Weltevree en blijgeestig trek ik door het leven. Mijn idealen -als ze er al zouden zijn geweest- zijn verwezenlijkt zodat ik nooit zou hoeven zeuren, zoals mijn vader zaliger altijd weer deed, over zijn mislukte kansen.
Mij zou het in ieder geval nooit gebeuren, dat was helder. Het was levensles één -ongewild- door het tegendeel erin te stampen. Het heeft me een hoop frustratie en energieverlies gescheeld om niet te hoeven opboksen tegen het nutteloze en de machteloosheid. Dank u vader!
Druk kan ik me niet maken over de wereld. Het is en blijft een mensdom, met de klemtoon op de laatste lettergreep en zijn eigen problematiek. Hooguit zet ik m'n bewustzijn erop. De strijd aangaan met het wereldleed zou een gevecht tegen windmolens betekenen zoals Don Quichot ons al liet zien.
Ergeren en kankeren over trivialiteiten heb ik afgeleerd, wat rest zijn persoonlijke irritaties. Vooral wanneer het van zeer nabij, zonder dat ik er maar iets aan kan veranderen, plaatsvindt.
Ik woon in een straat waar de huizen gebouwd zijn rondom 1915. In april 1976 vestigde ik mij daar. Als je in die tijd zo'n huis betrok, volstond men slechts met het schilderen van plafond, muren, raamkozijnen en deuren. Tegenwoordig gaat men een hele verbouwing aan.
Het huis naast mij spant wel de kroon. In mijn column steigers van december 2007 spuwde ik reeds vuur vanwege overlast. Enige maanden daarna overleed mijn oude buurvrouw en vervolgens werd het huis gerenoveerd.
Roswerk de hele dag door, beginnend om zeven uur in de ochtend, voor mij als nachtmens niet te verteren. Alles werd in enkele maanden verkoopklaar gemaakt en opgeknapt.
Klaar... althans, dat dacht ik.
Ruim een maand geleden begon het feest opnieuw maar nu écht rigoureus. Het mooie plafond met ornamenten werd eruit gesloopt, paneeldeuren zomaar op straat gezet, alle muren weggeslagen, kortom de geest uit huis gehaald. Dit alles tot mijn grote leedwezen. Ik vraag me af waarom iemand een oud huis koopt, daar minstens drie ton voor betaalt, om vervolgens het hele huis te laten slopen en strippen. Ik zie iedere dag enige busjes in de straat staan, afwisselend: de aannemer, elektrotechnisch installatiebedrijf, de stukadoor, ontstoppingsspecialist, loodgieter, funderingsinspectie en deformatiemetingen.
Vorige week stond er een tien meter grote vrachtwagen met zand. Door een mix met een ander toeslagmateriaal werd er cement of mortel van gemaakt en in de kelder gestort. Door dit alles wordt het huis nog een paar ton duurder. Bovendien is het einde voorlopig nog niet in zicht.
Iedere dag kabaal en rotherrie van jewelste: beuken, elektrisch zagen, schuren en weet-ik-veel wat voor zwaar geschut nog meer.
Waarom koopt iemand niet gewoon een nieuwe villa in een rijke buurt in plaats van deze gigantische verbouwing in een toch wel gewoon onbeduidend wijkje.
Kijk, en hier kan ik me nou aan ergeren. Vooral omdat het hele gebeuren van hiernaast de sloper van m'n nacht- en ochtendrust is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten