Bij binnenkomst lacht Jur, de man achter de bar met een altijd bungelende sigaar tussen de lippen, me tegemoet. Het is de avond van de jamsession.
Gelukkig voor mij, maar ik denk niet voor de band en de bar, zijn er niet veel mensen. Vaak krijg ik last van een lichte claustrofobie als het zo gigantisch druk is en er een adembenemende blauwe rookwalm hangt.
De bassist, annex zanger, valt me onmiddellijk op door z'n sterke gitaarspel. Na wat speurwerk op internet weet ik dat het om Otis Hornesby gaat.
Wat me een prettig gevoel geeft, is dat de sologitarist een jonge jongen is. Het doet me deugd als ik onze jeugd met de blues in de weer zie. Bovendien speelt hij zeker niet onverdienstelijk. Zijn houding laat wat te wensen over. Wellicht wat meer vuur?
De slaggitarist valt ook al bij me in de smaak en brengt een aardig gitaarspel ten gehore.
Je ziet en hoort het onmiddellijk wanneer de muzikanten goed kunnen luisteren naar elkaar. Dan pas is er werkelijke harmonie en raakt men goed op elkaar ingespeeld.
De (muziek)egotrippers onder ons vallen op door hun eigen liederlijke gangetje te gaan en, hoe goed hun spel dan ook, het zal in samenwerking met anderen nooit wat worden. Ook de drummer kan m'n goedkeuring wegdragen.
Het kost me altijd veel moeite om op m'n plaats te blijven zitten als ik muzikaal geraakt word. Dus ook deze keer is het heerlijk swingen.
Na de pauze komt er een dame stereotype Rockin Billy met Dolly Parton allures op het podium. Met haar elektrische gitaar vervalt ze in de bekende uit het hoofd geleerde loopjes en riedeltjes. Ik word er niet warm of koud van en ook de band raakt mijns inziens niet echt geïnspireerd. Bovendien zingt ze lichtelijk vals.
Na de pauze krijgen we een andere gitarist, een drummer en een contrabassist die in combinatie met de zang en het gitaarspel van Otis spetterende blues laten horen.
Het is weer als vanouds genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten