kaartenhuis

een nevel van
dalen en opstijgen

in een mist van tranen
voortvluchtig als sneeuw

opwaaiend door de wind
alle vormen van harmonie
uit het oog verliezend

nodeloze verspilling
van grote dosis energie

voortvarend
en vergetend dat wat was

al het constructieve
teniet gedaan

het fundament
ogenschijnlijk zo sterk

als een kaartenhuis
ineen gestort

(1979)

i.m. Skywalker

ode aan Sky

zeven vorstelijke jaren
geleefd in oases van groen
omringd door knollen
kolen en winterpeen

dartelend door de hof van eden
grazig groen en mals
geliefkoosd door groot
en kleine hand

vol ridderlijk allure
streed hij zijn strijd
met vriend en vijand
Parcival

rammelaar van ander soort
vreemd ras
stoïcijns verstoord
ieder zijns weegs

groeiend gezwel
werd hem noodlottig

heden droomt hij
in een groen knollenland
voor eeuwig de slaap der
onschuldigen

kliklijn

Ik ben geen roker. Nooit geweest, naar alle waarschijnlijkheid omdat ik diverse allergieën en astmatische bronchitis heb. Wel steek ik een joint op voor het naar bed gaan om de scherpe kantjes van de botpijn te verzachten én goed te kunnen slapen. Het liefst zou ik, zoals vroeger, de hasj uit een pijpje willen roken maar dat is me tegenwoordig te heftig. Dus accepteer ik de nicotine, tegen heug en meug, op de koop toe.
Al drie jaar geleden schreef ik een item over de toenemende geboden en verboden in ons land. Dat er echter heden ten dage niet meer gerookt mag worden in openbare gelegenheden, waaronder restaurants en cafés, daar valt wat voor te zeggen. Als ooit redelijk frequent kroegloopster vond ik de stank aan m'n kleren na afloop altijd weer een crime. Aan de andere kant gun ik ieder het zijne/hare.
Mijn indruk is dat we nu in een gedoogzone zijn beland. Het roken mag niet meer maar Wij van Hogerhand knijpen een oogje dicht. Niemand weet meer waar hij aan toe is en inmiddels wordt er weer in bijna iedere kroeg lustig op los gepaft.
Hoewel ik me tegenwoordig nergens meer over verbaas, gingen mijn haren rechtovereind staan bij het horen van een zalig  voorstel: de kliklijn. Uiteraard bedacht door de ultiem wijze rechterhand van ons kabinet: het CDA.
Het plan zou zijn dat je cafés, waar clandestien gerookt wordt, op heterdaad kunt betrappen. Vervolgens haal je als braafste jongetje van de klas je mobiel uit je zak om gauw even de kliklijn te bellen zodat genoemde kroeg een prent aan z'n broek krijgt.
Ik heb al geen hoge pet op van van ons huidige kabinet maar als we nu ook nog vervallen tot een NSB-mentaliteit.
Hypocrisie, verraad... is dat ons goede voorbeeld?!

het hoge noorden

                                                                   verlaten vlaktes
                                                       amster-dam lijkt monster-dam
                                                             een voorbeeld van staal

man in ruste

gay parade

Afgelopen zaterdag zag mijn kleinzoon van zes voor het eerst van zijn leven een spectaculair schouwspel : de Gay Parade - Amsterdam
Bij mijn familielid, die op het Westerdok op een woonboot woont, zaten mijn dochter, kleinzoon en ik eerste rang. Vanuit hier startten de boten hun parade door de grachten.
Kleinzoons mond viel in eerste instantie open van verbazing bij het zien van al deze schaars uitgedoste mannen, vrouwen en travestieten.
Weer eens wat anders dan een voorstelling van Roodkapje en de Grote Boze Wolf.
De muziek was oorverdovend en de swing zat er hier en daar goed in. Zowaar deinden we op het ritme mee.
Kleinzoon stond uiteindelijk terug te zwaaien naar iedereen die wuivend aan ons voorbijtrok.
Rond vier uur brak het noodweer los en de laatste boten passeerden het Westerdok. Gelukkig voor de feestvierenden was de plensbui van korte duur.

