zelfreflectie

De kunst of kunde van het genieten is 's levens grootste goed. Zodra je het relativeren onder de knie hebt, komt er een oase van rust over je heen en is genieten een logisch gevolg.
Mijn beste vriend is mijn alter ego. Door dik en dun gaan we al meer dan een halve eeuw door het leven. Behoefte aan veel vrienden heb ik niet. Ze zijn dan ook op één hand te tellen. Wel heb ik massa's kennissen. Vooral de vrijblijvendheid hiervan kan me ten zeerste bekoren.
Was mijn huis vroeger de zoete inval waar een ieder kon meedrinken, eten en blowen, zo moet men nu van goeden huize komen om zich in mijn vesting binnen te dringen.
Ik voel me verre van gastvrij en ben al helemaal geen goede gastvrouw. Het is me simpelweg te vermoeiend en geeft teveel rompslomp. Bovendien slaat mij bij het minste geringste de verveling toe.
Ook het gedoogde telefoongesprek heb ik afgeschaft:
Dag Es, hoe gaat het met jou? (leuke binnenkomer)
Al naar gelang de situatie: met mij prima, goed, z'n gangetje en met jou.
Met mij (niet zo) best/fantastisch, want...
Vervolgens kom ik er het eerste half uur niet meer vanaf, verplicht luisterend naar het wel en wee van de beller. Met een smoes van geen tijd, moet weg of naar de wc, beëindig ik dan vaak het gesprek.
Als iemand me vraagt voor een gezellig avondje uit, of een middagje in de zon, breekt mij bij de gedachte het zweet uit. Niet vanwege de zon maar het idee van verplicht en onderhoudend opzitten.
Ik hou meer van dialoog dan van discussie. Maatschappelijke, sociale of wereldproblematieken zijn me welbekend en hoewel ik sociaal, communicatief en kritisch ben ingesteld, word ik o zo moe van de ongelooflijke herhaling van doorzeuren en kankeren hierover.
Trivialiteiten en flauwekulverhalen laat ik graag mijn deur voorbijgaan en eenrichtingsgesprekken hou ik evenzo voor gezien. Het geduldige oor weiger ik nog langer te luister te leggen. De egotripper kan me gestolen worden. Zonde van mijn tijd.
Het ontmoeten in de wandel, kwinkslagend of even-samen-oplopen, zonder enige verplichting, is mij incidenteel een genoegen. Zo ook een toevallig filosofisch gesprek op z'n tijd.
Met andere woorden: ik neig hoe langer hoe meer naar al(l)-een-zaam-heid om van daaruit vrijblijvende uitstapjes te maken naar de veelgeprezen gezamenlijkheid.