Natuurlijk werd ik hier binnengelokt door die Giger. :0}}}
    Kan vervolgens alleen maar volmondig "Helemaal mee eensch!" neerzetten.
    Niets aan toe te voegen.
    Zou het "de leeftijd" zijn, dat je op zekere dag gewoon stopt met al die flauwekul en alleen nog meedoet als je er écht zelf de zin van inziet?
    Ik was er al nooit bedreven in.
    Maar tegenwoordig probeer ik het ook niet meer.
    Discussiëren vond ik als jongeling lekker. Maar ook dat doe ik allang niet meer. Want er wordt tegenwoordig niet meer echt gediscussieerd; er worden meningen geventileerd en dat is het dan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. * Wolf, gelukkig na een lange stilte weer aanwezig!
      Ik merk, naarmate ik ouder word, dat mijn blik meer selectief naar binnen en buiten toe gericht is. Hoewel, een allemansvriend ben ik al nooit geweest.
      Echter, zonder rigide te worden, doe ik precies waar ikzelf zin in heb. Dus als er dan ES wat gebeurt, is dat ook voor de volle honderd procent.

      ***

      Verwijderen
  4. Prioriteiten stellen en keuzes maken zonder de ander te kort te doen is een andere vorm van kunst (of kunde).

    BeantwoordenVerwijderen