dame blanche

Vandaag zat ik genietend van een glas wijn op een terras in het zonnetje. Een zelfbewuste yuppenmoeder komt met koter in een bakfiets aanrijden. Zoonlief eruit tillend, hoor ik moeder op bijna smekende toon zich verontschuldigen: een kwartiertje maar... schat.
Ze, het kind tegenstribbelend, nemen plaats aan tafel.
Wat een heerlijk zonnetje. Wat wil jij drinken, grote vent?
Wat hebben ze.
Eh... cola, appelsap, chocomel enne... een ijssorbet.
Nee, moet ik niet!
Wat dan, lieverd?
Lieverd zit met een verveelde kop voor zich uit te staren.
Oh, ze hebben ook een dame blanche, Lodewijk.
Heb ik gisteren al gehad.
Maar daar ben je toch zo dol op, mmmm lekkere warme chocoladesaus op je ijs, kanjer.
De kanjer kijkt naar zijn moeder alsof ze hem een oneerbaar voorstel doet.
Ze hebben niet wat ik wil, drenst hij.
Wat wil je dan, manneke?
Dat weet ik niet.
Mevrouw, jongeman, wat wenst u?
Geef mij maar een cappuccino en voor jou mijn lieve Lodewijkje?
De snotneus kijkt met een woedend gezicht naar zijn moeder, spuugt op de grond en commandeert: een sneeuwwitje!
Maar mijn jongen dan toch, daar ben je nog echt te jong voor hoor, doe voor mijn lieve engel maar een colaatje.
Ik moet geen colaaaaa, gilt de lieverd en kijkt zijn moeder hartverscheurend aan.
Maar schat dan toch, sust ze hem.
Over mijn nek ga ik van die kleine verwende etterbak. Ik wend mijn gezicht af.

Bij ons in de straat hadden we vroeger de Spar.
Enige keren per week werd deze comestibles- en gruttenzaak bevoorraad met grote staven ijs om aan bederf onderhevig voedsel te koelen. Als ik met mijn vriendjes op straat speelde en we zagen de ijswagen aankomen, renden we naar de kruidenier en stonden voor de deur te wachten op een stuk ijs.
De staven ijs waren, voor zover mijn herinnering teruggaat, ongeveer een meter lang, dertig cm dik en idem dito breed. De man die ze naar binnen droeg, had een dikke handdoek over zijn schouder en daarop het grote ijsblok.
Wij stonden er likkebaardend bij. Dan kregen we een stukje waterijs dat van het grote blok was afgevallen. Juichend liep ik met mijn lekkernij naar huis, de koning te rijk, trots aan mijn moeder laten zien wat ik gekregen had.

Tja, dat waren nog eens andere tijden.