 

 

 

 

 

 

wil je nog wat drinken

De laatste jaren dringt er een onhebbelijkheid tot mij door die hoe langer hoe irritanter wordt. Je hebt een leuk stukje gereden, bent aan een versnapering toe en doet een kroeg, herberg of terras aan. Je neemt een drankje. Je glas is nog geen seconde leeg of de barkeeper c.q. bedienend personeel staat alweer voor je neus en vraagt of je nog iets wil drinken. In eerste instantie denk je nog: goh wat aardig, dit jongmens biedt mij wat aan. Neen, op eigen rekening natuurlijk.
Nu hoeft niemand mijn gelag te betalen maar ik vind het hoogst ergerlijk wanneer iemand me iets probeert op te dringen. Als je nee zegt, halen ze je glas weg. Voor mij is dat een boodschap van oprotten. Bovendien ben ik mans genoeg om zelf nog wel iets te bestellen als ik daar zin in heb.
Onlangs ben ik er eens op gaan letten en zie dat dit schrikbarende fenomeen zich niet in één café voordoet: neen, in diverse. Vooral die kroegen met jonge mensen achter de bar alsof ze de boodschap van hogerhand hebben gekregen zoveel mogelijk omzet te maken. Is dit de nieuwste trend of is mij iets ontgaan in de loop der jaren.

Ik heb altijd al een hekel gehad aan opdringerig gedrag zoals een restaurant waarbij de ober om de haverklap vraagt of het eten wel smaakt. 
Daar ga je op z'n minst wantrouwig van worden en als je niet oppast paranoia.

 

bijwerkingen

Mijn chronische osteomyelitis is een grillig proces met pijnpieken en dalen. In de piektijd weet ik me geen raad gezien mijn verplicht hoge gebruik van pijnstillers. Vanwege m'n vijftien jaar durende inname van diclofenaczetpillen zijn mijn darmen het niet eens met een hoge dosering en alle gevolgen van dien maar om mijn levensvreugd niet te vergallen, als levensgenieter bij uitstek, ben ik gedwongen zoveel medicatie te nemen om niet met m'n kop tegen de muur te lopen van de pijn. Als de pijn wat minder is, probeer ik overdag met kunst en vliegwerk 'uit te houden'. Inmiddels zit ik alweer tien dagen in een piekpijn.
Als alternatief kreeg ik celebrex, een ontstekingsremmer en pijnstiller, voorgeschreven voor overdag.
Al na drie dagen inname kreeg ik een 'branderig' gevoel van binnen, mijn eetlust verminderde en ik begon me niet lekker te voelen. Dacht aanvankelijk aan een opkomende griep.
Twee dagen geleden werd ik vanuit een diepe slaap beroerd wakker in het begin van de nacht: een walgelijk zuigend adembenemend gevoel van binnen uit, benauwd, druk op de borst, misselijk, aandrang tot poepen, zweet breekt uit, band om m'n maag, droge bek, extreem veel plassen, m'n hart klopt als een razende en alles gonst. Na wat rustgevende yogaoefeningen zakte het enigszins af om daarna herhaaldelijk in ongelooflijke hevigheid aanvalsgewijs terug te keren. Ik vreesde de ochtend niet te halen.
Niet mijn gewoonte maar na anderhalf uur belde ik 112 en de ambulance was er binnen vijf minuten. Ik werd aan slangen gelegd en de bloeddruk was om en nabij 195 - 115. Verder werden er geen onregelmatigheden geconstateerd op het hartfilmpje.
Je moet het vangen, zei de respectievelijke ambulanceverpleegkundige.
Kreeg ik gisteren in de vooravond, ik wilde vroeg naar bed gaan, dezelfde verschijnselen als de nacht daarvoor.
Plotseling kwam ik op het lumineuze idee om eens de bijsluiter van de celebrex te lezen. Zie ik daar een aantal bijwerkingen, identiek aan datgene wat mij overkomt. Natuurlijk had ik het eerder kunnen bedenken maar had expres de bijsluiter niet gelezen want als je die van de diclofenac tot je neemt, ga je liever gewoon dood.
Al jaren eerder had ik vioxx gebruikt en was na enige weken daarmee gestopt wegens hartritmestoornissen en migraines. Blij was ik achteraf met mijn reactie op dit middel aangezien er destijds vele dodelijke slachtoffers zijn gevallen en vioxx uit de handel is genomen. Ook celebrex behoort bij die groep van Cox-2-remmers.
Mijn symptomen verminderden gisteravond echter niet. Ik had er vreselijke opvliegers bij gekregen, ondanks dat mijn overgang al jaren achter me ligt, lichte verhoging en weer kortademig.
Symbicort hielp ook al niets tegen de benauwdheid. Daarbij was ik zeer angstig om naar bed te gaan, wetende dat de voor mij giftige stoffen op dat moment in m'n bloed zaten, en vannacht weer 'overvallen' zou kunnen worden.
Ik belde de doktersdienst, vertelde mijn verhaal en zij adviseerde mij een oxazepam te nemen. Dat zou mij kalmeren, volgens zeggen. 

