dinsdag 15 februari 2011

hervonden

warend
langs wegen
van wezenlijke wijsheid

onz' levenselixer immer nabij
werven we
aan kracht en kruis

totdat we
met man en muis
tenonder gaan

we vallen ons te pletter
het droge zand
losjes door de vingers glippend

bloedend, zwetend en tranend
sporen van vlees'lijk vocht
achterlatend

gestriemd
door de gesel des levens
getekend in lichaam en ziel

ons fixerend
op luttele levensbehoeften
ons geheugen aller tijden
teniet doend

onze kosmische kern vergetend
en dan en dan...
na dit alles

verlaten we ons
karmisch gekanker
en vormt zich

een verlichtend vermogen
om harmonieus en inventief
evenwicht en energie te scheppen

en ons niet langer
te laten meevoeren
in het schip
van onze illusie

(1976)

1 opmerking:

  1. En dat op de vroege morgen.
    Ik vind het een beetje moeilijk om bij gedichten altijd weer OOOO en AAAAA te zeggen
    snap je.
    Maar dit is zo goed geraakt.
    Nu nog komen tot 'niet langer' ;-)
    Als we het beroerd hebben vervallen we daar toch weer in hè. Dit is iets voor boven mijn bed.

    BeantwoordenVerwijderen