Of ik nou om half acht in de ochtend wakker wordt van een geluid in de tuin of iets anders, kan ik me niet herinneren. Wanneer ik door de gang loop, zie ik nog net het schijnsel van alarmlichten door het raam. Vervolgens staat de straat vol met 112 wagens.
De eerste kijkers hebben zich al gemeld.
In de tuin bij de buren wemelt het van politie- en ambulancevolk en vaag zie ik op nog geen tien meter afstand van mijn schutting een paar witte benen tussen de struiken liggen.
Vluchtig in de kleren geschoten ga ik naar hiernaast. Buurvrouw met een wit verschrikt gezicht vertelt mij dat ze een doffe klap en enig gekreun hoorde en daarna stilte.
Ook ik kijk of ik de persoon wellicht zou kunnen herkennen. Ik zie een onbekende jongeman in korte broek liggen, zijn gezicht half verborgen in het groen.
Geruchten gaan dat hij wellicht van het dak zou zijn gesprongen. Misdaad zal moeten worden uitgesloten.
Iedere leek kan zien dat het om een lijk gaat dus het ambulancepersoneel vertrekt.
Ik ga nog maar even naar bed hoewel er van slapen weinig komt want het 'grote beschouwen' is toegeslagen.
Wat beweegt iemand om van het dak te springen. Het getuigt toch van grote triestheid als een mens dergelijke gruwelijkheid moet uithalen om een eind aan zijn bestaan te maken. Dat men het leven zat is, of niet meer mee wil doen in deze maatschappij of eeuwig depressief is waardoor er geen enkel lichtpuntje aan de verre horizon te bespeuren valt, kan ik me nog voorstellen. Ondanks alle ideeën over zelfdoding pleit ik voor een mogelijkheid om op humane wijze er een eind aan te kunnen maken wanneer leven lijden wordt.
Een uur later cirkelt met veel geraas de politiehelikopter boven ons huis, waarschijnlijk om foto- of filmopnames te maken.
Rond tien uur, mijn sponde verlatend, zijn de specialisten van de forensische opsporing gekomen en zie ik- althans dat denk ik want hij is de enige die in burger is- de patholoog-anatoom onderzoek verrichten. Over de inmiddels van kleding ontdane jongeman staat een tent zodat niet iedereen op de balkons kan meekijken naar het drama.
Rond half twaalf is de lijkwagen gearriveerd en wordt de dode door twee kraaien op de brancard gelegd en afgevoerd naar het mortuarium.
Es,
BeantwoordenVerwijderenDit is weer een bijzonder en triest verhaal.
Zelfdoding roept toch vaak veel vragen op.
Wat ik mij bij het laatste woord wel afvraag is, hoe weet jij dat hij naar het crematorium wordt gebracht of bedoelde je misschien mortuarium.
Groet je S,
jeer
p.S. bedankt voor je aardige reactie op mijn wandeling in Venetië.
Jeer, daar zeg je zoiets! Het crematorium is wel erg voorbarig.
BeantwoordenVerwijderenKijk, daar hou ik nou van: van een attente lezer.
Ik ga het onmiddellijk -met dank- veranderen.
Die jeer is wakker!!.
BeantwoordenVerwijderenMaar desalniettemin, wat een schrik, ik denk dat je dan nog wel even zult staan te kijken van de emoties die bij je bovenkomen als het zo vlak bij je sponde gebeurd.
De dood als buurman Es. En niet als verzamelobject.
Heftig met alle achtergronden van zelfmoord.
Ha Es, eindelijk heb ik je, via omweg, gevonden. Wat is er toch met je andere/oude weblog aan de hand?
BeantwoordenVerwijderenDit blog ziet er weliswaar beeldschoon uit. Een ware essenloog waardig.
Dat zal best even schrikken zijn geweest, een dergelijke confrontatie die zomaar uit de lucht komt vallen.
Ik ben akkoord met jou: iemand die écht zelfmoord plegen wil zou dat op een humane manier moeten kunnen, onder begeleiding en met veel liefde om zich heen. Wat men nu moet doen om uit het leven te stappen is mensonterend, vreselijk en héél erg eenzaam...
BeantwoordenVerwijderenElly, de gehele dag bleef het zich van tijd tot tijd op mijn netvlies afspelen.
BeantwoordenVerwijderenZeno, verrassend je hier wederom te zien!
Het essenloog.weblog.nl is samen met nog ongeveer 400.000 bloggers gaan migreren sinds augustus j.l. Ze garanderen dat het blog terug komt maar het duurt nu wel heel erg lang. Bovendien zou ik het wel op prijs stellen want er staat (sinds juli 2007) heel wat werk op.
Inmiddels begin ik enigszins vertrouwd te raken met dit blog. In ieder geval ben ik niet ontevreden tot op heden.
Gerda, als ik zo om me heen kijk schijnen heel wat mensen deze gedachten/gevoelens te hebben, des te wonderlijker dat 'men van hogerhand' er zo spastisch overdoet.
***
Treurig!
BeantwoordenVerwijderenEen laatste keuze blijft lastig te begrijpen.
Toch wordt er te weinig over gesproken
in elke buurt, familie, vriendenkring is dit leed te vinden.
Bemoedigende groet.