Haar dochter vroeg mij of ik iets op de begrafenis over haar moeder wilde vertellen.
Gedurende dertig jaar is Fran mijn buurvrouw geweest. Haar tuin grenst aan de mijne en over de heg wisselden we weleens van mening.
We kwamen zelden bij elkaar over de vloer maar hadden een gentlemens agreement of eigenlijk een damesaccoord: in noodgevallen zouden we een beroep op elkaar kunnen doen.
Hoewel ze geen makkelijke dame was en iemand waar je niet omheen kon, is er nog nooit een onvertogen woord tussen ons gevallen. En dat wil heel wat zeggen in zo'n jarenlange burengeschiedenis.
Over haar leeftijd was Fran vaag maar ze had me wel verteld dat ze Waterman als sterrenbeeld was en daar ging ze dan ook zeer prat op.
'Jij snapt mij wel, jij bent ook waterman,' zei ze me regelmatig.
Vooral als het ging over excentriciteit en vrijheid, eigen aan dit zonneteken. Want excentriek was ze. Een karakteristieke verschijning. Parmantig en kordaat liep ze over straat met zwierig gekleurde rokken en zelden blootshoofds. Ze hield van hoedjes. In alle vormen en kleuren. Van alledaagsheid kun je niet spreken.
Fran gaf me de indruk dat ze het eeuwige leven zou hebben, gezien haar vitaliteit en energie.
Begin jaren negentig van de vorige eeuw overleed haar echtgenoot. Toen brak voor haar pas de werkelijke vrijheid aan. Los van knellende huwelijksbanden ging ze op reis. Vaak naar Engeland zoals ik begreep.
Ze voelde zich vrouw van de wereld en dat straalde ze ook uit.
Vol verve kon ze praten over de vele rollen die ze had in films en het figureren in reclamefilmpjes. Ze voelde zich daar als een vis in het water.
Fran, vandaag heb ik een roos uit je eigen tuin geplukt waar je zo trots op was.
Ik blijf me jou herinneren als een levensgenieter. Een markante persoonlijkheid uit het Amsterdamse beeld is verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten