travestiet

Deze week complimenteerde ik een goede kennis omdat ze een fraaie rok aanhad. Na een milde glimlach kreeg ik haar reactie.
- Ik ken je nu al jaren Es, maar ik zie jou altijd maar in een broek lopen.
Ik vertelde haar dat ik er uit zou zien als een travestiet met een rok aan. Haar eerste vraag was het waarom.
- Mijn vormen zijn niet zo vrouwelijk wat ikzelf overigens wel charmant vind.
- Je kunt dat toch verhullen met wat wijd zittende rokken, suggereerde ze.
- Ik heb helemaal geen zin om maar iets te verhullen en bovendien heb ik dan nog met mijn houding, loop, gedrag en manifestatie te maken.
In mijn jonge jaren werkte ik bij Sluizer, een eetcafé in de Utrechtsestraat, waar vrij veel nichten kwamen. Als ze me van achteren zagen, hoorde ik vaak een bewonderend: wat een lekker jongenskontje. Als ik me dan omdraaide hoorde ik een hilarische gil: ohhhh 't is een meid!
Toch is mijn testosterongehalte kennelijk niet extreem hoog aangezien ik met m'n enigszins mannelijke uitstraling me nooit seksueel tot vrouwen aangetrokken heb gevoeld. 
Als kind speelde ik graag met jongens. Ik was een wildebras. Dagelijks kapotte knieën en geschaafde armen van het klimmen en klauteren. Met een brandende fakkel door de straat rennen en thuis op m'n duvel krijgen omdat ik zo naar rook stonk. Het getrut van meisjes vond ik maar niks. Mijn dag kon niet meer stuk als ik met mijn poppenwagen naar buiten mocht. Zo gauw ik de hoek van de straat om was en uit het alziend oog van mijn moeder was verdwenen, gooide ik de poppen uit het wagentje en ging er zelf inzitten. Dan commandeerde ik mijn respectievelijke vriendje het wagentje te duwen zo hard hij kon.
Eigenlijk voel ik mezelf een mannenvrouw. Ik kan buitengewoon goed met de meeste heren overweg. Per definitie als het een platonische relatie is. Vaak heb ik van mijn mannelijke vrienden gehoord dat ze zo'n leuke vriendschap met mij hebben. Seks gooit doorgaans altijd weer roet in het eten. De verliefde man wordt dan opeens opeisend en jaloers. Doet er alles aan om me in mijn vrijheid te beperken en als ik daardoor helemaal m'n eigen liederlijke gangetje wil gaan, is het hek van de dam. Eerst een teleurgesteld gezicht. Als dat niet werkt komen de verwijten, daarna het sarcasme en ligt het cynisme om de hoek. Al mijn relaties zijn dan ook met het nodige geweld beëindigd. Ik heb het nooit gepresteerd om met welke ex "goede vrienden" te blijven. Sommigen wilden ineens in relatietherapie en als dat niet hielp dachten ze met stalken hun doel te bereiken. Nu ben ik allergisch voor wat voor therapie dan ook en dwang staat al helemaal niet in mijn woordenboek. Ik los mijn eigen zaakjes zelf wel op.