huisdieren

In het item  Herodes  schreef ik over mijn affectie voor vogels en katten. Iets dat helaas moeizaam in harmonie kan samenleven. Ik realiseerde me dat er nog wat ontbrak aan mijn verhaal.
Om te completeren onderstaand intermezzo.

Omdat ik de indruk had dat mijn kat Herodes toch wel zielig alleen en eenzaam leek te wezen, nam ik er een leuk speels jong katje bij. Het muisgrijze diertje Tapas kleurde mooi bij mijn cyperse Herodes. 

Vanaf dat moment ging Herodes op de kast zitten bokken en keek mij met verwijtende blik aan.
Tapas dartelde als hij de kans kreeg om Herodes heen, trok hem aan zijn staart en lokte hem uit zijn tent. Het gevolg was een arrogante kop en een corrigerende klap van mijn hartendief.
Ik dacht, dat went wel.

Twee weken later begon Herodes haaruitval te krijgen en ik betrapte hem op het leggen van een fikse drol in mijn klerenkast. Toen ik met hem naar de dierenarts ging om over dit merkwaardige gedrag te praten, vroeg hij mij als eerste of er de laatste weken iets veranderd was in huis.
Ja, de kleine Tapas geadopteerd waarop de deskundige mij adviseerde de goed bedoelde speelgenoot toch maar uit huis te zetten en een ander onderkomen voor hem te zoeken. Tapas eruit en Herodes van de kast.
De vrede was weer getekend en binnen een mum van tijd was Herodes de ouwe.
De behoefte aan uitbreiding schijnt bij een jong gezin te horen vandaar dat een hond op het verlanglijstje stond.
Uit Huizen werd bij een fokker een jonge Duitse herder gehaald met stamboom. Een greep uit de mythologie en Iros werd haar naam. De pup vertoonde vanaf het prille begin angstig gedrag. Was bang voor mens, dier en opwaaiend gebladerte en bovendien ook nog een angstpisser.

Mijn toenmalige buurman Hannes zei in onvervalst Jordanees accent: deze schijter wordt een angstbijter, waardeloze hond, weg met die angsthaas.
Toen ik de fokker confronteerde met de slechte koop, weigerde hij me geld terug te betalen maar ik mocht Iros wel omruilen voor haar moeder Asta. Deze Asta die al meerdere nesten jongen had geworpen, gezien het aantal uitgezakte knoopjes aan haar buik, was nou niet echt de bedoeling. Met Asta in huis werd het een gewapende vrede. Herodes gedoogde de hond en ik ook maar van blindelings vertrouwen was geen sprake.

Wat dat betreft is het net als met mensen: iemand ligt je of niet.
Zo ook met de hond. We hadden niets met elkaar. Op het strand had Asta in een mum van tijd een denkbeeldige kring getrokken en eenieder die binnen die kring een voet waagde te zetten, werd door de hond begroet met opgetrokken bovenlip en luid gegrom. Je moest haar in de gaten houden. Op een dag hapte zij in een voorbijgaande kinderwagen naar het beentje van de daarin liggende baby. Gelukkig hield ze alleen het sokje in haar bek en bleef het voetje ongedeerd.

Asta was als de dood voor rotjes. Het liep tegen oudjaar en tijdens het boodschappen doen zat ze een kwartier alleen achter in de auto. Kennelijk was er een rotje dichtbij de auto afgestoken. Op de plaats des onheils terugkerend was de ravage niet te beschrijven. Ze had de achterbank vernield en aan flarden gescheurd.
Dat was einde-Asta. Ze werd weer teruggebracht naar de fokker.