Een bezoekje vandaag aan de arts vertelde mij dat m'n bloeddruk nog steeds fors verhoogd is.Geen enkele celebrex zal ik meer tot mij nemen en het wachten is op een spontane afname van pijn.

.

Amsterdam

zus en ik (voorop) in de Meerhuizenstraat

Wat is het heerlijk rustig in de hoofdstad van Nederland. Bijna iedereen op vakantie of naar zijn vader- of moederland. Zelfs de bouwvak ligt stil. Geen getimmer, gehei, gedrilboor, geratel, machinegezaag of geslijptol. De bouwputten liggen er verlaten bij en zonder enige stagnatie rij ik twee keer zo snel door de stad als anders. Op de Albert Cuyp, waar doorgaans geschuifeld wordt, kun je momenteel rolschaatsend over de markt snellen. De zwaar gevreesde vrachtwagens met hun dode hoek die al vele moorden op hun geweten hebben zijn nagenoeg uit het stadsbeeld verdwenen. Sinds enige weken heb ik nagenoeg geen enkele politiesirene gehoord of ziekenwagen met zwaailichten gezien. Zelfs de politie- en traumahelikopter laten het afweten.
Het doet me denken aan een zondagochtend vroegere tijden in Amsterdam-Zuid. Verlaten straten op een enkele wandelaar of kerkganger na. Bijna geen auto geparkeerd in onze Vechtstraat, zoals destijds, toen we als kinderen op de rijweg speelden: diefje met verlos, spoorzoekertje, krijgertje, slagbal met rondjes. De incidentele auto die dan aan kwam rijden werd gesommeerd te wachten tot iedereen zich op de stoep bevond. Periodiek zag je vele spelletjes als rage in het straatbeeld verschijnen. Werd er touwtje gesprongen, kon je er gif op innemen dat je om de hoek evenzo 'in spin de bocht gaat in' hoorde. Als een pandemie verspreidde het springen zich door de buurt.

Nu is 't maar te hopen dat onze huidige jongeren die de Costa's bevolken niet al te ernstig te keer gaan want van horen zeggen schijnen Nederlanders -met stip- berucht te zijn in het buitenland wegens hufterig gedrag. Moge crimineeltjes en hangjongeren de beest uit hangen in land van herkomst om aldaar aangepakt te worden en uitgeraasd zijn als ze wederom ons lage land betreden. De argeloze voorbijganger en ouderen kunnen dan welgemoed, en zonder angst dat hun tasje geroofd wordt of om in elkaar te worden geslagen, hun dagelijkse straatje om blijven maken.

Ik schat nog twee weken rust en dan gaat het 'normale' jachtige leven weer beginnen. Kinderen naar school en iedereen aan de arbeid.

Op naar sinterklaas en de kerst.

uitgeblazen

de toptrompettist
creëerde voor zichzelve
een blaasontsteking

als de hemel valt

Vandaag heb ik Elly, een medeblogster, ontmoet: magazijn.blogspot

Toen ze me vorig jaar vertelde dat ze met een autobiografie bezig was, bood ik aan over haar schouder mee te lezen om zodanig als mierenneuker te fungeren. Uit ervaring weet ik dat, als je een boek schrijft, je een aantal taalkundige muggenzifters om je heen moet hebben, gezien de regelmatig literaire en taaltechnische valkuilen in je eigen werk.
Aldus geschiedde.

Vandaag was de dag dat ze me persoonlijk, vanuit Arnhem, haar boek Als de hemel valt, een indringend relaas over haar leven, zou overhandigen.
Om 11.17 wachtte ik haar op met mijn limousine little red rooster op station Sloterdijk.
Na een rondleiding in mijn huis, waarbij een lichte lunch, vervolgden we onze weg naar de vergankelijkheid: 't Huis te Vraag om daarna een bezoekje te brengen aan paviljoen Aquarius aan het Nieuwe Meer. 

