bij Blauw een blauwtje lopen

Restaurant Blauw lag al lang in de lijn der verwachtingen gezien de geloofd en geprezen keuken. Door Garuda Indonesia uitgeroepen tot het beste Indonesische restaurant van Nederland en zelfs onze culinaire weetal Johannes van Dam heeft het ooit beloond met een 9.
Mogen je verwachtingen dan hoog gespannen zijn?

Menig Indonesisch restaurant in Amsterdam is mij bekend en menigmaal heb ik genoten van de vele geuren en smaken.
Bij binnenkomst werden mijn tafelgenoot en ik vriendelijk handschuddend tegemoetgetreden door een aardige jongeman en hij begeleidde ons naar onze plaats. Het interieur viel me op het eerste oog tegen maar dat is persoonlijk. Veel plastic waarvan een stoel met harde zitting die bovendien niet lekker zat. De muziek -een gillende dame- was niet om aan te horen.
Echter een glas wijn in de hand maakte veel goed en als eerste kregen we de amuse van het huis: een overheerlijke grote garnaal gefrituurd in een ragfijn deegje met een mini kommetje pompoensoep.
Het smaakte veelbelovend naar meer.
Inmiddels liep het restaurant vol met toeristen. Blijkt dat er bij CNN de nodige reclame is gemaakt vanwege 'de heerlijke Daging Rendang die je geproefd moest hebben...'
Mijn tafelgenoot bestelde de rijsttafel Selera Blauw en ik de visschotel Ikan Bali Jimbaran.
Veel woorden wil ik er niet aan besteden maar het was een teleurstelling want het vlees bleek volgens het oordeel van tafelgenoot taai te zijn en niet te verteren.
Mijn vis smaakte vrij saai en het eten kwam niet heet van het fornuis op tafel. Bovendien kregen we niet de indruk dat we een verse maaltijd voor ons hadden staan. Vermoedelijk dat het al enige tijd in de keuken stond af te koelen en moest het door tafelverwarming op temperatuur worden gebracht.

Bij de vraag of het gesmaakt had, gaf ik aan dat het vlees taai was en dat zou 'doorgegeven worden aan de keuken'. Ik heb er nooit meer wat over gehoord.
Zwaar gedesillusioneerd, honderd euro minder en onder het gemompel van wat een toeristenval verlieten we het pand.