De bedoeling was om daar op een zonovergoten terras te genieten van ons drankje maar helaas had het weer andere ideeën: het was mistig en motregende. Desalniettemin kon dit de pret niet drukken.
Ik heb Elly leren kennen als een openhartige vrouw. We spraken over het leven alsof we elkaar al jaren kenden. Het voelde vertrouwd.

 Lees ook haar verslag: Een schitterende regendag

1972

                                                             prematuur zo klein
                                                       ontwikkelt tot zelfbewust
                                                              en eigen wijsheid

mijn grootste schat

Isabelle een jaar

Isabelle een jaar

Kafka

Bezeten van nageslacht zie ik in mijn tuin de vogels bezig met hun baltsgedrag. Het is een drukte van jewelste. De gelukkige vogelman die zijn uitverkorene heeft gevonden, distantieert zich van de rest en gaat samen met zijn geliefde op pad. Geheel in elkaar opgaande en de bekken gevuld met takjes en twijgjes bouwen ze aan hun nest. Als straks het kroost er is, moet er een veilig huis gebouwd zijn hoog in de boom.

Meer dan een decennia geleden liep ik door het Vondelpark. Op het gepiep afgaand, vond ik een jonge kauw in het struikgewas. Het hulpeloze diertje was kennelijk net uit het nest gevallen. In een opwelling had ik het beestje in mijn jaszak gestopt en mee naar huis genomen. Zijn verenkleed was pluizig en babyachtig. Hij moest nog met de hand gevoerd worden. Voortdurend opende hij zijn bekje en ging trillen met z’n vleugeltjes: uh…uh…uh, kreette hij. Alweer een hapje. Alles kauwde ik de kauw voor. En zoals de meeste vogels buitte ook hij dat uit. Zelfstandig eten kon hij allang maar hij bleef zich afhankelijk op- en aanstellen.

Ik had de merels in mijn tuin geobserveerd. De ouders vlogen af en aan en propten hun jong vol met allerlei lekkers totdat ze ineens weigerden voedsel te geven. Zeuren? Wegvliegen en zelfstandig zijn dat was de boodschap.

In navolging van de merels besloot ik hetzelfde te doen. Ik voerde hem niet meer.
De kleutertijd was aangebroken. Kafka was buitengewoon baldadig. In de keuken waar hij woonde, bleef niet veel meer overeind. Hij pikte, plunderde en sloopte alles wat hem voor de snavel kwam maar de vogel had mijn hart gestolen. Ondanks alles kon hij een behoorlijk potje breken. Ik had het bestek en het serviesgoed, de potten en de pannen in de kast gezet. Dagelijks mocht hij buiten zijn rondjes vliegen. Bij iedere ronde in de tuin maakte hij uitsloverig een snoekduik over mijn hoofd hard kra kra joelend en vloog uitbundig verder. 

Vooral zijn vernuft sprak me aan. Deze vogel zette zijn poot op iets en ging vervolgens het begeerde voorwerp te lijf: plukkend, timmerend en beukend. Als een specht hamerde hij erop los, of het nu een noot, pinda of een veiligheidsspeld was. Hij boorde met zijn scherpe snavel in een mum van tijd een gat in de schaal van een gekookt ei zodat hij zo snel mogelijk bij het begeerde eigeel kwam. 

Op de evolutieladder stond hij duidelijk hoger dan duif of kip. Zijn favoriete bezigheid was plonzen en plenzen in zijn badje totdat hij drijfnat op zijn stok wipte, zich uitschudde en zich opmaakte voor een uitgebreide poetsbeurt. Na het gladstrijken zag hij eruit om door een ringetje te halen. Zijn zwarte verenpak met blauwe gloed glom als een spiegel: een heus heertje. Vervolgens had je het eerste uur geen vogel aan hem. Hij was op één poot zittend in diepe rust verzonken.
Een jaar later, het voorjaar was aangebroken en Kafka in de puberteit, vloog hij weg. Drie keer cirkelde hij boven mijn hoofd om nooit weerom te komen.

Hij had duidelijk voor de vrijheid gekozen op zoek naar een mooi meisje. Ik werd geconfronteerd met hechten en loslaten. Deze vogel heeft symbool gestaan voor mijn idee van vrijheid.